Toen we de EP Plan B in onze handen kregen van At The Front meenden we dat die naam ons bekend in de oren klonk. Blijkt inderdaad dat deze uit West-Vlaanderen afkomstige band reeds werden opgericht medio 1993, At The Front hield het niet lang daarna voor gezien. Om in 2014 plots, uit het niets, uit hun assen te herrijzen. In een heel andere bezetting, maar klaar om de wereld te veroveren. Met Plan B brachten ze nu dus een debuut EP op de markt. Van de originele bezetting schieten enkel nog bassist Mario Soen en zanger/gitarist Geert Heernaert over. Wat zorgt voor en kruisbestuiving tussen, laat ons zo maar stellen, 'ouwe rotten in het vak' en jonge wolven. Dit soort bestuivingen zorgen doorgaans voor onontgonnen parels. Of dit nu ook weer het geval was? U verneemt het hieronder:
Het eerste wat ons opvalt is de old school thrash metal aanpak. Weet je wel? Die lekkere riffs waarvan de haren op de armen recht komen te staan. Drums die klinken als mokerslagen. Typische ingrediënten die we terugvinden bij menig band binnen dat genre. Bovendien is er die bulderende vocale aankleding die een mens kippenvel bezorgt. Dead Born Puppet laat al een tip van de sluier zien. Niets wordt aan het toeval overgelaten. Met zo een knallende start kan je in onze ogen niets verkeerd meer doen.
Doorgaans zouden we een probleem hebben met grasduinen doorheen het aanbod van een muziekstijl. Dat is wat op deze EP uitvoerig gebeurt. Decapitation is daar een mooi voorbeeld van. Maar als je songs op het menu zet die je telkens bij het nekvel grijpen, en niet meer los laten tot je murw bent geslagen. Wie zijn dan om daar over te zeuren? Ook op Rise worden begane wegen verder bewandeld. Dit is het soort Thrash metal dat in de jaren '80 ons al over de streep trok, dat doet het nog steeds medio 2016.
Fans van die 'lekker old school thrash' zullen dus zeker hun gading hierin vinden. Maar het meest positieve aan deze plaat is het feit dat zowel de vocale als instrumentale aankleding van een technisch hoogstaand niveau blijken te zijn. Uiteraard hebben elk van deze artiesten al heel wat watertjes doorzwommen. Maar binnen dit alles blijkt dat de spontaniteit stevig overeind is blijven staan. At The Front hebben hun plan B goed uitgedokterd merken we. Ook bij de twee overige songs Sick en Stiff Like a Dead man hoor je dus duidelijk een samenspel terug komen tussen dat technisch vernuft, zowel instrumentaal als vocaal worden gensters geslagen, met een dosis spontaniteit. Waardoor we compleet over de streep worden getrokken.
Kortom: Met deze EP Plan B leveren At The Front een heel knap visitekaartje af, dat prompt uitnodigt tot het plaatsen van een stevige moshpit. Tot een potje headbangen tot ons hoofd er dol van draait. Bovendien worden ervaring en jong geweld verweven tot een stevig geheel. Deze band is terug uit de doden opgestaan, in een weliswaar iets andere gedaante maar met diezelfde stevige vuurkracht en energie die ons toen reeds kon bekoren. Hopelijk binnenkort ook eens te zien op menig podium. Want deze muziek smeekt gewoon om live gebracht te worden. Maar vooral, het plan B werkt! Dat is wel heel duidelijk te merken.
Tracklist:
1.Dead Born Puppet
2.Decapitation
3.Rise
4.Sick
5.Stiff like a dead Man
