Bij de naam van het evenement Antwerp Incest Fest werden heel wat wenkbrauwen gefronst. Een kleine uitleg hierover. Elk van de aantredende bands op deze avond heeft minstens één bandlid in hun midden die rechtstreeks of onrechtstreeks verbonden zijn met een van de andere bands. Zo spelen Rui Da Silva en Martin Furia zowel bij BARK als bij The Dorks. Johan Antonissen, frontman van The Dorks, maakt tevens het mooie weer als basgitarist bij Bütcher .Ruben is de zanger/frontman van Butcher en van Battalion. Incinerate 's zanger tenslotte, zou geluidsman zijn bij de voornoemde bands. Vandaar de naam 'Incest Fest'. We zakten hiervoor af naar het gezellige zaaltje Het Bos in Antwerpen. Niet alleen de zaal zelf is uitnodigend voor een zwaar feestje, ook het gezellige "Het Bos Café" is een plaats om te genieten, met een heel vriendelijke barman en bediening. Bovendien was het evenement uitverkocht, maar kreeg je nergens het gevoel dat je opeengestapeld stond. Bewegingsruimte genoeg dus ondanks het bordje 'Sold Out'. Kortom alle elementen waren aanwezig om er een geslaagde avond van te maken. Of het dat ook geworden is? Meer dan dat! Er broeit duidelijk iets heel mooi in de underground scene van het metalgebeuren in Antwerpen. Dat is al een paar jaar zo, maar is nu weer eens uitvoerig bewezen deze avond.
De avond begon echter met een iets minder leuk bericht. Battalion moest wegens privé reden helaas hun aantreden op Antwerp Incest Fest afzeggen. Het volgende stond er te lezen op de facebook pagina van het evenement: Battalion moet wegens plotse en jammer genoeg zeer ernstige ziekenhuisopname van de moeder van één van onze leden onverwacht cancellen. Sorry aan alle fans, we proberen het nadien goed te maken. Ga uit uw dak met de andere bands! Wij wensen de moeder van het bandlid veel sterkte toe, en een spoedig herstel.
The Dorks, met naast Johan dus twee leden van BARK, mochten het vuur aan de lont steken om de boel te doen ontploffen. Goed om te weten, feitelijk traden gewoon de band Marginal op maar ze hadden hun naam puur voor de 'fun' veranderd in The Dorks. Reden? De dag daarvoor hadden ze aangetreden in Het Bos in het voorprogramma van punkband Extreme Noise Terror. Vandaar. Nu, elk van deze artiesten hebben al een bom ervaring in het bespelen van hun instrumenten. Eveneens is Johan, in het dagelijkse leven een sympathieke beer die jou eerder zou knuffelen dan slaan, een waar beest op het podium. Hij en zijn kornuiten beschikken over de nodige dosis charisma om dat vat inderdaad tot ontploffing te brengen. Het duurt niet lang of de eerste voorzichtige moshpit is een feit. The Dorks weten bovendien Melodie te steken in de 'chaos' die ze brengen. Maar ook spelen ze met de spontaniteit van jonge wolven, die nog alles moeten bewijzen. Hun jarenlange ervaring heeft er dus niet voor gezorgd dat ze een routineuze set afleveren. Wat kan gezien worden als een meerwaarde aan het geheel. Een betere start van deze avond konden we ons niet wensen.
Tijd voor de drie bands die hun nieuwe album of EP kwamen voorstellen. Er werd het meest uitgekeken naar BARK maar de twee andere aantredende bands zetten eveneens hun beste beentje voor. Incinerate stellen hun gloednieuwe cd aan het publiek voor. Amazon Violence'. Deze heren timmeren al sinds 2008 aan de weg, en stralen dan ook een dosis ervaring uit. Ze brengen een vorm van technisch hoogstaande thrash metal. Blijkbaar hebben Incinerate daarbij heel goed geluisterd naar de vroege Metallica, of naar o.a. Slayer. Bij veel songs dachten we prompt aan deze bands. Originaliteit binnen het metalgebeuren is tegenwoordig onmogelijk geworden, waardoor we dit eerder als een positief dan negatief punt kunnen bestempelen. Want Incinerate spelen met diezelfde snelheid, gedrevenheid en vuurkracht als voornoemde. Waardoor het een thrash metal optreden werd voor de fijnproevers die deze muziekstijl hoog in hun vaandel dragen. De technisch hoogstaande manier van spelen had echter ook een minder positief kantje. Helaas misten we een dosis spontaniteit die ons compleet over de streep zou moeten trekken, fan zijnde van voornoemde muziekstijlen en bands. Maar al bij al kregen we dus wel een technisch hoogstaande thrash metal concert voorgeschoteld. Ook het publiek had er zin in en zette prompt enkele stevige moshpits in. Wie zijn wij dan om dat publiek tegen te spreken?
