Nog een goede maand, en de eindejaarslijstjes komen er weer aan. Als er één artiest of band is die in ons lijstje wellicht heel hoog zal eindigen, dan is het Illuminine wel. Althans toch in de categorie 'album van het jaar'. Over het album #1 schreven wij het volgende:
Het meest integrerende aan #1 is dat de greep nergens wordt los gelaten. Dat we nergens het gevoel krijgen 'tijd om een koffie' te halen. Nee, we blijven de gehele tijd gespannen luisteren en vooral genieten. Lume Reign , Melancholia en het vijf minuten durende Svengali sluiten perfect aan op de rest. Wat bovendien ook opvalt, dat er heel veel verschillende intervallen merkbaar zijn binnen elk van de songs. Daardoor krijg je ook niet het gevoel dat alles op diezelfde lijn ligt, wat zou kunnen zorgen voor enige verveling. Het tien jaar noeste werken heeft zeker zijn vruchten afgeworpen. Illuminine moet met dit pareltje van een Ambient album, met noise invloeden, trouwens niet onderdoen voor enig ander artiest binnen het genre. We stellen voor om vooral met je hart te luisteren, het onze bloede van puur genot bij zoveel schoonheid. Tot tranen toe bedwongen, moesten we na deze trip door de diepste roersels van onze ziel, afscheid nemen. Terug naar de harde realiteit. Maar wil je die even vergeten, neem deze plaat even bij de hand, een betere remedie tegen opkomende depressies kunnen we niet bedenken.
Maar ook het voorprogramma van deze avond Innerwoud heeft een onuitwisbare indruk op ons nagelaten in 2015. Zo schreven over het aantreden van deze artiest, op Dunk!festival eerder dit jaar, het volgende:
Op zijn eentje, met een enorme Contrabas op het podium, zag Innerwoud er eerder uit als een imposante reus. De klanken die hij er echter uit voortbracht, bleken heel breekbaar te zijn en dompelen ons onder in een gevoel van opperste weemoedigheid. Prompt gingen mensen gewoon op de grond zitten, in diepe extase. Wederom werd ook weer eens de innerlijke zielsroersels beroerd. De diepgang waarmee deze beer van een vent, om het zo te zeggen, de contrabas bespeelt, is met geen woorden te omschrijven. We kregen een waar kippenvelmoment te verwerken. Zo eentje waarbij je even stil werd, vanbinnen en ook vanbuiten. In een heel intimistische, verstilde sfeer, liet Innerwoud ons tot gemoedsrust komen, en alle zorgen prompt vergeten. De magische, zwevende klanken hadden zelfs een hypnotiserende invloed. Ze brachten je in een soort trance, waaruit ontsnappen onmogelijk bleek te zijn. Net zoals bij Ambient, had dit aantreden zelfs een helend effect op hart en ziel. Innerwoud zou ergens tegen het eind van dit jaar een album uitbrengen via het label Counseling Store. Dit lijkt ons een artiest die je niet links mag laten liggen. Zonder meer weet hij als geen ander ons heel diep te raken. De magische klanken die hij voortbrengt uit zijn Contrabas, zal niemand van de aanwezigen onberoerd hebben gelaten. Wij waren alvast enorm onder de indruk.
En dit allemaal in wellicht één van de meeste gezellige zalen die we dit jaar hebben bezocht. Concertzaal De Casino te Sint-Niklaas. Onze bevindingen:
Die 'gezelligheid' kwam al op ons af bij het betreden van de zaal. We werden verwelkomd met een gratis glas champagne. De zaal was bovendien ook zodanig ingericht dat er een soort huiskamerconcert sfeer werd gecreëerd. Met zelfs een paar leuke, ruime fauteuils. Bovendien stonden er tafels en stoelen opgesteld, vaak mooi versiert met een gezellige kap lamp. Kortom alles werd in het werk gesteld om hier een intimistisch, we zouden haast zeggen romantische sfeer te creëren. Die heel goed past bij de aangeboden concerten. Binnen deze heel uitnodigende opstelling, kon er op deze avond dan ook niets stuk gaan.
Innerwoud stond met zijn Contrabas centraal opgesteld tussen het publiek. Nu, wij hebben het wel voor lange solo's. Zo stonden we ooit in opperste ontroering bij het aanschouwing van John Lord (Deep Purple) zijn escapades op keyboard en orgel. Ook wat Eddie Jobson (Roxy Music) ooit deed op zijn viool, tijdens de song 'If There is Something' - te zien en horen op de live cd die ze uitbrachten begin jaren '80. Dat was zonder meer indrukwekkend.
