The LVE timmeren sinds circa vijf jaar aan de weg. Drie jaren geleden brachten ze een EP op de markt, en werden in menig pers de lucht in geprezen. Ook het publiek leek wel te smullen van de intieme muziek van deze The LVE. Binnen dromerige sferen, viel vooral de stem van zanger/gitarist Gerrit van Dyck het meest op, zonder afbreuk te doen aan de instrumentale aankleding, waardoor we in een deugddoende roes leken te belanden. Begin december bracht The LVE een titelloze plaat op de markt via het label I Have A Tiger Records. We namen de plaat, net voor de jaarwisseling, onder de loep.
Wat opbouw betreft lijken elk van de songs dezelfde kant op te gaan, wat er echter niet voor zorgt dat we ons daardoor gaan vervelen. De afwisselingen zitten namelijk binnen diezelfde songs, subtiel verweven. Maar de rode draad is wel telkens opnieuw de ziel raken, heel diep raken.
Hello, Milky Sea tot Closer - de song die we ondertussen al hebben leren kennen - drijven ons tot een opperste staat van gemoedsrust. Mede door de subtiele instrumentale klanken, die je zacht doen neervlijen in het gras. Binnen die context zorgt de zwoele, zalvende stem van Gerrit ervoor dat we een traantje wegpinken, en van het ene kippenvelmoment naar het andere overgaan.
Het is pas bij songs als Bags - waar de knappe samenzang tussen vrouwelijke en mannelijke stem als het ware naar een climax wordt gedreven - dat we even een andere wending merken binnen het geheel. Maar ook Love when you don't want it bevat een subtiel, geheel andere wending, die ons zeker kan bekoren. Zowaar worden zang en instrumenten bij deze laatste zelfs naar een iets hoger tempo gedreven. Waardoor de haren op ons armen nog meer omhoog komen te staan. Water Blue is dan weer zo een song waarop de begane wegen verder worden bewandeld.
Binnen het concept worden echter geen geluidsmuren afgebroken. The LVE brengen vooral heel breekbare songs, die je doen zweven maar vooral dus in een staat van volstrekte rust doen belanden. Dat dit de grote verdienste is van de vocale aankleding, hoeft geen betoog. Maar de subtiele klanken die door de instrumentalisten worden voortgebracht, geven dan weer een meerwaarde aan het geheel. Waardoor we telkens opnieuw over de streep worden getrokken, en vooral in een diepe trance belanden waaruit we niet wensen te ontwaken.
Het dient wel gezegd, ondanks de hypnotiserende uitwerking van elk van de songs, blijft de toegankelijkheid naar een ruim publiek ook stevig overeind staan. Iedere liefhebber van dromerige indie en andere muziekstijlen, kan dus over de streep getrokken worden. Afsluiter Dance, Dance, Dance is, ondanks wat de naam doet vermoeden, geen springerige song. Maar zet de bovenstaande stellingen nog maar eens in de verf.
Breekbare songs, die je hart raken en de ziel verwarmen blijft dus ook bij deze laatste de rode draad doorheen het geheel. Dat het tempo soms even de hoogte ingaat verandert daar niets aan. Vooral brengt The LVE met deze plaat een album uit dat, zoals we reeds aangaven, een heel ruim publiek zou kunnen aanspreken. Vooral een publiek dat in deze toch wat kouder wordende dagen die ziel wil laten verwarmen.
Zonder meer presenteren The LVE met The LVE een knap staaltje van subtiel je hart raken, telkens op die plaats waar emoties worden aangesproken en tranen vloeien als water dat door de bergen stroomt. Een knap staaltje innerlijk genot krijgen we hier voorgeschoteld, waardoor we lijken te vertoeven in een heel andere wereld, ver van de harde realiteit.
Tracklist:
Hello
Milky sea
Little sunny
Free peoples
Closer
Hi on love
Monami
Love when you don't want it
Water blue
Bags
Dance dance dance