Bütcher stelden hun kersverse EP aan het publiek voor. Black Crusader. De heren brengen, volgens de informatie die we krijgen, Speedmetal. Nu snel ging het er zeker en vast aan toe, heel snel zelfs. Bütcher, met Johan Antonissen op gitaar, grijpen het publiek vanaf de eerste noten stevig bij de strot, en laten niet meer los. De ene vuurpijl na de andere schieten ze op de aanwezigen af. Wat dan weer zorgt voor een serieuze moshpit tot andere interacties. Zowel de basgitarist, drummer als gitarist blijken als even charismatisch als de bewegelijke frontman. Die laatste lijkt elk moment ieder van de aanwezigen, maar ook zijn kompanen op het podium, te willen verscheuren. Door hun ogen zwart te schilderen, zien ze er mogelijk nog meer vervaarlijk uit. Maar vooral brengen Bütcher het soort speed metal waarop stil staan onmogelijk blijkt te zijn. Als een stevig wervelwind , met loeiharde gitaar en drum salvo's, vliegen ze over de hoofden heen met de bedoeling geen spaander geheel te laten van het zaaltje. Bovendien blijkt frontman Ruben zich dus te ontpoppen tot een ware, charismatische duivel, die elk beetje leven uit iedere aanwezig lijkt te willen zuigen. De imposante verschijning op het podium, plus zijn uitstraling en rauwe stem, doen je rillingen krijgen tot de bot. Maar vooral is het dus die kruisbestuiving tussen meesterlijke bas/gitaar en drum salvo's met de vocale capaciteiten van Ruben, die ons over de streep trekken.
Kortom: Het was tot op heden al een geslaagde avond geweest. Bij dit aantreden van Bütcher echter ging het dak er geheel af. Geen enkele adempauze kregen we, zodat de heren na een snoeiharde regulaire set nog eens mochten terug komen voor een bisronde. Op hun facebook pagina lezen we het volgend: Welcome to the slaughter, we’re back. Die stelling blijkt inderdaad te kloppen. Indrukwekkend.
Over naar de headliner van deze avond. Ook al waren er niet echt 'een hoofdact'. Want elk van de aantredende bands zijn hoofdacts. Zonder enige discussie! Echter bleek wel het meest te worden uitgezien naar de Cd release van BARK. Voice of Dog is het debuut album van deze band. Maar elk van de bandleden hebben uiteraard al voldoende hun sporen verdiend binnen de muziekwereld, dat straalt deze plaat dan ook uit. Dit is echter voer voor een ander artikel. Ook live heeft die dosis ervaring er al voor gezorgd dat BARK ons enkele keren compleet van de sokken heeft kunnen blazen. Ook al merkten we op deze release avond een beetje zenuwen in het begin, deze keer was dat weer eens het geval. Zoals we aangaven leek het - we wikken onze woorden - wat traag op gang te komen in het prille begin. Maar de teugels werden vrij snel strak gespannen waardoor we weer eens in een wervelstorm terecht kwamen. De grote sterkte van BARK, naast de heel begenadigde instrumentalisten, is toch de charismatische uitstraling van zanger en frontman Ron Bruynseels. Niet alleen beschikt hij over een heldere tot rauwe stem, waardoor de haren op onze armen komen recht te staan en we koude rillingen krijgen. Hij dirrigeert zijn publiek met een ijzeren hand. En zet hen aan tot de ene na de andere moshpit, met zijn bezwerende uithalen. Het lijkt wel alsof hij iedere aanhoorde hypnotiseert met die uitstraling. Uiteraard kan je niet voorbij aan de instrumentale inbreng. Elk van de gitaristen, bas gitarist en drummer knallen de ene verpulverende salvo na de andere uit hun respectievelijke instrument. Waardoor je als aanhoorde uiteindelijk compleet murw wordt geslagen. Zonder enige vorm van medelijden razen de heren over de hoofden van de aanhoorders heen, om uiteindelijk in een wervelende finale iedereen met een stralende glimlach en badende in het zweet naar huis te sturen. Nee, dat zijn geen 'overdreven bewoordingen'. BARK is live gewoon een geoliede machine, die als een losgeslagen bulldozer er iedere concertzaal of festivalweide weet plat te spelen, tot er geen spaander overblijft. Dat was in het verleden zo, dat blijkt nu weer het geval. De wat 'trage start' zijn we prompt vergeten.
