Er zijn nog zekerheden in het leven. Op weg naar Lier - zaterdag 1 oktober - stonden we in de file nabij de Kennedytunnel. Op een zaterdag gaan veel mensen doorgaans shoppen, ook op weg naar het shopping center te Wijnegem was het aanschuiven geblazen. Echter is er ook op het vlak van najaar festivals één zekerheid, de hardcore en metal underground leeft duidelijk nabij het jeugdhuis Moevement te Lier. Waar,voor de vierde keer ondertussen, het festival Rocktoberfest plaats greep. Op de affiche stond een bonte verzameling van enerzijds hardcore en aanverwante, in zijn meest pure vormen. Daar kwam een opvallend jong publiek op af, viel ons direct op. De Metal liefhebbers konden hun hartje ophalen op de mainstage. Op de affiche knallende namen binnen die underground scene als Bliksem, My Aim, Set thing right, Hard Resistance, Izegrim, Oceans ate Alaska en ander veel moois. Ons verslag:
Lier zendt zijn zonen uit. Met de opvallend sterke EP Hollow Hearts heeft Here Stands A Hero ook ons weten te overtuigen. En daar ligt dus het enige kleine minpunt. Dit had gerust en full album mogen geweest zijn. Na zes ijzersterke songs, die onze haren op de armen doen rechtkomen. Hebben we de neiging te roepen om een bisronde. Sins, Hollow Hearts, Second Chances. Elk van hen stralen haast iets perfect uit, dat ons het gevoel geeft te luisteren naar een band die al twintig jaar of langer bezig is. Maar gelukkig blijft de jeugdige spontaniteit ook stevig overeind staan. We zien vooral uit naar meer, veel meer. Want Here Stands A Hero heeft veel meer in zijn mars om een zoveelste metalcore bandje te worden in een lange rij. Zij vinden het genre gewoon opnieuw uit met deze EP. schreven we over deze klasse EP. Laat dat nu ook de aanleiding zijn om de vraag Hoe Moet Metalcore klinken voor ons? Wederom te stellen. Echter binnen het kader van een live concert. Nu, dat gevoel alsof je met ruw geweld tegen de muur wordt 'gekwakt' als een twijgje in een wervelstorm. Door een combinatie van bulderende vocalen en een instrumentale aanpak die je compleet murw slaat. Here Stands A Hero bleken ook live aan deze hoogstaande verwachtingen te voldoen. Vanaf het begin tot het einde van de set kregen we de ene na de andere adrenalinestoot te verwerken, waardoor we inderdaad compleet murw geslagen de toekomst van het metalcore gebeuren in zijn geheel, prompt weer rooskleurig inzien. Zonder meer heeft deze band potentieel en groeimogelijkheden om ver te geraken binnen de scene, dat bleek al op de EP. Maar ook live konden deze heren enorm overtuigen. Met andere woorden, een gewonnen thuismatch voor de heren van Here Stands a Hero.
Foto: David Hartl
Opvallend weinig volk was komen opdagen om Fractured Insanity aan het werk te zien. Nochtans hadden we bij het binnentreden van de zaal toch enkele fans gezien met een T-shirt of Hoodie van deze klasse band. Ook Fractured Instanity brachten eerder dit jaar een heel knappe plaat op de markt. Wij schreven over Man Made Hell het volgende. We blijven buiten adem achter, maar willen deze trip toch nog eens meemaken. En daar ligt nog het meest positieve punt aan deze klasse plaat Man Made Hell. De songs zijn zo doorleeft, laten je zo verweesd achter. Dat je als luisteraar de neiging krijgt nog eens te luisteren, en nog eens.. Tot je inderdaad compleet murw bent geslagen.
