We volgen Celestial Wolves al enkele jaren. Naast hen verschillende keren te mogen interviewen en live te hebben gezien - vooral op dunk!festival - bespraken we ook in 2013 hun debuutplaat Wood for Wood. We schreven daarover: Daarmee komen we aan het grootste pluspunt van dit album. De tempowisselingen binnen elke song zorgen ervoor dat je geboeid blijft luisteren. Van rustige stukken tot in het midden heel hoog gaande uithalen, over naar wederom een zalvend moment, om dan snel en snedig te eindigen. Dat is zo een beetje hoe deze plaat in elkaar zit. Ook vonden we hen een beetje het Belgische antwoord op Maybeshewill, wat ze als een groot compliment mogen beschouwen, nu brengt Celestial Wolves een gloednieuwe plaat op de markt, met de lange titel: Illusive Landscape of Expression. Deze plaat werd uitgebracht via het label Dunk!records.
Van die stempel het Belgisch antwoord op Maybeshewill blijft op deze plaat niet veel meer overeind, maar ook dat kunnen we dan weer zien als een compliment. Want het betekend dat Celestial Wolves vooral een eigen gezicht heeft gekregen, naast de globale postrock invloeden voelen we bovendien dat ze met Illusive Landscape Of Expression op bepaalde momenten zelfs meer naar het hardere postmetal neigen. Luister maar naar de knappe finale van Jericho, een circa negen minuten durende parel die eindigt in een climax waarbij de haren op onze armen gaan rechtstaan, we beginnen te headbangen en dreigen stevig uit de bol te gaan.
Dit is bovendien het extra fijne aan deze plaat, de typische climax in postrock of postmetal klinkt op Landscape Of Expression veel intensiever tot zelfs oorverdovend hard. Zodat we na elke song als het ware verweesd achter blijven, compleet murw geslagen. Bovendien voel je wel aan dat deze heren ook technisch perfect staan te spelen en de 'kinderschoenen' duidelijk ontgroeid zijn. Rebellion Era scheert zelfs van begin tot einde razendsnel over ons heen. Nee, geen zeemzoetigheid op deze plaat, maar alles om je heen lekker plat walsen. De weinige rustpauzes die we krijgen, laten je als luisteraar naar adem snakken, maar bij deze song is van enige pauze niets te merken.
Re-Entry - mijn persoonlijke favoriete song op dit album - start met een heel intensief geluid waar we zelfs noiserock effecten menen te herkennen, maar vooral bij de start van deze song worden we als het ware meegezogen in een draaikolk niet wetende waar we gaan eindigen. Deze song brengt je willen of niet, in een diepe trance waaruit ontsnappen onmogelijk is. Snerpende gitaar riffs, overdonderende drumpartijen, doen je dieper wegzakken en laten geen spaander van je geheel. Na deze circa zeven minuten strijd tegen het kolkende water, voel je het leven uit je wegdrijven. Badend in het zweet, zoekende naar een laatste strohalm en blijf je uiteindelijk verweesd achter. Met de ogen gesloten voelen we als het ware het leven uit ons wegvloeien, haast hypnotiserende trekken de klanken ons naar beneden... Tot er van ons niets meer overblijft... indrukwekkend!
Ook op Après moi le déluge worden begane wegen verder bewandeld. Er lijkt geen ontsnappen aan, maar Celestial Wolves halen telkens opnieuw het onderste uit de kan om je met hun hypnotiserende drones in een diepe trance te doen belanden, telkens opnieuw. Vaak Oorverdovend hard, maar soms ook subtiel gebruik maken van zwevende klanken. Met andere woorden, een song die bol staat van uiteenlopende variaties.
Er zijn weinig rustpunten merkbaar op deze plaat, maar The Light lijkt vooral in het begin toch de meer zwevende kant uit te gaan. Heel intensief en zelfs lichtjes intiem, krijgen we een sound die ons op adem doet komen. Voor even toch. The Light is dan ook één typische postrock song, die 'traag' - ja we wikken onze woorden toch een beetje- op gang komt en eindigt in een overdonderende climax.
We kunnen dan ook besluiten. Celestial Wolves hebben met Illusive Landscape Of Expression een album gemaakt waarmee ze bewijzen definitief de kinderschoenen te zijn ontgroeid. Enige vergelijking met andere bands is nog steeds aanwezig, maar de heren bewijzen hier vooral een heel eigen geluid te brengen dat het midden blijkt te houden tussen typische postrock en de harde postmetal elementen, tot zelfs enige 'drones' of noiserock effecten. Althans zo voelen wij het toch aan, maar vooral lijken we door de hypnotiserende aankleding van elk van de songs in een trance te belanden, maar vooral voelt de muziek aan als een wilde rit over hobbelige wegen en door wilde wateren, waarbij we telkens opnieuw tegen die muur worden gekwakt en murw worden geslagen. Met als absolute hoogtepunt Re-Entry, een song die ons bij het nekvel grijpt en van begin tot einde dooreen weet te schudden. Zonder meer stellen we vast dat Celestial Wolves niet alleen volwassen geworden zijn, maar ze zijn ook het 'post rock label' ontgroeid. Ook al blijven de heren uiteraard hun roots trouw, dat lijkt ons nog het grootste pluspunt. Dat ze met deze plaat een bladzijde durven omdraaien, evolueren in hun geluid en andere wegen durven te verkennen. Lijkt me veelbelovend naar de toekomst toe. Als we die aanpak met één band mogen vergelijken? Zo doen 65daysofstatic het al jaren. Experimentele postrock brengen. We zeiden het al, indrukwekkend!
Dit album zal bovendien live worden voorgesteld op 5 december , Cirque Mystic te Aalst. Meer informatie: https://www.facebook.com/events/953811208001746/
Setlist:
1. Alithia
2. Jericho
3. Rebellion Era
4. Re-Entry
5. Après moi le déluge
6. The Light
