Dertig jaar Suikerrock in Tienen. Dat zet aan om de geschiedenis van dit festival eens te overlopen. We stellen vast dat er kleppers van formaat hebben gestaan op het festival. Zoals Roxy Music in 2005, Soulsister - toen ze nog pas aan het doorbreken waren - mochten op de eerste editie in 1987 aantreden. Ook Clouseau zijn heel graag geziene gasten en stonden al een paar keer op de affiche. Maar ook ZZ Top, Simple Minds, Scorpions, Iggy Pop - het zijn allemaal klinkende namen die op dit toch wel heel gemoedelijke stadsfestival hebben gestaan. Anno 2016 wordt, op uitzondering van bijvoorbeeld Deep Purple op vrijdag en Marco Borsato - die er in 2015 ook stond - de Belgische kaart getrokken. Je zou denken dat dit gevolgen zou kunnen hebben voor de ticketverkoop? Maar wat blijkt, zowel de combi tickets als tickets voor zondag zijn compleet uitverkocht. Ook de weergoden waren deze dertigste editie van Suikerrock zeer goed gezind. Op de tweede festivaldag was het vooral uitzien naar één van de meest legendarische Belgische bands dEUS en andere Belgische talentvolle artiesten als Balthazar, Tourist LEMC, Alice on the Roof tot Noémie Wolfs. Verslag en fotoverslag vinden jullie hieronder:
Even voorstellen: Billie Bentein - die aantreedt onder de naam Billie - werd volgens de biografie ''geboren in de muziek''. Ze volgde lessen aan het conservatorium van Gent, waarbij vooral haar uitzonderlijke stemgeluid het meest opviel. Billie werd uitvoerig gevraagd voor studiosessies en als backing vocals. Ondertussen schreef ze ook eigen songs, maar uiteindelijk leende ze haar stem dus vooral voor die backing vocals. Zo nam Netsky haar op in zijn live band. Ondertussen bracht deze dame uiteindelijk een eerste EP op de markt Talking Loud. Die overal heel goed wordt ontvangen. Hoe dit live klinkt? Op Suikerrock bewijst deze dame dat ze uit het goede hout gesneden is, en werpt daarbij niet alleen haar heel uitzonderlijke stemgeluid in het gewicht. Bovendien blijkt ze over 'dancing skills' te beschikken, die niemand onberoerd laten. Bewegende als een hinde over het podium, en telkens het publiek aanporren om een dansje te plaatsen, zorgt Billie dat het vuur - dat reeds door haar voorganger Noémie Wolfs was aangestoken - compleet kan aanwakkeren.
Uiteraard val het wel een beetje op dat deze jongedame nog wat zoekende is om de juiste houding te vinden binnen de muziekwereld. Maar op suikerrock bewees Billie alvast uit dat ze over potentieel beschikt om heel groot te worden binnen die muziekwereld. Zowel in alternatieve kringen als een ruim publiek zouden overslag moeten gaan. Haar muziek schippert tussen knappe popmuziek en - laat ons zeggen - elektronische muziek met een donker randje. We waren alvast diep onder de indruk van de bewegelijkheid maar vooral toch de heel bijzonder vocale aankleding die deze jongedame naar voor brengt, waardoor harten werden gebroken.
Naast de mainstage was er ook een Acoustic Stage. Gelegen vlak bij de vele eetstandjes in de zijstraat naar de mainstage toe. Met andere woorden, er passeren haast voortdurend mensen op weg naar of afkomende van dat hoofdpodium. Die even stil blijven staan bij de aantredende bands, of gewoon doorstappen en zich afvragen ''hoezo zijn hier ook optredens?'' Deze die blijven staan, luisteren wel met aandacht naar wat de bands brengen, maar het lijkt ons toch eerder dat ze telkens worden getransformeerd tot achtergrondmuziek in een sfeervolle omgeving. Niet dat de bands en artiesten die aantreden dit aan hun hart zullen hebben laten komen, denken we zo.