Foto: David Hartl
We vragen ons af wat dit zal worden op menig podium? De hel losbarsten? Vermoedelijk wel. In ons hoofd was dit dankzij deze klasse death metal plaat van Fracturad Insanity alvast het geval. De heren winden er ook op het podium geen doekjes rond, vanaf het prille begin hullen ze de mainstage in complete duisternis. Door het creëren van een adembenemende, beklemmende tot donkere sfeer laten Fractured Insanity de zon verdwijnen achter een al even donkere en angstaanjagende wolkenmassa. Dat deze toch wel intensieve , duistere trip geen gemakkelijk te verteren brok vlees is? Het zorgt er wellicht voor dat er niet teveel volk - we hadden trouwens de indruk dat de hardcore stage het meest in de smaak viel, vooral in het begin van de festivaldag - kwam opdagen voor dit klasse concert. Binnen het death metal gebeuren moeten deze heren alvast niet onderdoen voor de groten der aarde. Door middel van een spervuur van instrumentale en vocale huzarenstukken, die ons niet alleen kippenvel bezorgden maar deden baden in een deugddoend bad van angstaanvallen voelden we ons wegglijden naar heel andere oorden. Diep onder de indruk waren we van deze donkere trip doorheen het diepste van ons al even duistere ziel. Met dank aan Fractured Insanity die hier een hoogstaand death metal concert naar voor brachten, dat deugd deed aan die eerder genoemde duisternis binnen ons hart en ziel.
My Aim, afkomstig uit Kortrijk, kondigden vorig jaar nog het vertrek aan van hun toenmalige vocalist Tom Debels, die op het in 2014 verschenen debuutalbum Heartburn de boel nog stevig bij elkaar brulde. Een nieuwe frontman vonden de muzikanten in Robbe Van Droogenbroeck. Begin september brachten de heren een nieuwe schijf op de markt, Entropy, waarover onze recensent schreef: My Aim moet niet onderdoen voor de grote bands binnen hun genre en het zou me niet verbazen mochten er enkele grote support shows, grote festivals of zelfs tours binnen handbereik van de band zijn wanneer Entropy zijn weg heeft gevonden naar organisatoren van de vele Graspoppen en Groezrocken die ons kleine landje rijk zijn.
Puur muzikaal zou je kunnen stellen dat My Aim lekker schipperen tussen metalcore en hardcore, in zijn meest pure vormen. Zowel instrumentaal, maar vooral vocaal, blijken ze zelfs grensverleggende te zijn binnen deze muziekstijlen. Dat merkten we al vanaf het prille begin van de set. We waren dan ook enorm onder de indruk van het stembereik van Robbe, die de haren op onze armen deed recht staan, door middel van zijn bulderende stem. Met alle respect voor wat Tom Debels heeft gedaan voor de band, met Robbe hebben ze een klasse vocalist in hun midden die ons ware kippenvelmomenten bezorgde. Bovendien speelt My Aim op een enorm hoogstaand niveau, en doen wilde pogingen om de aanwezige tot bewegen aan te zetten. Helaas lukt dat niet echt, maar de heren laten dit zich niet aan hun hart komen en blijven grensverleggende songs naar voor brengen die ons metalcore/hardcore hart sneller doen slaan.
Foto: David Hartl
Een wel heel bijzonder uitzicht, op het podium stond een kandelaar met brandende kaarsen om de donkere sfeer naar een ongekende hoogte te proberen jagen. Witch Trail brengen een mengeling van black metal verweven met o.a. donkere post metal tot sludge metal. Waarbij de percussie - de drummer neemt ook de vocalen voor zijn rekening - zowaar in het meest in de kijker lijkt te staan. Binnen de set drijven we bovendien weg over donkere wegen, vol met gevaren en duistere demonen. De zwaarmoedige omkadering accentueert geweldig met het al even sfeervolle kaarslicht, waardoor we een heel donkere intensiviteit ervaren die ons de krop in de keel bezorgt. Witch Trail maken er niet veel woorden aan vuil, de bindteksten zijn vrij karig, maar de band laat de sombere muziek voor zich spreken. Nee, dit is geen trip waarbij rozenblaadjes worden rond gegooid op weidse landschappen. Eerder een angstaanjagende, beklemmende trip doorheen donkere bossen met vervaarlijke spiedende ogen die al onze bewegingen gadeslaan. Witch Trail brengen het soort black metal, of toch in die richting, waarbij de haren op de armen recht komen te staan van pure angst, tot we badende in het zweet de eerder genoemde demonen in de ogen kijken en onze adem stokt, tot ons hart sneller begint te slaan. Hiervoor zoeken deze heren niet de gemakkelijkste weg op, dit is dus geen hapklaar brok vlees dat ze voorschotelen. Maar door de duistere intensiviteit die ze naar voor brengen zorgt Witch Trail voor een deugddoende trip tot weer eens de donkerste zijde van onze ziel. Op een festival als rocktoberfest, waar hardcore feestjes tot heavy metal, speed en thrash het publiek toch iets meer kunnen bekoren, lijken ze echter wat een vreemde eend in de bijt. Echter binnen het black metal en aanverwante gebeuren is Witch Trail, op basis van wat we hier hebben meegemaakt, een onontgonnen parel die zeker de aandacht verdiend van liefhebbers van voornoemde muziekstijlen.
