Aroma Di Amore – Zin (Starman Records)

Review:CD-reviews uit BeNeLux
  Van Muylem    1 februari 2016

Aroma Di Amore is al een paar jaar terug van weggeweest - check Samizdat uit 2012 - met hun donkere tracks, maatschappij kritische blik en angstgevoelens!  Met hun nieuwe worp schoppen ze zo mogelijk tegen nog meer schenen en klagen ze nog meer mistoestanden aan. En dat op hun eigenwijze en typische wijze! Aanhoor!


Fred Angst, Lo Meulen en Elvis Peeters openen met Weg, een vreemde track over iemand die nooit lang op hetzelfde adres wil/kan wonen. Het duistere gevoel geeft aan dat het hier wel eens over een vluchteling zou kunnen gaan, maar evenzeer gaat het gewoon om iemand met bindingsangst en dat is nu net hun sterkste punt! Kwaad Bericht krijgt een hoger ritme mee, op muzikaal vlak zit er een beetje industrial in. Het is een kort maar krachtig nummer. Op tekstueel vlak zou het over de dood kunnen gaan, maar ook hier heerst een vreemde waas. Het andere meisje klinkt alsof het nummer voor Twin Peaks was geschreven, met diezelfde mysterieuze en donkere sfeer. De gitaren overheersen dit trage nummer, net als het duister gefluister van Elvis Peeters. Barbara Sarmentero draagt hier ook vocaal bij. Naar het einde toe krijgen we haast een wall of sound en de typische bas lijn uit Twin Peaks.

Dansen op de Korte Golf is dan weer een verwijzing naar de actualiteit: radioactiviteit (letterlijk en figuurlijk) en wederom maakt die tekstuele dualiteit er een interessant gegeven van. De dreigende sfeer doet me denken aan de murder ballads van Nick Cave. De Nacht en zijn kwaad is dan weer een enorm dansbaar ding met een licht erotische tekst, ook al kan het hier over iets anders gaan. Opnieuw is er Barbara die op vocaal vlak even bijspringt en het nummer net dat ietsje meer geeft. De beats en de gitaren doen hun stinkende best om ervoor te zorgen dat het nummer aan je blijft plakken en je terwijl ook ophitst waarbij je kan kiezen tussen dansen en iets anders (meteen is ook duidelijk waarom dit een singel is) … Zin klinkt als een zweverig/esoterisch iets, uiteindelijk is het niet meer dan een intermezzo (zonder zang).

Mijn Profeet heeft iets neofolk achtigs, terwijl de tekst op je inbijt en een vreselijk zuur achterlaat. Het geheel klinkt als een mantra, gericht tegen de gelovigen. In een tijd waarin wederom aanslagen, terechtstellingen, verkrachtingen, moorden, kwellingen, … plaatsvinden in de naam van een religie! Een ander teer punt halen ze boven in T-shirt: goedkope werkkrachten die zich uit de naad werken om uw T-shirt te maken. Het trage ritme weerklinkt als een dodenmars, wat hier best op zijn plaats is indien u zich nog kan herinneren dat er niet zo lang geleden nog een ramp plaatsvond die het leven koste aan een heleboel mensen die in nare omstandigheden voor een hongerloon moesten werken en misschien wel aan het werken waren aan uw T-shirt. Leef mij uit klinkt dan weer vettiger, scherper en agressiever met zowaar een rock’n roll gevoel. Jouw masker is wederom een traag nummer, met een vreemde tekst over een masker en een dubbelgangster. Het spijtige is dat het nummer wel in een sompige kelder lijkt te zijn opgenomen in plaats van in een echte studio.  

Stemzucht krijgt meer vaart en klinkt in het begin haast als doom metal, tot Elvis begint te zingen en er elektronica aan te pas komt. Het heeft iets broeierigs en klaagt fraude en de niet goed functionerende democratie aan. Smalle Blinde God drijft op een kille jazz sfeer en krijgt iedereen stil door de muzikale opbouw. Het nummer klinkt ook vrij beangstigend, net als de tekst.

Conclusie: Voor mij is het duidelijk dat Aroma Di Amore bovenal zaken wil aanklagen en als geen ander dit kan doen in scherpe uithalen (check T-shirt bijvoorbeeld). Op muzikaal vlak gaan ze ook mee met hun tijd, al mag het iets meer swingen, maar dat is mijn persoonlijke visie. Ik ben een grote fan van Silke Bisschof en daar hoorde je als geen ander bittere teksten verpakt in zeemzoetigheid die bovendien aan je blijft plakken … Die stijl mogen ze gerust ook eens uitproberen. Wie weet krijgen ze zo een aantal leeghoofden nog aan het meebrullen terwijl de tekst net hun leeghoofdigheid aanklaagt; op dat moment zou ik zeggen: missie geslaagd!

Deze gorilla breekt alvast uit zijn kooi!