Zo was er bijvoorbeeld het gezelschap Bardman , 4-koppig kleinkunstgroepje rond singer-songwriter Bart Stallaert, die al enkele jaren in het muziekwereldje rondreizen. Het gevolg? Een mengeling van verschillende uiteenlopende muziekstijlen die gaan van folk muziek naar kleinkunst tot pure singer-songwriter. Op een heel gezapige manier gebracht, binnen een hartverwarmende sfeer. Bovendien ontpopt de praatgrage frontman zich zelfs tot een klasse entertainer, die zijn publiek tot meezingen of zelfs een beetje dansen aanzet. Ook al zijn de reacties in eerste instantie vrij lauw, op een beleefdheidsapplaus na, gaandeweg lukt het hen toch om iedereen die aandacht aan hen besteedt mee te trekken in hun sfeervol en aanstekelijk gebrachte trip. Bardman zou op enige podium of in een gezellige club kunnen zorgen voor een wervelend folk tot kleinkunst feestje.
Zonder meer kunnen er dus, als je ervoor open staat, ontdekkingen worden gedaan. Neem nu de jonge band Three of a Kind, dat bestaat uit drie heel talentvolle en jonge artiesten die binnen het singer-songwriter gebeuren, maar ook daarbuiten, nog potten zullen breken. Niet alleen ontpoppen ze zich één voor één tot klasse instrumentalisten. De bijzonder vocale aankleding geeft ons een krop in de keel, tot het ene na het andere kippenvelmoment. Maar ook een technisch probleem wordt met een laconieke kwinkslag, opgelost. Wat bewijst dat Three of a Kind , ondanks hun toch jonge leeftijd, zonder problemen grote podia in vuur en vlam zouden moeten kunnen zetten. Hoewel het heel rustige, haast huiskamermuziek, is die wordt gebracht voelden we een warme gloed over ons heen komen die we niet elke dag tegen komen.
Kortom: Wij zagen amper twee bands op dit podium. Maar op basis van wat we hier te zien kregen kan deze acoustic stage dus zeker en vast ontspinnen tot een podium voor ware ontdekkingen, die later wel eens zouden kunnen doorbreken. Want hier wordt kwaliteit geprogrammeerd, zonder enige discussie. Maar helaas is de ligging van dat podium een beetje ongelukkig gekozen, vlak voor de doorgang dus van mensen die op en af gaan naar het hoofdpodium. Wat de aantredende de bands op die acoustic stage betreft, hoor je ons echter niet klagen.
Ook in Wallonië bloeit iets moois. Het gebeurt echter zelden dat een band of artiest die bij onze zuiderburen bekend is, ook in Vlaanderen doorbreekt. Alice on The Roof zou wel eens een uitzondering op die regel kunnen worden. We zeggen wel ''kunnen worden''. Deze jongedame heeft een uitstraling, en potentieel om er wel degelijk te komen. Met een geverfd gezicht en opvallende roze haarkleur, zou je kunnen denken dat we hier een theateraal concert gaan zien. Bovendien is er die aanstekelijke synthpop, met een vette knipoog naar de experimentele kant daarvan. Met als klap op de vuurpijl een al even vette knipoog naar pure 'pop muziek'. Hierdoor kan Alice On The Roof een ruim publiek aanspreken, waarbij het bovendien haar toch wel heel integrerende stemgeluid dat ons het meest kan bekoren.
We plaatsen hierbij dus echter een kleine kanttekening, er wordt voorlopig nog iets te angstvallig binnen de lijntjes gekleurd waardoor van dat verhoopte theatrale vooralsnog niet veel te merken is. Maar deze jongedame, en de muzikanten rondom haar, beschikken over de mogelijkheden om dus wel degelijk tot ongekende hoogtes uit te steken. Nog meer podiumervaring, en verder de begane wegen bewandelen, en we zullen van deze jongedame en haar gevolg nog veel mooie dingen mogen verwachten in de toekomst. In bepaalde mate deed dit concert me denken aan die eerste keer dat ik SX, de ondertussen heel sterk gegroeide band uit Kortrijk, aan het werk zagen. Bij het eerste concert dat ik zag van deze laatste had ik datzelfde gevoel. Groeimogelijkheden zijn er dus zeker bij Alice On The Roof. Wordt vervolgd!