Je hebt Hardcore, en je hebt grensverleggende Hardcore die kan omschreven worden als 'bovenaards'. Fathoms zijn pas in 2010 ontstaan, maar leken - op basis van de vol gelopen zaal - een naam met faam geworden binnen het genre. Verwonderen doet ons dit naderhand zeker niet. We herhalen naderhand. Voor ons was het een vrij onbekende band - waarvoor onze excuses. Maar Fathoms brengen dus een indrukwekkende set waarbij geen spaander geheel blijft, haren op de armen recht komen van puur genot. Dit is het soort hardcore dat we doorgaans te verwerken krijgen door de allergrootsten ter aarde, binnen deze muziekstijl. Legendarische concerten van o.a. Terror, Sick of it All - om een paar voorbeelden te geven - kwamen ons voor de geest bij het aanschouwen van dit meesterlijke, tot onvergetelijk optreden van Fathoms. Vanaf het prille begin van de set, tot het bittere einde slaagde de band erin hun greep te houden op het publiek, die prompt wild om zich heen begonnen te slaan en overgingen tot menig circle pit zelfs. De band liet er geen gras over groeien en legde de lat steeds hoger en hoger om te eindigen in een onaardse climax, waarbij ons hart het bijna ging begeven door al die adrenalinestoten die we te verwerken kregen. Zonder meer gaven deze heren het voorbeeld hoe hardcore en aanverwante echt moet klinken. Recht voor de raap, meedogenloos, de aanhoorder een spiegel voorhouden. Maar vooral ervoor zorgen dat je naderhand, compleet murw geslagen, verweesd achter blijft. Bovendien lijken ze met deze aanpak een boodschap te willen meegeven, om tot actie over te gaan en niet bij de pakken te blijven zitten. Wij, en de complete zaal met ons, waren enorm onder de indruk van deze bovenaardse passage van een tot op heden nog steeds te weinig onontgonnen parel binnen het globale hardcore, en aanverwante gebeuren. Diep onder de indruk verlieten we de zaal, met een bonzend hart een krop in de keel.
Na de wervelwind van hun voorgangers, was het verdomd moeilijk voor Set Things Right om beter te doen. Onmogelijk zelfs. Maar de jongens van Set Things Right hebben al meerder keren bewezen uit het goede hout gesneden te zijn. Ze brengen een eenvoudige set, waarbij vooral de energieke aanpak het meest opvalt. Binnen de muziekstijl zijn ze wellicht niet uniek, of vernieuwend, maar wij houden van muzikanten die hun muziek brengen met het hart op de juiste plaats. Set Things Right stralen een passie en professionaliteit uit, maar ook een spontaniteit naar de fans toe. Waardoor we als aanhoorder gewoon overslag gaan van begin tot einde. Net als die keer op pandafest, en deze zomer nog op antwerp Metal Fest, betrekken ze bovendien het publiek voldoende in de set. In het begin hadden ze het wat moeilijk om iedereen mee te krijgen. Maar gaandeweg, dankzij die eerder genoemde buitengewone energieke aanpak, leken de heren meer en meer greep te krijgen op de massa. Om maar te zeggen, als schitteren in eenvoud een status kan zijn van een optreden? Dan hebben Set Things Right aan de verwachtingen weer eens voldaan. Bovendien, en dat blijven we herhalen, brengen ze een eerlijke en oprechte vorm van hardcore/metalcore die onze ziel verwarmt en ons hart sneller doet slaan. Net door deze aanpak slagen Set Things Right er dus weer in uiteindelijk iedereen te overtuigen, al leek het ons deze keer iets meer moeizaam te gaan dan we van hen gewoon zijn.
