Probeer maar eens objectief te blijven over de band die je ganse leven een bepaalde richting heeft uitgeduwd. Als jonge leerling op de middelbare school zette ik terwijl ik op de speelplaats wandelde een net gekregen cassetje op met mijn walkman, inclusief compleet waardeloze hoofdtelefoon. Van die ronde stoffen “watjes” aan een stuk plastic. Maar wat er uit kwam was helemaal niet zo platjes.
Het ging hier om de debuut cd “Foul Taste Of Freedom”. Het titelnummer opent met een tot dan toe onbekend soort gebrul en vanaf dat moment wist ik het: hier wil ik meer van, veel meer! Dat moment betekende niet zomaar gewoon een muzikale voorkeur maar het prille begin van een andere manier van met het leven omgaan. Pesterijen? Ja en? Ik had dit! Dit was vanaf toen mijn ding en ik zou er niet meer van afwijken.
Daar staat Pro-Pain ook voor: niet afwijken. Ze hebben tijdens hun indrukwekkende discografie hier en daar wel eens geknipoogd naar andere stijlen wat resulteerde in enkele geslaagde en minder goed geslaagde experimentjes waar ze vooral erg groovy klonken. Dat zorgde er voor dat elke release van hen toch zorgde voor een immer terugkerende dosis nieuwsgierigheid. Op hun laatste schijf, Voice Of Rebellion, echter geen knipoogjes. Enkel tijdens “No Flight Zone” was het onmogelijk om niet te mijmeren naar “Put The Lights Out” vanop “The Truth Hurts”. Experimentjes hoef je niet te verwachten op deze cd, zelfs niet diegene die al hun deugd hebben bewezen op voorgaande platen. Het is de typische hardcore-metal die we al op zoveel van hun cd’s hebben gehoord.
Pro-Pain gaan simpelweg rechtdoor en blazen alles omver, zonder opzij te kijken. En dat is jammer, want deze simpele benadering geeft ons niets nieuws om bij stil te staan. Een review per nummer is hier dan ook helemaal overbodig: ze klinken allemaal nagenoeg hetzelfde en de weinige piekmomenten worden genadeloos omsingeld en verteerd door het algemeen gemiddelde. Na drie luisterbeurten wist ik nog steeds niet waar dat net iets leuker bepaald stukje zich bevond. Is het dan een minder goede plaat? Helemaal niet. Ook qua klasse zit Voice Of Rebellion zowat in het midden. De muziek is van hoogstaande technische klasse, Meskill brult zoals altijd herkenbaar en degelijk en de teksten zijn op het nippertje niet puberaal nijdig. Kortom. Dit is een uitgelezen cd om in de auto op te zetten met passagiers er bij. De muziek is altijd van hoge kwaliteit, elk nummer is best te verteren en het vaak storende feit dat er drie anderen doorheen lullen hindert geenszins!
Tracklist:
Voice of Rebellion
No Fly Zone
Righteous Annihilation
Souls on Fire
Take It to the Grave
Age of Disgust
Bella Morte
Cognitive Dissonance
Blade of the Cursed
Crushed to Dust
Enraged
Hellride
DNR (Do Not Resuscitate)
Fuck This Life