Toen we Tourist LeMC zagen aantreden in concertzaal de Casino te Sint-Niklaas, waren we diep onder de indruk van zijn performance en schreven daarover: Ook Tourist LeMC aka Johannes Faes laat zich heel goed omringen. Uiteraard waren we , vanaf het prille begin van de set, al diep onder de indruk van de hartverwarmende stem en uitstraling van Johannes. Maar wat saxofonist Mitya Jansen uit zijn instrument blies, daarvan kregen we prompt een krop in de keel. Drummer Klaas De somer knalde de ene vuurpijl na de andere richting publiek. Om niet te spreken van de knappe gitaarlijnen van Immers wouter en Ralph Hermans. Frederik Verbruggen ontpopt zich niet alleen tot begenadigde keyboardspeler, maar blijkt ook een lekker potje gitaar te kunnen spelen. Je laten omringen door klasse artiesten, die een grensverleggend dosis spelplezier uitstralen? Het zorgt er uiteraard voor dat menig concerten uitgroeien, tot onvergetelijke gebeurtenissen. Maar ook: Maar vooral konden we het ene moment een speld horen vallen in de zaal, en vierden we de volgende keer uitbundig feest. Is dat niet hoe het leven in elkaar steekt? En laat dit nu net het gevoel zijn dat Tourist LeMC ons ook kon geven op Suikerrock. De ene moment bezorgde hij, in samenwerking met zijn inderdaad enorm gedreven instrumentalisten, ons een ware krop in de keel en pinkten we een traan weg. De andere keer werden gewoon de dansspieren aangesproken. Tourist LeMC brengt vooral een beklijvende set waarbij gevoelige snaren worden geraakt, van begin tot bitter einde.
Helaas was dit optreden voor velen een aanleiding om te keuvelen over koetjes en kalfjes - met de muziek op de achtergrond - waardoor de intensieve sfeer wat verloren ging in geroezemoes rondom. Wij gleden dus wat dichter bij het podium aan om met volle teugen te genieten van de inbreng van onze Antwerpse Troubadour , die in dat typische Antwerpse Accent bovendien een uitmuntende verhalen verteller bleek te zijn - in het spoor van de al even geweldige Willem Vermandere. Deze laatste, en alle kleinkunst artiesten uit het verleden nog levende of gestorven, mogen op hun twee oren slapen. De opvolging staat klaar om de kleinkunst wereld te veroveren. Tourist LeMC geeft de muziekstijl zelfs een heel nieuwe injectie en boost die het genre nodig had, en bewijst op suikerrock op een eenzame hoogte te spelen en zingen. Maar ook laat de man zich dus omringen door klasse artiesten, die het niveau tot een hemelse hoogte toen uitstijgen, waardoor de vorig jaar overleden Zjef Vanuytsel, één van Johannes zijn grote voorbeelden, van hierboven wellicht een traan zal wegpinken van pure ontroering. Indrukwekkende performance, het babbelend publiek had groot ongelijk!
Bands en artiesten zien groeien in hun kunnen, het doet iets met een mens. Telkens opnieuw. Ook Balthazar voorspelden wij ooit een gouden toekomst. De opkomst was bij de vorige concerten wel in orde, maar ook niet overdreven. Echter bij Balthazar stond de festivalsite plots overvol. Zo verwonderlijk is dit niet, deze band heeft al meerdere keren bewezen op een - wat ons landje betreft - internationaal hoogstaand niveau te staan spelen. Ondertussen heeft ook al een ruim publiek hen gezien en gehoord. Zowel op plaat als 'live' zijn ze ondertussen dan ook uitgegroeid tot een absolute top act. Nee, verwonderen doet ons dit niet. We vreesden echter dat het deze keer anders zou zijn, een 'been there, done this' gevoel ons zou overvallen. Maar niets was minder waar. De laatste keer dat we deze band aan het werk zagen - Cactus Festival 2013 - dachten we inderdaad dat Balthazar hun absolute hoogtepunt hadden bereikt. Maar medio 2016 staan ze zelfs nog een paar treden hoger.