De Thrash metal band distillator onstonden pas in 2013. Maar hebben ondertussen een duivels sterke live reputatie weten uit te bouwen. Zo zagen we de heren in 2015 nog op het festival Summerrock en schreven daarover: Distillator slaagt er wonderwel in deze muziekstijl in een heel nieuwe richting te duwen, met het nodige respect voor dat verleden. Zonder verpinken mogen we dus stellen dat deze Nederlanders een verse parel zijn binnen het thrash metal gebeuren die we iedere fan van het genre kunnen aanraden hen zeker eens te checken als ze uw deur passeren. Wij waren alvast onder de indruk. Want inderdaad, de Nederlandse band klinkt net als de befaamde acts medio 1984 - 1986. De gouden jaren van Thrash Metal. Maar gedateerd klinken ze allerminst, integendeel. Want ook hun debuut Revolutionary cells is een ware parel binnen het genre, die we iedere liefhebber - jong en oud - van pure old school thrash metal zonder meer kunnen aanraden. Distillator is echter vooral live een geoliede machine, die met knetterende tot oorverdovende gitaar riffs ons ware golven van kippenvelmomenten bezorgen. Ooit wel ergens voorgedaan, maar gebracht met hart en ziel. En veel liefde voor de muziekstijl. Bovendien zijn de heren heel bewegelijk op het podium, en dat heeft zijn uitwerking op het publiek die prompt over gingen tot menig moshen en andere pits. Waardoor een lekker old school thrash metal feestje werd gebouwd, van de bovenste plank, maar dan in een gloednieuwe kleedje gestoken. Distillator blazen deze muziekstijl gloednieuw leven in en bewezen ook op rocktorberfest, door een technisch enorm hoogstaande set, spaanders te kunnen slaan in ons en het hart van mening thrash metal liefhebber daar aanwezig. Meer hadden we niet nodig om over de streep te worden getrokken.
Sommige Frontmannen/vrouwen hebben een soort charismatische uitstraling waardoor zelfs de grootste zuurpruimen uiteindelijk overslag moeten gaan. We waren - dat geven we toe - niet bijster onder de indruk van de vocale capaciteiten van de zanger van Shields, ook zijn vaak overdreven poses konden ons niet altijd bekoren. Maar door zijn hoge dosis charisma slaagde hij er wel in het publiek voor zich te winnen. Bovendien waren we diep onder de indruk van de snoeiharde gitaar riffs, knallende drums. De technisch hoogstaande manier waarop Shields hun potje metalcore/hardcore naar voor brengen? Het gaf ons wederom de ene na de andere adrenalinestoot. Bovendien blijken de heren over een dosis spontaniteit te beschikken, en trekken de aanwezigen compleet naar zich toe. Waardoor prompt een wervelend metalcore feestje ontstaat van de bovenste plank. De gevolgen lieten niet op zich wachten, want prompt zagen we weer lekkere moshpits ontstaan en ging iedereen stevig uit de bol. Met inderdaad dank aan de toch wel heel charismatische frontman, die zich laat omringen door klasse instrumentalisten. Die één voor één klanken uit hun instrumenten toveren, die ons hart leken te doorboren.
Ondertussen was het wachten op Bliksem en Izegrim, twee bands die de mainstage zo goed als vol konden doen lopen. Daardoor leek de stoner metal van Deepshow, die toch wat een vreemde eend in de bijt bleken te zijn, wat aan de aanwezigen voorbij te gaan. Maar de heren lieten het niet aan hun hart komen, en zetten hun set in met een dosis spelplezier en spontaniteit. Bovendien beschikt de band over een frontman die zijn publiek gewoon weet te betrekken binnen de set. Deepshow dreven het tempo telkens ook naar een heel grote hoogte op, en konden uiteindelijk toch de aanwezigen over de streep trekken. Mede dus door de spontaniteit en een hoge dosis spelplezier uitstralen. Zonder meer is Deepshow er in , voor hen minder gemakkelijke omstandigheden, in geslaagd uiteindelijk ons en iedereen die is blijven staan over de streep te trekken met een heel aanstekelijke set die aan de ribben blijft kleven. Het siert hen!
