Alleen al door haar achternaam wordt Trixie Whitley, dochter van Chris Whitley, bij ons met argusogen in de gaten gehouden. Al van jongs af aan leek ze bestemd voor het artiestenleven en mede daarom verhuisde ze ook naar New York. Met haar eerste plaat Fourth Corner liet ze in België en daarbuiten een geweldige indruk achter. De plaat ging in één week al goud in België en zeker niet onterecht. Maar nummers van haar gaan toch elke keer gepaard met ondergrondse spanningen en keuzes. Nummers schrijven lijken bij haar nogal moeilijk te gaan, terwijl ze er zo een immens talent voor heeft. Elk nummer op haar eerste plaat moest zo perfect gepolijst zijn dat net haar geweldige rauwe en impulsieve kantjes mee de vuilbak in gingen. In haar nieuwe album Porta Bohemica is dit jammer genoeg soms niet anders.
Porta Bohemica is een treinlijn van Hamburg naar Praag en zo voelt het album ook aan, als een reis tussen verschillende stadia in haar leven. Dit album is het volwassen worden van een vrouw.
Een van de geweldigste kwaliteiten van mevrouw Whitley is haar stem. Met een bereik waar niemand aan kan, is ze in staat om iedereen stil te krijgen. Dit bewijst ze ook nu weer met nummers als Soft Spoken Words en Closer, waarin haar normaal enorme emotionaliteit, die op de rest van de plaat toch nogal afwezig blijft, volledig tot uiting komen. De plaat klinkt veel coherenter dan de vorige en je voelt een gemeenschappelijke vorm van gemoed doorheen het hele album. Ze staat tegelijkertijd met haar voeten op de grond en maakt veel stevigere nummers met volle klanken, zonder dat de instrumenten haar stem gaan overheersen.
Maar volwassen worden betekent soms ook saaier. De strijdlustige, energieke en lichtelijk melancholische vrouw, waar ik zo van hield, is op de achtergrond verdwenen. De variëteit aan genres die zo typisch was voor haar nummers lijken zich langzaamaan te homogeniseren in één brei van gangbaarheid. Ze lijkt wel het gevecht met haar label verloren te hebben, getemd door de muziekindustrie. Terwijl het album met Faint Mystery nog vertrouwd start, simpele gitaar en een kwetsbare stem, merk je vanaf Salt dat er iets veranderd is. De kracht en strijdvaardigheid die ze vroeger haalde uit de enorme lasten die ze leek te torsten zijn weg en een gevoel van acceptatie en omarming maken zich meester van je. New Frontiers is daar het beste voorbeeld van. Een geweldig nummer die haar kwaliteiten nogmaals benadrukken, maar in het heetst van het nummer voel je dat de oude Trixie veel dieper zou gegaan zijn, agressiever, vuriger.
De manier waarop ze echter haar gevoelens in muziek steeds weet blijven verwoorden, is en blijft toch van unieke waarde en is heden ten dage van onschatbare waarde. Afsluiter van het enigszins korte album The Visitor doet je wegdromen. Alleen begeleid door haar piano legt ze voor de laatste keer haar ziel nog eens bloot.
De nieuwe plaat van Trixie Whitley blijft enorm goed. Ik heb het gevoel dat ik hier te hard voor haar ben geweest, maar voor mij mist er iets. Een deel van het vuur dat ze in haar had is gedoofd. Ik ben dan ook benieuwd naar hoe ze dit album live gaat presenteren. Live laat ze haar impulsievere en ruwere kantjes normaal een vrijere loop. Het is bijvoorbeeld een hele uitdaging om twee dezelfde live versies van het oudere Breath you in my Dreams te vinden.
Tracklist:
