De naam Deej Dhariwal zal wellicht bij weinigen onder onze lezers een belletje doen rinkelen. De band Though Forms echter, waarschijnlijk wel. Deej Dhariwal is de zanger/gitarist van Though Forms en brengt met My Father My Sun zijn tweede soloplaat op de markt. De titel van de plaat is een verwijzing naar Mogwai's My Father, My King. Maar ook naar de favoriete uitspraak van Deej zijn vader: ''I am the sun, I am the lord of the land". Net zoals bij zijn band slaagt Deej er ook solo in lekker buiten de lijntjes te kleuren en ons met magisch mooie soundscapes naar andere oorden te vervoeren. Elk van hen is ondergebracht binnen een rustgevend tot heel relax sfeer. Geluidsmuren worden niet afgebroken, maar in slaap wiegen is er ook niet bij.
We Run, een song van meer dan zes minuten, geeft al de toon aan. Noise effecten worden boven gehaald, die eerder het oor strelen dan je trommelvliezen te doen barsten. Eerder doet deze song je hart bloeden, tot je ziel beroeren. Om er zeker van te zijn dat we het echt voelen, moesten we de versterker heel luid zetten. Omdat achtergrond geluiden enkel maar het magisch gevoel dat de soundscapes naar voor brengen, zouden verstoren.
Dromen zijn bedrog, zegt men soms. Maar als we luisteren naar Chasing the Sun met de ogen gesloten, vertoeven we toch voor heel even in een soort paradijs. Ver van de harde realiteit. Waar dromen eerder worden gecreëerd. In die circa negen minuten voelen we ons wegdrijven van alle zorgen, alle pijn en kunnen we alle wereldse problemen achter ons laten. Buitengewoon hoe Deej Dhariwal erin slaagt je geest tot volstrekte rust te brengen met zijn muziek. Wat hij doet is ooit wel voorgedaan, maar toch blijven we telkens onder de indruk als een artiest, of band je op deze manier in een opperste vervoering tot ontroering kan brengen.
Uiteraard kan je ook niet voorbij aan de heel experimentele aanpak, een aantrekkingskracht waardoor ook een band als Though forms ons telkens diep weet te raken. Deej Dhariwal zoekt hierbij niet de gemakkelijke weg op. Het vergt enige inspanning van de luisteraar om de songs echt te begrijpen. Elk van hen ligt bovendien wat in diezelfde verlengde of toch opgebouwd rond diezelfde gevoelsmatige opstelling. Vaak gaat er ook iets dreigends uit dat we niet kunnen thuis brengen, laat ons maar zeggen onaards. GatePrayer, de minst lange song op deze plaat, bewijst deze stelling compleet.
Maar het zijn vooral de tracks Sea Wizard , met een duurtijd van circa tien minuten en And The Sunsets die boordevol ingewikkelde soundscapes zitten. Waarbij de emoties van de luisteraar in alle zijn aspecten worden aangesproken. Soms dreigend alsof je adem wordt afgesneden, maar ook vaak oorstrelend, als lange wandelingen doorheen bossen en parken. Soms kunnen die noise geluiden zelfs lichtjes overdonderen, waardoor je als luisteraar in een trance beland. Haast hypnotiserend gaan de songs door je hersens heen en bij het 'wakker' worden is het alsof je tot een volstrekte vorm van 'zen' bent gekomen.
We hebben al meermaals gelezen over de helende uitwerking van muziek. Meestal vinden we die bij platen van menig ambient artiesten terug. Nu, die aspecten vinden we ook in de muziek van Deej. Zonder meer heeft deze trip er voor gezorgd, dat onze geest even tot rust kon komen en we de dagelijkse problemen beter aan zullen kunnen. Dromen zijn bedrog, maar in de muziek van Deej zijn ze gewoon magische realiteit.
Tracklist:
We Run
Chasing the Sun
GatePrayer
Sea Wizard
And the Sunsets