Foto: David Hartl
Opvallend veel bands op de Dungeon stage leken wat uit datzelfde vaatje te tappen. Maar storen deed dit allerminst. We stelden telkens opnieuw vast dat een vooral heel jeugdig publiek telkens opnieuw overslag ging en het ene na het andere wervelend feestje leek te bouwen voor het podium. De ene band had het wat moeilijker dan de andere om iedereen mee te krijgen. Maar The green River Burial leken dus niet de minste moeite te moeten doen om iedereen overslag te laten gaan. Ook zijn brengen een typische set boordevol hardcore, metal core en andere aanverwante toestanden. Ook zijn leggen vanaf het begin de lat hoog, om er een wervelend feest van te maken. Ook zij lijken een boodschap mee te geven, om dus niet bij die pakken te blijven zitten en tot actie over te gaan. Binnen de muziekstijl , of toch de underground scene, zijn ze dan ook geen onbekende meer. Bovendien bewijzen deze jongens dat hun ijzersterke live reputatie niet gestolen is. Integendeel zelfs. The Green River Burial brengen, naar goede gewoonte op dat specifieke podium, een pure hardcore tot metalcore set zonder scrupules. Bovendien leggen ze de lat zowel instrumentaal als vocaal enorm hoog, wat onze waardering voor het genre en optredens van bands als deze laatste, de hoogte injaagt.
We kunnen stellen dat Bliksem op rocktoberfest een ware thuismatch aan het spelen was. Op zich is dit een voordeel, maar om de harten van eigen publiek te winnen moet je als band je wel dubbel en dik inzetten. Nu, de dame en heren hebben ondertussen o.a. op Wacken en Graspop gestaan. Na het uitbrengen van hun schitterende plaat Gruesome Masterpiece is de carrière van Bliksem in een stroomversnelling terecht gekomen. Ze hebben ondertussen ruimschoots hun kunnen bewezen, en zijn klaar om de wereld te veroveren. In een interview op Antwerp Metal Fest opperden Peggy en drummer Rob dat wereld dominantie eventueel wel een optie zou kunnen zijn. Of dit een grap was of niet, we laten het in het midden. Maar Bliksem is toch goed op weg om aan die stelling te voldoen lijkt het ons.
Foto: David Hartl
Dit geheel terzijde, stellen we inderdaad vast dat de band ondertussen zowel technisch als wat natuurlijke spontaniteit naar het publiek toe zowaar nog is geëvolueerd tot immens hoogstaand niveau. In grote mate is dat te danken aan de indrukwekkende uitstraling van frontvrouw Peggy, die met haar stem en charismatische houding de aanwezigen kippenvel bezorgt. Bovendien laat ze zich omringen door klasse instrumentalisten, die één voor één op al even internationaal hoog niveau hun instrumenten bespelen en ons daardoor de ene na de andere adrenalinestoot lijken te bezorgen.Bliksem ontspinnen hun duivels, en zorgen ervoor dat deze thuismatch kan ingekaderd worden als gewonnen op alle fronten. Tripjes naar de diepste bodem van de hel? Ja, wij houden daar wel van. Zeker als de muziek die een band brengt je koude rillingen weet te bezorgen, of angstvallig achterom doet kijken. Nog beter is het als dit gecombineerd wordt met voortreffelijke solo's die als een scherp mes door je heen snijden, .om maar te zwijgen over de snoeiharde drums die je voortdurend de herspan dreigen in te slaan. Boven dit alles is het uiteindelijk de vocale aankleding die je de genadeslag dreigt te geven. Dit schreven we in onze recensie over eerder genoemde klasse plaat Gruesome Masterpiece.
Foto: David Hartl
Ook op het podium zien we dat deze band volwassen is geworden, en nog steeds zorgt voor een onvergetelijke trip naar die diepste bodem van de hel. Waarbij koude rillingen, angstaanvallen en kippenvel tot krop in de keel de rode draad zijn doorheen het geheel. Waar dit gaat eindigen, geen idee. Bliksem bewees op rocktoberfestin elk geval te zijn uitgegroeid tot een band van internationale allures, die gelukkig hun publiek nog steeds even warm omarmen dan in het prille begin. Deze spontane aanpak, en niet gemakshalve overgaan tot een routineuze set? Het zorgt ervoor dat we nog wat meer over de streep worden getrokken dan reeds het geval was.
