Hoewel de dinsdagavond niet het meest ideale moment is om af te reizen naar de Nederlandse hoofdstad loonde dat afgelopen dinsdagavond toch zeker de moeite, laten enkele honderden fans van punk rock blijken. Het muzikale spektakel in kwestie begon al om half zeven, omdat er deze avond maar liefst vier groepen aan zullen treden in de knusse Oude Zaal van de Melkweg: The Homeless Gospel Choir, Trophy Eyes, Red City Radio en Anti-Flag. De Melkweg is vanavond voornamelijk gevuld met tieners en twintigers, met en zonder hanekam, enkele uitzonderingen daar gelaten.
Een meer uiteenlopend programma dan dit onder de noemer ‘punk rock’ is zo bijna niet mogelijk. De avond wordt afgetrapt door The Homeless Gospel Choir, de one-man acoustic-guitar act van Derek Zanetti. Enkel gewapend met zijn gitaar brengt Derek songs met humorvolle teksten over grootse politieke onderwerpen alsook persoonlijke zaken. Vanaf het eerste moment weet zijn act te boeien: hij doet het optreden aanvoelen als een intiem moment tussen muzikant en publiek, een continue interactie, terwijl hij de aandacht weet vast te houden met cynische grappen en rake opmerkingen. Zijn microfoon laat hij met regelmaat weg uit de formule, deze is simpelweg niet nodig in deze kleine zaal. Ieder nummer wordt aangekondigd met de tekst “This is a protest song!” en hoewel misschien wat vergezocht, het is waar. Ik gok dat er menig fan bijgewonnen is deze avond.
Trophy Eyes is in deze muzikale formule overduidelijk de odd one out. De rauwe poppunk van het jonge vijftal ligt niet in het straatje van de gemiddelde bezoeker en naast een handjevol fans wat speciaal voor dit vijftal uitgelopen lijkt te zijn blijft een reactie van het publiek overwegend uit. Het is spijtig dat er wat gerommeld wordt met microfoonkabels en geluidsafstelling, maar het enthousiasme van de groep is aanstekelijk en wanneer zij zelf tijdens het derde nummer hun draai gevonden lijken te hebben, is het een vermakelijke set om te bekijken en te beluisteren. Liever zou ik een soloshow van deze band uit Australië zien; het valt niet te betwisten dat ze in die setting ongetwijfeld beter uit de verf zullen komen dan hier het geval was.
Genre-wise ligt Red City Radio het meest in het straatje van Anti-Flag. Waar de vierstemmige harmonieën van de band de sound uniek maken werden deze spijtig overstemd door de instrumentale begeleiding; zonde. Wat overbleef waren lekkere punkrock tunes, hoewel deze een bepaalde agressie of overtuiging leken te missen. Het is niet vaak dat je een publiek ziet wat zo stil staat te luisteren naar zulke opzwepende muziek. Pas als de set vordert lijken zowel band als crowd de schik erin te krijgen en ontstaan er zowaar enkele moshpits en kleine sing-alongmomentjes. Een steady, maar weinig memorabel optreden.
De vier sympathieke mannen van Anti-Flag maken inmiddels alweer 22 jaar muziek met elkaar. 22 jaar vol verzet tegen het onrecht in de wereld, tegen corrupte politici, tegen armoede, tegen racisme. Nog altijd wordt er non-stop getourd en brengen zij met evenveel energie en passie hun politiekgeladen punk ten gehore. Ook vanavond wordt er aandacht gevraagd voor belangrijke kwesties, maar ligt de focus toch echt op de muziek. Er hangt een gemoedelijke sfeer en er wordt ruim tijd gemaakt om iedereen iedereen zijn/haar buurman/vrouw de hand te laten schudden en ‘nieuwe vrienden te maken’. Bij een Anti-Flag concert is niemand alleen. In mei bracht de groep hun meest recente album ‘American Spring’ uit, waar deze setlist voor een groot deel uit put. “All of the Poison, All of the Pain” en “Fabled World” bewijzen live al net zozeer bestempeld te mogen worden als punk anthems als ouder materiaal zoals “The Press Corpse”.
Als er echter iets is wat Anti-Flag niet doet, is het een voorspelbare set spelen. Er zitten zeker enkele te verwachten publiekslievelingen tussen: “1 Trillion Dollar$” en “The Press Corpse” prijken natuurlijk op de setlist van deze avond, maar buiten dat was het afwachten. Tot ieders enthousiasme worden we getrakteerd op een afwisselende set van oldies en meer recente tracks als “Broken Bones”, “Sodom, Gomorrah, Washington D.C.” en “Fuck Police Brutality”. Het is hard, snel, maar bovenal catchy: alle ‘oohs’ en ‘woo-oohs’ worden even luid meegeschreeuwd. Bijzonder blijft de intieme interactie met het publiek, wat stuk voor stuk persoonlijk wordt aangesproken door het dynamische frontduo bestaande uit bassist/vocalist Chris #2 en gitarist/vocalist Justin Sane.
Na een set van een krap uur beklimt tijdens de encore ook Derek van The Homeless Gospel Choir nogmaals het podium om mee te spelen met “Brandenburg Gate.” Natuurlijk wordt traditiegetrouw geëindigd met drummer Pat Thetic en Chris #2 in het publiek. Een leuke verrassing voor de fans van het eerste uur: afgesloten wordt met anderhalve minuut durende meeschreeuwer ‘Drink Drank Punk’, waarna iedere fan persoonlijk de hand wordt geschud om te bedanken voor hun aanwezigheid. We kunnen met een tevreden gevoel huiswaarts keren, hoewel een voorprogramma minder en een langere set door Anti-Flag door velen gewaardeerd zou worden.
