Was het vooral 'België boven' op de tweede dag van Suikerrock 2016. Dan stond dag 3, in een zonovergoten omgeving, in het teken van een echte familiedag. Deze festivaldag was bovendien uitverkocht. We zagen gezinnen met kinderen klein en iets groter, afzakken naar de grote Markt. Iedereen had er zin in, en er heerste een gemoedelijke sfeer. Naast de typische kindvriendelijkheid van artiesten als De Bende & Mega Mindy, Prinsessia en Bandits - voor de iets oudere kids. Was er ook plaats voor opkomende talent Emma Bale en uitzien naar het podiumbeest Stan Van Samang. Tussen al dat feestplezier leken The Corrs, die in de plaats stonden van in eerste instantie geprogrammeerde Roxette, zelfs een beetje vreemde eend in de bijt. We vroegen ons ook luidop af wat een artiest als Marco Borsato zo bijzonder maakt, dat ie zonder enige problemen een overvolle festivalterrein in vuur en vlam kan zetten, van vooraan tot ver naar achter? Het antwoord op al die vragen, lezen jullie verder in dit verslag. Onze fotograaf was ook op pad, en nam enkele beklijvende foto's:
De jongste fans mochten al aanschuiven voor Mega Mindy. Maar ook Prinsessia vallen bij de allerkleinsten enorm in de smaak. De ouders genieten uiteraard mee, want we zien bij elk van de aanstekelijke songs mama en papa stiekem staan meezingen en dansen. Uiteraard zijn deze dames niet de minste, ze hebben binnen de muziekwereld al heel wat water doorzwommen en weten dan ook verduiveld goed hoe ze een publiek naar hun hand moeten zetten. In de populaire Tv-serie leren de vijf meisjes hoe een echte prinses te worden. Dat gaat uiteraard met vallen en opstaan, en soms is er ook eens ruzie. Maar steeds wordt alles weer goed gemaakt met een lach en een vleugje humor. Tot een beklijvende song, die harten verwarmt. Prinsessia mag dan een band zijn die de allerkleinste fans aanspreekt. We kunnen dus niet aan het feit voorbij, dat deze songs heel aanstekelijk werken. Zo zien we niet alleen ouders meezingen, met of zonder de handen in de lucht, ook de mensen van de drankstandjes doen mee met dit feestje. Het leven is namelijk al moeilijk genoeg, dus mag er wel eens gevierd worden? Prinsessia bespelen het publiek met een zodanige perfectie, en zin voor entertainment, dat iedereen overslag gaat. Ook al is er nog niet zoveel publiek komen aanzetten op dit vroege uur, we zien elk van hen met volle teugen genieten van deze kinderlijke onschuldigheid.
We fronsten even de wenkbrauwen toen we het volgende groepje op het podium zagen komen. Bandits is een bende jonge snaken, die met gescheurde jeans en 'stoere' uitstraling zich gedragen als zogenaamde rockers. Zo dachten we in eerste instantie. Maar toen de eerste riff naar voor werd gebracht, en de frontman zijn stem ons in vervoering bracht, bergen we de eerder ingenomen sceptische houding snel op. Want deze jonge, talentvolle artiesten beschikken over potentieel en mogelijkheden, om heel ver te geraken. Niet alleen is er die betoverende vocale aankleding, bij elke gitaar riff tot drumsalvo kregen we een waar kippenvelmoment te verwerken. Waardoor we ten stelligste hopen dat Bandits zich niet in een keurslijf laten duwen, maar hun eigen gang gaan. Want wat we hier voorgeschoteld kregen was in de verste verte niet een voorgekauwd potje 'rock', maar een stevige , boordevolle spontane vuurkrachtig, staaltje van eerder pure rock-'n-roll. Naast de vocale capaciteiten beschikt de frontman bovendien over een soort charisma waarmee harten kunnen worden gebroken, hij trekt het jonge publiek volledig naar zich toe. Met uiteraard de ruggensteun van de al even subliem solerende instrumentalisten. Die één voor één een grensverleggende inbreng hadden binnen het geheel. Mits het opdoen van ervaring op en naast het podium, zien we Bandits zich dan ook nog verder ontwikkelen tot een stevige rockband die een heel ruim publiek moeten kunnen aanspreken. Nee, dit was geen ingestudeerd potje 'rock', dit was puur en onversneden en aanstekelijke rockmuziek waar veel meer in zit dan er nu uit lijkt te komen. We zijn niet snel meer onder de indruk, maar Bandits waren meer dan een aangename verassing en verademing binnen het aanbod op deze zondag. Buitengewoon indrukwekkend!