Deathcore / metalcore act Martyr Defiled blijven, eerder genoemde , begane wegen verder bewandelen in de Dungeon stage. Zo werd ook nu weer die lat heel hoog gelegd vanaf het begin. Het publiek bij de strot grijpen en niet meer los laten, het zorgt er inderdaad voor dat het dak er weer eens volledig af gaat. Ook Marty Defiled gebruikt daarvoor gedoodverfde ingrediënten zo eigen aan het genre. Uniek is het niet, en we hebben het al meerdere keren gezien en gehoord op rocktoberfest. Maar als je daardoor telkens een publiek compleet murw kan slaan, en zorgen voor het ene wervelende feestje na het andere? Wie zijn wij dan om daar over te zeuren en klagen. Bovendien brengen deze heren deathcore en metalcore van heel hoogstaand niveau. Bij deze band was het vooral de aanstekelijke, knetterende harde instrumentale aanpak die ons over de streep kon trekken. Zoals bij eerdere optredens van acts in dit genre het geval was, blijken ook Marty Defiled een boodschap mee te willen geven, om nog steeds niet bij die pakken te blijven zitten. Maar vooral zorgen ze er dus voor dat de wervelende hardcore/metalcore feestjes gewoon worden verder gezet tot het bittere einde. Daarvoor kunnen we alleen maar onze diepe respect uitspreken!
Foto: David Hartl
De Nederlandse band Izegrim kunnen we, ook al ligt hun muziek niet in dezelfde verlengde, vergelijken met onze eigen Belgische Bliksem. Ook de Nederlanders laten zich omringen door een frontvrouw die zowel vocaal, als wat uitstraling op het podium betreft, menig harten sneller doet slaan. Ook zij ontspint haar duivels om onze zielen te laten branden in de Hel. Bovendien laat ze zich omringen door pure klasse instrumentalisten. Menig gitaar solo kliefde als een vlijmscherpe bijl doorheen ons hart. Drumsalvo's klonken als knetterend vuurwerk, of donderslagen bij heldere hemel. Waardoor onze trommelvliezen het dreigende te begeven. Echter is het de perfecte, ijzersterke, kruisbestuiving tussen die uitmuntende vocalen en duivels instrumenten die ons telkens opnieuw murw slaan. Izegrim leggen daarbij de lat enorm hoog, en drijven de aanhoorders tot absolute waanzin. Daarbij valt dus die stem van zangeres Marloes - haar screams doen ons denken aan wat Angela van Arch enemy ook deed - het meest op. Telkens ze brullend over het publiek heen kijkt, lijken demonen te worden ontsponnen die elk moment elk van de aanwezigen zullen verscheuren.
Foto: David Hartl
Daarbij gerugsteund door dus diep snijdenden, vlijmscherpe gitaren die ons dreigen de strot door te snijden. Nee, dit is geen tripje naar zomerse stranden geworden, maar naar de donkerste en meest duistere gedachten van onze ziel. Zonder meer leggen Izegrim de lat heel hoog, maar zien we ook bij deze band een enorme evolutie naar de hoogte toe. Wederom kunnen we daarbij de vergelijking met eerder genoemde Bliksem maken. We schreven over hun aantreden op antwerp Metal fest 2014 het volgende: Ze beschikken naast klasse muzikanten tevens over een frontvrouw die er niet alleen bekoorlijk uitziet, maar ook een goed potje kan zingen. De screams die ze voortbrengt doen wat denken aan Angela van Arch Enemy. Diezelfde vurigheid als voornoemde band, daar beschikt Izegrim ook over. Als Marloes haar mondje opendoet, voelt het aan als een hamer die je tot moes slaat. Dit is uiterst positief bedoeld, want daarvoor alleen al is het de moeite een concert van deze Nederlanders mee te maken. Ze hadden dan ook niet veel nodig om ons te overtuigen. Medio 2016 zien we een band, die net zoals Bliksem, zowaar nog is gegroeid in hun vocale, instrumentale aanpak. Maar vooral de uitstraling op het podium bezorgt ons niet alleen kippenvel, menig angstaanval, en daarbovenop die ene ultieme adrenalinestoot na de andere tot we compleet murw zijn geslagen.
Foto: David Hartl
Tot Slot: We hadden op voorhand een wedstrijd 'Nederland - België' in gedachten toen we Bliksem en Izegrim op de affiche zagen staan. Deze is geëindigd op een gelijkspel. Want beide bands hebben een set gebracht op internationaal enorm hoog niveau, waaraan menig band binnen de muziekstijl die elk van hen brengen, een punt kunnen aan zuigen. Indrukwekkend!
