Op de derde festivaldag van Dranouter was het vooral uitzien naar Suzanne Vega, die zou zorgen voor een nostalgische trip. Of Guido Belcanto , die met zijn gezapige levenswijsheid ons in diepe ontroering wist te brengen. Ook deze keer zouden we een bezoek brengen aan de kerk, voor één van de mooiste stemmen die ons land rijk is, An Pierlé. Bovendien deden we weer enkele heel leuke, tot indrukwekkende ontdekkingen. Ons verslag, en foto's, van Dranouter Dag 3 - zondag 7 augustus - lezen jullie hieronder:
Dat deze tweede dag een 'club' dag zou worden, stond in de sterren geschreven. We beleefden onze eerste spirituele ervaring deze keer echter niet in de kerk, iets verder in het dorp. Maar inderdaad in die Club stage. Met Flanders Ethno. Dit gezelschap bestaat uit instrumentalisten en vocalisten die verschillende werelddelen betrekt. Op het podium krijg je een geheel orkest te zien. We springen van Afrika naar Europa, over Azië naar Amerika. Stilzitten op deze muziek is daardoor dan ook onmogelijk. Zo blijkt.
Flanders Ethno grasduint doorheen elk Folk genre dat je maar kan bedenken, maar doen dit op een zodanig speelse en spontane manier dat je als aanhoorder niet anders kan dan meezingen, dansen en genieten. Dit is inderdaad 'genieten' met een grote G. Stellen we vast. De magie van deze band zit hem in de kruisbestuiving tussen de verschillende artiesten, die hierbij bewijzen dat een multiculturele gemeenschap voorwaar wel kan werken. Althans binnen de muziekwereld zorgt het voor een onvergetelijke trip die niet alleen ons hart verwarmt, maar ook onze ziel in diepe vervoering brengt. Of het nu is op typische Afrikaanse muziek, met de traditionele instrumenten daarbovenop. Of een Mexicaanse samensmelting tussen gitaar, percussie en typische Zuiderse vocalen. Telkens krijgen wij, en iedereen in de tent , koude rillingen van innig genot.
Het resultaat laat niet lang op zich wachten. Het dak ging er op dit vroege uur - half twee in de namiddag- reeds volledig af. Bovendien is het een heel sterke prestatie, om met zoveel op het podium te staan zonder uit de toon te vallen. Elk van de bandleden lijkt inderdaad perfect op elkaar afgestemd, en spelen op heel hoog niveau de pannen van het dak. Maar vooral wordt hier een wervelend Folk feestje gebouwd, waarbij de wereldkaart in beeld wordt gebracht. Door een al even wervelende en onvergetelijke set boordevol huzarenstukken in instrumentale tot vocale zin van dat woord.
Wij hebben iets met Ierse muziek. Of het nu folk of pop muziek is, telkens lijken bands uit Ierland voor absolute hoogtepunten te zorgen. Ligt het aan de omgeving daar, de natuurlandschappen zijn heel adembenemend? Of aan de toch wel heel integrerende geschiedenis van het land? Geen idee. Maar The Eskies is zo een typische Ierse band die verduiveld goed weten hoe een potje rock te combineren met Folk tot Gypsy Jazz. The Eskies doen ons, met hun mannen met baarden, ook wat denken aan ZZ Top. Waarmee we hen puur muzikaal uiteraard niet echt kunnen vergelijken. Wat uitstraling betreft, echter wel. Door de gebalde, strakke lijn waarop de band speelt kunnen we stellen dat ze een Iers Folk alternatief zouden kunnen vormen voor voornoemde band. Want ook bij The Eskies krijg je een ware adrenalinestoot te verwerken, een voel je de neiging elk van de songs uit volle borst mee te brullen. Het 'rock' gehalte ligt dan ook vrij hoog bij The Eskies, maar ze verweven het dus wel perfect met typische Ierse Folk elementen.