"Door haar enthousiasme op het podium, begint de zon zelfs iets meer te stralen in de lucht. Helaas bleek een groot deel van het publiek er wat apathisch bij, maar toch kon ze gaandeweg iedereen rond haar vingers winden, wat erop duid dat Emma goed weet hoe een publiek -zelfs een wat moeilijk publiek - te bespelen en uit haar hand te doen eten. Bovendien blijkt deze zangeres soms eens buiten de lijntjes te durven kleuren, wat op zich een pluspunt kan genoemd worden. Binnen het kader van begenadigde artiesten met een stem die harten breekt? Zien we voor Emma Bale een gouden toekomst tegemoet. Onder de indruk waren we van deze dame haar stem, menig haren op onze armen kwamen recht te staan. Maar ook haar uitstraling doet je prompt in een diepe trance belanden". Dit schreven we over het aantreden van Emma Bale op Genk on Stage. Deze keer kreeg ze het publiek wel degelijk mee, al bleef alles een beetje op diezelfde gezapige toonaard liggen. Emma wierp haar indrukwekkende mooie stem compleet in de strijd, om menig harten te veroveren. Meteen viel op dat deze jongedame wel degelijk je in vervoering kan brengen, maar ook hier hopen we dat ze zich niet in een keurslijf laat steken. Liefelijke nummers brengen , we hebben daar geen probleem mee. Maar Emma Bale kan duidelijk veel meer dan dat. Dit bleek bij de meer 'dansbare songs' waar haar stem een heel andere, laat ons maar zeggen, gedurfde wending leek te nemen. Met Emma Bale en Bandits zagen we alvast twee artiesten tot bands die over potentieel en talent beschikken om het heel ver te schoppen binnen het globale rock en pop gebeuren. Daarover bestaat geen enkel twijfel, zo bleek weer eens.
Een artiest die ondertussen al heel wat water heeft doorzwommen, en ondertussen is uitgegroeid tot een graag gezien gast op menig podia. Dat is Stan Van Samang zeker en vast. Met een hoge dosis charisma, blijkt deze man in staat iedereen naar zijn hand te krijgen. Plots staat het festivalterrein, voor het eerst op deze zondag, zelfs overvol. Maar Stan , en zijn bovendien al even zeer gedreven spelende instrumentalisten, hebben zichtbaar geen enkele moeite om zo een ruim publiek van begin tot einde naar hun hand te zetten. Stan Van Samang ontpopt zich niet alleen tot een waar podiumbeest, hij beschikt bovendien over een stemgeluid waarmee muren kunnen worden afgebroken. Hij ging zelfs het publiek gewoon gaan opzoeken, liep in de middengang en kwam bovenaan de PA zijn publiek daar groeten. Het zijn maar één anekdote van de manier waarop Stan zijn ervaring als acteur uitspeelt, maar gelukkig met een heel grote dosis spontaniteit. Waardoor het niet aanvoelt als een potje acteren, hij geniet evenveel als het publiek van het brengen van deze 'show'. Zo blijkt.
Prompt werd Suikerrock ondergedompeld in een feestelijke stemming, en gingen handen in de lucht maar werd ook menig dansje geplaatst. Stan Van Samang legde de lat al vanaf de eerste song heel hoog, en zou de rol niet lossen tot het einde van de set. Hij bracht samen met zijn band een stomende set, waarbij geen spaander geheel bleef van het festivalterrein. Zo een wervelend feestje? We komen het niet elke dag tegen. Vooraf hadden we gevreesd voor een voorgekauwde show, maar niets was minder waar. Wederom mochten we onze vooroordelen en dosis sceptisme in de vuilnisbak gooien, zo zien we het graag.