Het is altijd een beetje koffiedik kijken als je een band, die ooit in hun glorie periode hoge ogen gooide, na circa twintig jaar nog eens terug op het podium ziet. Toen we Hard Resistance medio 1999 live zagen op graspop metal meeting, werden we compleet murw geslagen door zowel de duivels vocalen en knetterende harde instrumentale aanpak. Vaak, als we zulke bands na al die jaren terug live zien, krijgen we een flauw afkooksel te zien van wat ooit een band was die ons zo kon bekoren. Maar Hard Resistance bleek een grote uitzondering op deze regel, zo bleek naderhand. Deze heren spelen hun muziek nog steeds vanuit het hart van de pure rock muziek. Nee, we kregen totaal geen routineuze set voorgeschoteld. Maar zagen een band met levenservaring, die als jonge wolven in het vak hun publiek stevig omarmden. Het zorgde ervoor dat enige lichtjes sceptische houding, die we op voorhand wat hadden, prompt naar de vuilnisbak mocht doorverwezen worden. De grondleggers van de euroscene bewezen anno 2016 nog steeds te staan als een huis, en lieten er geen gras over groeien. Meteen de lat hoog leggen, je publiek bij de strot grijpen alsof het weer 1994 is , en niet meer los laten dat is wat Hard Resistance deed op Rocktoberfest. Het zorgt ervoor dat zij uitgroeiden tot de gedroomde afsluiter van de Dungeon stage. Met een set die ons de krop in de keel bezorgde, en waarbij we met een traan in de ogen terugdachten aan die keer op Graspop. Bewezen deze heren dat reunies niet per se moeten uitmonden in routineklusjes. Nog steeds hartverscheurend en meedogenloos, zo klonken Hard Resistance op rocktoberfest.
Toen we de affiche bekeken verwonderde het ons toch een beetje dat een band als Oceans Ate Alaska Rocktoberfest mocht afsluiten. Deze grensverleggende metalcore band is geen onbekende voor ons, sinds hun ontstaan medio 2011 zijn we ze steeds op de voet blijven volgen. Vorig jaar nog schreven we een recensie van hun album Lost Isles. We schreven daarover: Het is net de kruisbestuiving tussen angstaanjagende, bulderende vocalen met experimentele huzarenstukken die ons uiteindelijk over de streep trekken. We kunnen de luisteraar dan ook alleen maar aanraden Lost Isles de nodige kansen te geven, want het loont echt de moeite. Om zo een debuut op de markt te 'durven' brengen, daarvoor moet je heel sterk in de schoenen staan. We zien nog een heel gouden toekomst tegemoet voor deze grensverleggende band uit Engeland die ons met dit album met verstomming heeft geslagen. Deze vrij jonge band heeft bovendien in vrij korte tijd een enorme sterke live reputatie weten uit te bouwen, en durven experimenteren met hun typische metalcore geluid. Opvallend veel jongeren bleven dan ook vol spanningen kijken en luisteren, ook al was de zaal niet meer echt compleet vol gelopen voor deze headliner. Maar Oceans Ate Alaska kon dus op opvallend veel bijval rekenen, en bewezen met hun grensverleggende metalcore. Van een eenzaam hoog niveau. Dat die headliner stek zeker en vast niet gestolen was. Als een bulldozer razen de heren over de hoofden heen, en laten nog één keer het dak van het jeugdhuis er compleet af gaan. Meer hadden we dan ook niet nodig om met een voldaan gevoel vanbinnen, huiswaarts te keren.
Onze algemene conclusie is dan ook simpel. Elk van de bands, zowel hardcore, metalcore als globale thrash en andere metal hebben op rocktoberfest het beste van zichzelf gegeven. Maar het absolute hoogtepunt is dit gezellige festival zelf. Waar hardcore fans, metal fans. Jong en oude liefhebbers van het hardere muziekgenre broederlijk naast elkaar staan moshen, headbangen en vooral genieten. De gemoedelijke, intimistische sfeer en een aanbod van artiesten en bands uit toch vooral de underground van elk van de muziekstijlen zorgen er voor dat deze editie weer een knaller van formaat is geworden. Waar we weer fijne ontdekkingen hebben gedaan, maar vooral vaststellen dat er nog hoop is voor de toekomst van al deze eerder genoemde muziekstijlen.