We houden niet van vergelijken, en gaan dit ook niet doen. Deze band staat dan ook op zichzelf, en spelen een sprankelende set, waarop stilstaan weer eens uiterst moeilijk blijkt te zijn. We worden er prompt zelfs vrolijk van. Ook de band zelf heeft er duidelijk zin in, zo blijkt. Ze laten geen moment onbesuisd om de aanwezigen aan te zetten tot mee bewegen en, dansen. Vooral lijken de songs , zoals we reeds aangaven, dus een hoog ''meebrul'' gehalte te bezitten. Waardoor je als aanhoorde prompt die teksten mee wil en kan zingen. Met deze aanstekelijke Folk muziek, die bovendien ook nog eens toegankelijk blijkt te klinken, slaan de heren diepe gensters in ons folk en rock hart. ZZ Top - De Ierse Folk versie? Zo zouden we The Eskies inderdaad kunnen noemen, en zeker als een compliment bedoeld.
Toen we in 2014 de band Yevgueni - we hebben nog steeds enorm veel problemen om die naam uit te spreken - aan het werk zagen in Concertzaal De casino te Sint-Niklaas , schreven we daar het volgende over:
"Yevgueni weet er, na een wat tragere start, uiteindelijk in te slagen het publiek volledig en geheel in beroering te brengen. Om nog maar en voorbeeldje te geven hoe alles met een kwinkslag wordt gebracht, bij Nieuwe Meisjes, vraagt Klaas ongegeneerd, ''zijn er nieuwe meisjes in de zaal''. De regulaire set wordt afgesloten met een vrij strak gebrachte Vroeger was het beter. Waarna een al even stevige bisronde volgt, als kers op de taart."
Die ongereptheid, gecombineerd met ijzersterke songs. Maar ook de jarenlange ervaring - want deze band is al circa 15 jaar aan de weg aan het timmeren - blijkt ook medio 2016 nog steeds in hun voordeel uit te draaien. Eindelijk krijgen Yevgueni de erkenning die ze al heel lang verdienen. Zo mochten deze jongens op zondag dan ook aantreden op het hoofdpodium van dranouter. Meteen bleek nog maar eens dat de band grensverleggende Kleinkunst brengt, met grote liefde voor deze muziekstijl en de Nederlandstalige muziek in zijn geheel. Elk van hen blijken ook over enorm veel charisma te beschikken, wat resulteert in een kleinkunst feest van de bovenste plank.
Het ene kippenvelmoment was nog niet gedaan, of daar was het volgende al. Yevgueni brengen bovendien maatschappijkritische teksten, en houden het publiek een spiegel voor. Gelukkig beschikken ze eveneens over de nodige dosis zelfrelativering, om met een kwinkslag ons een lach op het gezicht te toveren. Binnen de band is bovendien elke schakel minstens even belangrijk. Elk onderdeel van deze band, instrumentaal tot vocaal, zorgt ervoor dat we over de streep worden getrokken. Als het kleinkunst genre een nieuwe impuls nodig heeft? Dan zijn bands als Tourist LeMC - die op zaterdag nog de pannen van het dak speelde - en Yevgueni daar de geknipte kandidaten voor. Zonder meer weer eens diep onder de indruk van de inbreng van deze jongens, de eerder genoemde erkenning die ze eindelijk beginnen te krijgen voor hun werk? Het is dubbel en dik verdiend!
"Lagen onze verwachtingen iets te hoog? Of werd de lat wat te hoog gelegd? We horen niets dan lovende kritieken over deze artiest, en hadden ons verwacht aan een onvergetelijk hoogtepunt. Maar dat werd het dus jammer genoeg niet volledig. Helaas gaat alles vooral een beetje te vaak diezelfde lijn op, waardoor de aandacht gaandeweg begint te verslappen. Ook hadden we vaak de indruk dat het concert de middelmaat niet echt oversteeg. Er ontbrak dat beetje meer vuurwerk om hier te spreken van een onvergetelijk optreden'. Dit neemt echter niet weg dat Tout Va Bien veel potentieel heeft." Dit schreven we over het aantreden van Tout Va Bien op Nuits Botanique 2015. Of de hoge verwachtingen ondertussen werden ingelost?
Helaas moeten we wederom vaststellen dat die aandacht ook nu weer begint te verslappen na een tijdje. Uiteraard beschikt de artiest Jan Wauter van Gestel over een sprankelende stem, die harten kan breken. Hij gooit dan ook dit wapen uitvoerig in de strijd, waardoor we toch enigszins in vervoering geraken. De adembenemende vocalen beroeren ons hart en ziel dus zeker en vast, daarover bestaat de minste discussie.
