In het kader van de Unplugged tournee, zakte Channel Zero afgelopen vrijdag naar de Arteveldestad af. De première van de reeks zaalshows mocht dan in Heist-Op-Den-Berg plaatsvinden, met het tweede optreden van de tournee mochten de Gentenaars allerminst klagen. In tegenstelling tot wat je zou denken, ging het optreden niet door in pakweg Minus One of Vooruit maar in een heuse schouwburg. Het was een kleine eeuwigheid geleden dat ik nog eens in NTGent moest zijn, van de middelbare school om precies te zijn. Het grote verschil met toen is dat ik nu wel met volle ‘goesting’ naar het Sint-Baafsplein afzakte. Zeg nu zelf, een toneelstuk of een optreden van Channel Zero: het is een wereld van verschil! Nog voor het optreden van start ging, was het al duidelijk dat het publiek getuige ging zijn van iets unieks. Een metaloptreden in dergelijke omkadering valt bezwaarlijk alledaags te noemen.
In het kielzog van Channel Zero reisde het Luikse duo De Parrot mee naar Gent. Zowel Fabio Pullara als Samuel Ciulla kwamen erg sympathiek over en beheersen hun akoestische gitaar als de besten. Het akoestische aspect was echter de enige gelijkenis met wat Channel Zero later op de avond zou brengen. Echt boeien kon het voorprogramma me nooit, al heeft dit ongetwijfeld veel met mijn muzikale voorkeur te maken.
De laatste noten van De Parrot weergalmden nog uit de luidsprekers of de heren van Channel Zero verschenen al op het podium. Afgezien van de vier groepsleden namen ook een heus strijkkwartet en een pianist hun plaats op de bühne in. De setlist die opende mits Black Fuel en nummers als Self Control, Lonely, Electronic Cocaine, Help en As a Boy bevatte, verveelde geen moment. Niet al het gebrachte werk liet zich even eenvoudig akoestisch herwerken al waren er met ondermeer Self Control en As a Boy, voldoende uitschieters voorhanden. Er mochten dan maar liefst negen muzikanten op het podium staan, veel intiemer zal je Channel Zero zelden aan het werk zien. Het grafische aspect viel in positieve zin op. Van kaarslicht tot het projecteren van beeldmateriaal; zo zag ik de groep rond Franky De Smet-Van Damme nog nooit aan het werk. Ook de interactie met het publiek was naar behoren, al mag de frontman het nemen van selfies gerust achterwege laten. Dat gitarist Mikey Doling het wederom nodig vond om naar hartenlust te boeren in de microfoon geef ik ook nog mee. Hoe ik Channel Zero Unplugged zou omschrijven? Een bizar maar tegelijkertijd overtuigend experiment lijkt me het meest accuraat. Wie Channel Zero op een volstrekt ongewone manier aan het werk wil zien, weet waar naartoe te gaan! Voor wie er door omstandigheden niet bij kan zijn, kan de CD-versie als troost dienen.