Waarom vertellen we dit? Je kunt het optreden van Innerwoud vergelijken met een heel langgerekte contrabas solo. Alle aspecten van dit instrument worden uitvoerig tentoon gespreid. Zo bewerkte hij die contrabas, heel zacht welliswaar, met de vuisten. Of tokkelde hij heel zacht aan diezelfde snaren. Met de strijkstok haalde Innerwoud allerlei klanken uit zijn instrument, die we niet kunnen thuis brengen. Om maar te zeggen, deze artiest behandeld zijn contrabas met veel liefde voor dat instrument, en gebruikt de vele aspecten en mogelijkheden ervan uitvoerig. Enerzijds zorgt het voor een bedwelmende, haast hypnotiserende sfeer. Anderzijds gaat het eerder de dreigende weg op, met een snoeiharde finale waarbij de contrabas op de grond wordt gelegd. En de klanken onze oren doen suizen. Maar over het algemeen worden geen geluidsmuren doorbroken, maar wel door de fijne besnaring onze ziel verwarmd. Dat niet iedereen zich hierin kan vinden, door de wat monotoon aanvoelende aankleding. We hebben daar begrip voor. Maar wijzelf echter, zaten vol bewondering, haast tot tranen gedwongen te genieten van hoe Innerwoud de contrabas bespeeld en tot kunst weet te verheffen.
Illuminine, het geesteskind van Kevin Imbrechts mag dan een solo project zijn, op het podium wordt Kevin gerugsteund door een rits van klasse artiesten. Een beetje weggestopt achter een semitransparant gaasdoek, betraden het negenkoppig ensemble het podium. Bij het begin van het concert kregen we beelden te zien van een bevallige dame, zittende op het strand, om de dromerige sfeer die we terugvinden in de muziek van Illuminine, zowaar nog meer kleur te geven. In eerdere recensies vonden we dat Illuminine het Belgische antwoord op Sigur Ros kan genoemd worden. Dat niveau is natuurlijk nog net iets te hoog gegrepen, maar in dat begin met die heel integrerende beelden vooraan, werd die stelling heel sterk benaderd.
Elk van de songs raken bovendien een heel gevoelige snaar, dat is op plaat zo maar ook op het podium lijkt de magie zijn werk te doen. Al waren er links en rechts wel momenten dat we de greep even moesten lossen. Wat ons betreft hadden er bijvoorbeeld gerust iets meer visuele effecten mogen hebben ingezeten, zoals dat in het begin het geval was. Maar Illuminine wil vooral de muziek voor zich laten spreken en ze zorgen er dan ook voor dat we vooral daar onze aandacht aan schenken.. Dit door het aanbieden van een grensverleggend pakket van instrumentale kunstwerken. Bovendien was het niet zozeer één bepaald instrument dat de andere leek te overstijgen, net die wonderbaarlijke kruisbestuiving tussen de uiteenlopende instrumenten zorgden ervoor dat we weer eens in een diepe trance belanden. Waarbij we als luisteraar onder werden gedompeld in een bad van opperste ontroering.
Slotconclusie: Met #1 heeft Illuminine een eerste forse stap gezet naar eeuwige roem binnen het postrock tot ambient aanvoelende genre. Ook live slaagt Kevin erin, zonder daar veel woorden aan vuil te maken en door zich te laten omringen door top artiesten, ons nog meer te laten wegzinken in diepe gedachten. De ziel te raken, en het hart sneller te laten slaan. Vooral blijkt spelen met emoties weer eens de rode draad te zijn doorheen het geheel. De kers op de taart echter kwam op het einde van de set. Toen Fien Deman van I will I swear het nummer Armor, een samenwerking tussen haar en Kevin, kwam inzingen. Haar engelen stem in samensmelting met de magische mooie instrumentale aankleding, zorgde voor een enorm kippenvelmoment. Waarbij we weer eens een traantje wisten weg te pinken. Dankzij deze prachtige vocale inbreng, schoot het niveau van dit optreden zowaar naar een ongekende hoogte. Zonder verpinken kunnen we stellen dat hiermee grenzen werden verlegd, die ons hoopvol doen uitzien naar de toekomst.
Wie deze 'magie' live wil meemaken, kunnen we het volgende evenement aanraden. https://www.facebook.com/events/850645691722785/ TrixTrax gaat deze keer door op donderdag 26 november, in het gezellige Trix café. Een aanrader.