Maar Tout Va Bien blijkt ook nu weer, binnen het totale kader van dit concert bekeken, niet echt boven de middelmaat uit te steken. Op zich heel jammer, want deze jongen - en zijn band - hebben zeker potentieel. Binnen de set zaten zelfs enkele magische momenten, waarbij ons hart sneller ging slaan. Echter bleef alles net iets teveel die gezapige weg opgaan, waardoor we weer moeten vaststellen dat Tout Va Bien ons nog steeds niet over de streep kan trekken. Puur vocaal echter, in een intimistisch kader, blijft de stem van Jan Wauter ons ook nu weer diep ontroeren, wat kan gezien worden als een enorm pluspunt binnen het geheel!
Toen we Suzanne Vega de eerste keer aan het werk zagen - we schrijven Torhout/werchter 1999 - waren we diep onder de indruk van het stembereik van deze artieste. Die ons als het ware in een diepe trance deed belanden. Ondertussen zijn we circa 17 jaar later, en hoopten dat ze nog steeds dat zelfde kippenvelmoment kon bezorgen als toen. Het dient gezegd, we waren ook nu weer enorm onder de indruk van de dame haar stembereik. Die bovendien, met begeleiding van een al even begenadigde artiest, alleen op het podium stond. Ze had echter enkel haar stem en hemelse uitstraling - die ze ook al had zoveel jaren geleden - naar voor te brengen, om ons weer in de zevende hemel te doen belanden. Op reis naar het eeuwige paradijs dat Suzanne Vega wist aan te bieden, kregen de luisteraars een krop in de keel en bovendien een nostalgische trip naar een rijkelijk verleden.
Echter zou dit niet zomaar een concert worden waar werd geput uit hits van toen. Suzanne vega bracht ook songs uit haar recente platen, waaruit blijkt dat die niet moeten onderdoen voor de oudere kleppers. Het publiek reageerde enthousiast, en dat had zijn uitwerking op Suzanne zelf. Die prompt, met een kwinkslag links en rechts, zich zelfs ontpopte tot een praatgrage entertainer. Nee, we kregen geen routineuze 'hitmachine' te zien, maar een zangeres die na al die jaren nog steeds vernieuwend klinkt. Bovendien beschikt ze nog altijd over diezelfde wondermooie stem die menig luisteraar in diepe ontroering en beroering weet te brengen. Suzanne Vega bracht uiteraard haar ultieme klassiekers naar voor zoals Marlene On The Wall en The Queen And The Soldier. Die werden dan ook uit volle borst meegezongen, tot groot jolijt van Suzanne zelf. Maar deze dame heeft die hits dus niet nodig om ons te bekoren. Na al die jaren werden weer diepe gensters in onze ziel geslagen. De nachtegaal zingt nog steeds met volle overgave, en bezorgde ons het ene kippenvelmoment tot de andere krop in de keel. Is onze uiteindelijke conclusie van dit optreden van Suzanne Vega op Dranouter.
Soms moet je als muziekliefhebber het niet te ver gaan zoeken, maar genieten van de eenvoud van de dingen des levens. Zodoende kregen we met False Lights een portie Folk voorgeschoteld, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Door de gezapige aankleding, voelden we bovendien een weldadige rust over ons neerdalen. Hun debuutalbum: A unique masterpiece. Exceptional! Wordt overal op gejuich onthaald. Vooral in Folk middens zijn False Lights ondertussen uitgegroeid tot een ''parel voor de toekomst'' binnen het genre.
Op Dranouter bewezen ze alvast uit het goede hout gesneden te zijn. Binnen de set geen overdreven showelementen, ook instrumentaal en vocaal ligt alles rond diezelfde gezapige lijn. Maar net door de intensieve manier waarop de songs worden gebracht - vooral het indrukwekkende stembereik gaf ons koude rillingen - stoort dit allerminst. Volgens de biografie op de website zijn deze heren geïnspireerd door Fairport Convention, en dat is ook te merken. Bovendien blijkt de tandem van de band, Sam Carter en Jim Moray, al heel wat waters doorzwommen. Die pak ervaring binnen de Folk scene spelen ze dan ook uitvoerig uit. Maar vooral zien we hier een band die naast die ervaring, enorm spontaan op het podium soleren. Deze band draagt de stelling ''schitteren in eenvoud'' dan ook heel hoog in hun vaandel, en daar kan nooit iets mis mee zijn. Een te ontdekken Folk talent stond er ook in de biografie op de website, ook dit blijkt te kloppen. Voor de liefhebbers van pure Folk, check hen zeker uit.
We citeren even uit de biografie op de website. Met zijn warme, melancholische en gloedvolle soulstem mag hij gerust vergeleken worden met legendarische soul –en R&B zangers als Otis Redding en Bill Withers. Michael Kiwanuka straalt iets uit dat we terugvinden bij, inderdaad die legendarische soul tot R&B Artiesten.
Vanaf dat hij het podium betreed en een intimistische, tot indrukwekkende mooie gitaar riff inzet, voel je een soort warmte over jou neerdalen die met geen woorden is te omschrijven. Maar vooral zijn zachtmoedige stem, doe je als aanhoorder wegzweven, naar heel andere oorden. Michael Kiwanuka is een artiest die door zijn verstilde uitstraling je als het ware kan hypnotiseren, tot je in een trance beland waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt te zijn. Hierbij combineert hij verschillende muziekstijlen gaande van Jazz naar Soul, maar dus ook R&B elementen hoor je terug in zijn muziek. Ergens zouden we kunnen stellen dat het allemaal diezelfde kant blijft uitgaan, maar eens we ons hebben laten betoveren door de zwoele, warme stem van Kiwanuka, blijven we als luisteraar met open mond en hart naar deze artiest luisteren en kijken. Tot we in bedwelmende sfeer belanden, en alles rondom ons lijken te zijn vergeten. Ergens begrijpen we dat niet iedereen zich hierin zal kunnen vinden, maar voor wie deze toch wel intensieve en magische trip wil 'ondergaan' gaat er een heel andere wereld open. Een wereld van complete rust, en gelukzaligheid. Met zijn zwoele Jazz stem bracht Michael Kiwanuka ons in diepe ontroering, waardoor we de wereldproblemen plots even konden vergeten, in het paradijs Kiwanuka geheten.
Op zondagavond zakten we nog één keer naar de kerk af. Voor een sprankelend, en onvergetelijk mooi, concert van An Pierlé. Het publiek stond tot ver in de zijstraat aan te schuiven om deze klasse artiesten aan het werk te zien. Verwonderen doet ons dit niet. Meteen, bij de eerste vocale uithalen voelden we ons weer betoverd worden door toch wel magisch mooie stem van An Pierlé. Ze bespeelde haar orgel o.a. zittende op een grote ballon, naar goede gewoonte. Bovendien leek ze het publiek compleet te willen hypnotiseren, als een hogepriesteres. Door haar sprankelende engelenstem en uitstralingen voelde het aan alsof de hemelpoorten open gingen gaan, en leek het bovendien alsof een Engel op de aarde was neergedaald. Bovendien heeft An iets bezwerend moois in zich, waardoor je als aanhoorder in een diepe - wederom - trance beland, waaruit ontsnappen - weer eens - onmogelijk blijkt te zijn. Je kunt haar niet vergelijken met Michael Kiwanuka, puur muzikaal bekeken dan. Maar ze doet met een mens net hetzelfde. Je een gelukzalig gevoel vanbinnen geven, waardoor je de problemen even aankan.
Als muziek kan hypnotiseren, dan slaagt An Pierlé hier met brio in. De atmosfeer in het kerkgebouw geeft het concert bovendien een onaardse, magische weerklank. Waardoor zelfs Jezus aan het kruis, glimlachend een traan lijkt weg te pinken. Naast haar stem en uitstraling laat An zich bovendien ook omringen door muzikanten die weten hoe ze de gevoelige snaar moeten raken, waardoor je nog dieper lijkt weg te zinken in al even diepzinnige gedachten.Als er Engelen bestaan, dan hebben we in die kerk op Dranouter één zien verschijnen aan het altaar, in de vorm van An Pierlé, is onze eindconclusie over dit concert. Zonder meer indrukwekkend en magisch mooi, was deze belevenis.
Als we de gehele festivaldag overlopen hebben we heel wat levenswijsheid opgedaan. Was het door sprankelende mooie stemmen van An pierlé, Suzanne Vega tot Michael Kiwanuka. Of door Kleinkunst die en spiegel voorhoudt, zoals Yevguenie dit deed eerder op de dag. Maar DE artiest die levenswijsheid lijkt uit te ademen? Dat is Guido Belcanto toch wel. De overvolle Club stage - ergens had deze artiest gerust mogen afsluiten op de mainstage naar onze mening - zag een Belcanto die als een speelse, jonge troubadour zijn songs naar voorbrengt. Met een twinkeling in de ogen, waaruit blijkt dat hij de absolute wijsheid bezit, maar ook nog steeds een jeugdige ondeugendheid in zich blijkt te hebben. Daardoor zal Belcanto ook nooit vervallen tot het brengen van een routineuze set. De songs, zowel nieuwe als oudere kleppers, worden dan ook gebracht met een dosis spontaniteit van een jonge wolf in het vak, en dat siert Belcanto enorm.
De verhalen die hij verteld, zijn dan ook uit het leven van ieder van ons gegrepen. Hij heeft honderden prachtige songs gemaakt, maar we kiezen er eentje uit dat onszelf steeds diep raakt, om een voorbeeld te geven hoe een optreden van Guido Belcanto echt ''aanvoelt''
Op de pechstrook van het leven:
Op de pechstrook van het leven
Daar is de troost altijd nabij
Op de pechstrook van het leven
Daar is het hotel volzet
Met hen die zich verkleden
Zij die visten achter het net
Neen hier, hier is het niet eenzaam
Hier heb je altijd mensen om je heen
Op de pechstrook van het leven
Ja daar ben je nooit alleen
Guido Belcanto raakt hiermee, op een eenvoudige wijze, die gevoelige snaar. Hij houdt iedereen in de tent een spiegel voor, waardoor je als luisteraar jezelf lijkt te herkennen in zijn teksten. Telkens opnieuw verteld hij niet alleen zijn verhaal, maar ook JOUW verhaal. En net dit maakt een concert van deze artiest zo uniek binnen het kleinkunst en aanverwante gebeuren. Bovendien is de muziek van Guido Belcanto afdoen als kleinkunst, hem tekort doen. Hij overstijgt elk Nederlandstalig genre, en gaat nog steeds eigenzinnig en koppig zijn eigen weg. Daardoor verkoopt hij geen sportpaleizen uit, maar brengt hij wel de kwaliteit van het leven naar zijn luisteraars toe.
Binnen de toch wel intieme setting in de club kon je enerzijds een speld horen vallen, vaak mensen zien meeknikken met een traan in de ogen. Maar anderzijds werden de songs meegezongen, uit volle borst. Bovendien blijft guido een verteller, een komiek die je aan het lachen kan brengen maar ook aan het huilen. Zonder meer is Guido Belcanto , ook medio 2016, een begenadigde artiest gebleven die de eenvoudige dingen in het leven, samenvat door een dosis levenswijsheid te brengen, die je bijblijft. Diep onder de indruk verlieten we na deze dosis wijsheid, waaruit we veel hebben bijgeleerd, het festivalterrein. Met in gedachten...
De Vrouw van de Bakker:
ja, de vrouw van de bakker, dat is m'n ideaal
m'n vrienden zeggen 'jongen toch, jij bent niet normaal'
maar het kan mij niet deren dat ze mij bekritiseren
m'n gevoel voor romantiek overwint alle kritiek
maar ik ben mezelf niet meer want vannacht schrok ik wakker
ik had een natte droom over de vrouw van de bakker
ah, de vrouw van de bakker
mm, ik lig ervan wakker
slapeloze nachten
vol onreine gedachten
Levenswijsheid volgens Belcanto, om Dranouter 2016 in schoonheid af te sluiten.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