De technische hoogstaande niveau van het bespelen van hun instrumenten, is overeind gebleven. Gelukkig heeft dat laatste niet gezorgd voor het geven van een routineuze set. Wel integendeel. Met de nodige spontaniteit blijken deze heren en dame nog steeds in staat het publiek uit hun hand te doen eten. Elk van hen beschikt dan ook over de nodige dosis charisma om iedereen overslag te doen gaan, van voor naar ver naar achteren zagen we mensen intensief genieten. Zowel bij de ingetogen songs, als dansbare kleppers, voelden we koude rillingen doorheen het publiek stromen en zagen zelfs mensen in tranen staan genieten. Om maar te zeggen Balthazar spelen ook nu nog steeds de pannen van het dak en laten ons, en alle aanwezigen , daarbij verweesd achter. Bovendien werd exclusief enkele nieuwe nummers gebracht, die totaal niet moeten onderdoen voor de oudere kleppers en ondertussen klassiekers van deze band. Zonder meer een indrukwekkend, tot grensverleggend optreden kregen we hier voorgeschoteld van Balthazar
Wij volgen dEUS al sinds het prille begin, en zagen hen ooit de marquee op pukkelpop in vuur en vlam zetten - We schrijven de zomer van 1994 - In zoverre zelfs dat ze Frank Black van Pixies , die op dat zelfde moment aantrad op de mainstage, van de kaart speelden. Ondertussen hebben we al wispelturige concerten gezien van dEUS. Maar de laatste jaren zagen we weer een solide band op het podium die een dosis spelplezier etaleren zoals in de jonge jaren, wat ons veelbelovend deed uitzien naar dit concert op suikerrock. Het publiek was ondertussen vel uitgedund hadden we de indruk, wegens het late uur? Het was ondertussen half twaalf. Of is Balthazar gewoon populairder dan dEUS ? Geen idee, maar wij - en alle aanwezigen met ons - lieten dit uiteraard niet aan hun hart komen. Vanaf het begin legden Tom Barman en de zijnen de lat heel hoog. Een wild enthousiaste zanger, we hebben het ooit anders gezien, vloog van de ene kant naar de andere kant van het podium. Hij gaf zijn mede muzikanten ook voldoende spelkansen, waardoor elk van hen hun kunsten konden tonen. Naast de technische hoogstaande manier waarop bijvoorbeeld Mauro Pawlowski zijn gitaarkunsten toonde, waren we diep onder de indruk van het vioolspel van Klaas Janzoons, en de knappe tot knetterende drumsalvo's van Stephane Misseghers. Daarbovenop dreven de zwevende baslijnen van Alan Gevaert het niveau tot een ongekende hoogtepunt.
Om maar te zeggen, er stond dus weer een solide band te spelen die niet alleen op heel hoogstaand niveau hun ding stonden te doen. Maar vooral een dosis spelplezier uitstralen, als in de jonge tijden. dEUS anno 2016 is dus weer springlevend. Binnen de set kregen we vooral enorm veel klassiekers, al vanaf het begin, over ons heen. Waardoor het een soort 'best off' optreden werd, maar de songs werden dus wel degelijk gebracht met een hoge dosis spontaniteit. Barman en de zijnen hadden er duidelijk zin in, en dat had zijn uitwerking op het publiek die daar met even veel enthousiasme op reageerden. Zonder meer de perfecte 'Belgische afsluiter van een heel geslaagde festivaldag. Dat is wat we voorgeschoteld kregen.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