Na dit indrukwekkend feestje, hadden The Corrs het zichtbaar toch wat moeilijk om het publiek in te palmen. Ze brengen dan ook typische Ierse muziek, die niet voor iedereen gemakkelijk verteerbaar bleek te zijn. Zonder meer werd er wel een technisch heel hoogstaand potje viool, piano tot drum/fluit gebracht. Ook hier blijkt de vocale aankleding ons toch weer diep te raken. Maar toch blijken The Corrs , zoals we aangaven, inderdaad wat een vreemde eend in de bijt te zijn, want de reacties waren vrij lauw. Behalve dan bij de eerste vier rijen. Wijzelf waren wel degelijk onder de indruk van deze pure Ierse 'rock muziek, met vrouwelijke inbreng. Vooral menig solo, van bijvoorbeeld eerder genoemde viool, bezorgde ons als het ware kippenvel. Voor veel aanwezigen bleek The Corrs een leuk tussendoortje tussen Stan en Marco. Maar wij zagen vooral een hoogstaand potje Ierse schoonheid passeren, dat ons diep kon ontroeren. Zoals we dat van deze band het best gewoon zijn. Daarbij worden geen overdreven show elementen naar voor gebracht, of visuele effecten getoond. The Corrs laten hun beklijvende muziek voor zich spreken, en voor wie mee ging in deze hartverwarmende trip was dit wellicht een concert op in te kaderen. Wij rekenen ons dan ook bij deze categorie.
Ik schreef in mijn notaboekje het volgende ''Wat maakt Marco Borsato zo bijzonder dat duizenden vrouwen en mannen in zwijm vallen voor deze artiest''. Antwoord? 'Emoties'! De rode draad doorheen een optreden van deze Nederlander is inderdaad het bespelen van het hart, daarin blijkt Marco een meester te zijn. Hij pakt zijn gewillig publiek zonder enige moeite in, met songs die gevoelige snaren raken. Telkens verteld hij daarbij een heel treurig tot hartverscheurend mooi verhaal, om die song meer impact te geven. Bovendien laat hij geen moment ongemoeid om het Vlaamse publiek in de bloemetjes te zetten. Uiteraard is er het ondertussen een immens oeuvre aan hits dat Marco Borsato bijeen heeft gesprokkeld; en die iedereen zonder enige ophouden mee brult van voor naar achter. Maar ze worden dan ook nog steeds met veel liefde en spontaniteit naar voor gebracht, waardoor iedereen prompt nog meer overslag gaat.
Echter willen we toch ook even pluimen uitdelen Borsato zijn band. Wat waren we onder de indruk van de hemelsmooie saxofoon solo's die naar voor werden, Of de percussie van Sandra Sahupala die naast een potje drum en aanverwante percussie, bovendien over een heel beklijvende stem beschikt. Eveneens waren we diep onder de indruk van menig gitaar solo, waarbij we de krop in de keel kregen. Of de al even hemels mooie drumsalvo's die ons hart in vuur en vlam zetten. Kortom, Marco Borsato mag dan de aandacht compleet naar zich toe trekken. Hij beschikt over een haast aangeboren dosis charisma. Maar Marco laat zich dus duidelijk omringen door artiesten, achtergrond zanger en zangeres incluis, die spelen op wereldniveau. Of haast onaards hoogstaand niveau. Uiteraard geeft Marco Borsato ook soms een subtiele boodschap mee binnen de set. "Het gaat niet over wat je ziet, maar over hoe je naar de dingen kijkt'' is zo een zin die blijft hangen. Daarop zet Marco een song in die deze boodschap nog wat meer in de verf zet.
Dit is maar één voorbeeld van hoe Marco zijn publiek inpakt. Een pakkend verhaal vertellen, waarbij je als aanhoorder een traan wegpinkt. En daaraan een passende song toevoegen, die je die ultieme krop in de keel bezorgt. Emoties, en spelen daarmee, om het iedereen jong en oud diep te ontroeren. Dat is de roden draad doorheen een optreden van Marco Borsato. Als een ware illusionist betoverd hij niet alleen met zijn stem, maar vooral met dat natuurlijke charisma iedere aanwezig - inclusief uw reporter- waardoor je als het ware in een trance lijkt te belanden. Meegenomen naar een wereld waar de kleur 'rood' overheerst, gevangen in een ballon van liefde. Met een lach en een traan. Emoties, het sleutelwoord waarmee Marco al vele jaren duizenden fans in zwijm doet vallen, aan zijn voeten. Emoties waren ook wat we voorgeschoteld kregen op suikerrock. Om dit festival in absolute schoonheid af te sluiten... Emoties
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
