Het was reeds drie jaar geleden dat Death Grips nog eens in ons land aantrad. Enkele albums en een split later, kwam dit experimentele rap trio (of hoe moeten we hen eigenlijk omschrijven?) de Ancienne Belgique afbreken. Dit trio heeft ondertussen al een hele cultstatus veroverd en is een grote inspiratiebron voor de nieuwe lading noise, industrial, punk en hiphop zoals Ho99o9. In hun eigen niche zijn dit legendes en met BottomlessPit brachten ze dit jaar reeds een nieuw album vol vernietigende sounds, die niet zomaar op elk feestje gepast zijn.
In plaats van er een heel artikel over te schrijven, zou je het hele optreden op zich kunnen samenvatten in drie woorden: “HET WAS HARD”. Heel hard zelfs, achteraf moest je minstens enkele tientallen minuten bekomen. Zo hard dat het moeilijk was voor mij om me terug te herinneren welk nummer ze nu weer juist wanneer gespeeld hadden. Ken je Death Grips reeds op plaat, verhef dit tot de tiende macht en je komt langzaam in de buurt.
In de uiteindelijk toch uitverkochte zaal liep de spanning langzaamaan op. Hun sterallures om een half uur later te beginnen, waren perfect om iedereen op het puntje van zijn stoel te krijgen. Toen ze dan eindelijk het podium betraden was de ontlading groot. Vanaf het eerste moment legde ze een drukkend tempo op in hun nummers. Ze grepen het publiek direct bij de keel. Chaos maakte zich meester van de zaal en vanaf de eerste klanken uit de boxen van de AB was het publiek één kolkende massa van zwetende lichamen. Dit genre is zo intensief op alle vlakken dat een reactie als deze onvermijdelijk was.
De set van Death Grips bouwde zeer mooi op naar een hoogtepunt. Alle bekende nummers kwamen een voor een aan bod en Guillotine was de echte publieklieveling. De sound van Get Got brak je botten en Bubbles Buried in the Jungle vertegenwoordige het ruige, vuile en wansmakelijke van hun sound, die de wereld even een spiegel voorhoudt om hem daarna recht op je gezicht kapot te slaan. StefanBurnett, bekend onder MC Ride, schreeuwde voor de gelegheid zijn longen nog maar eens uit zijn betatoeëerde en bijna goddelijke lichaam.
Alleen was het jammer dat het hoogtepunt ongeveer op driekwart van de show bleek te liggen. Er is namelijk maar een bepaalde hoeveelheid Death Grips die je aankan op één avond. Na een uur was het publiek, op nog enkele doorzetters na, helemaal uitgeput door de strijd die ze gevoerd had. Op deze manier was het laatste half uur er eigenlijk te veel aan. Iedereen was gewoon op na anderhalf uur zonder enige adempauze. Zo lieten ze een slagveld achter zich wanneer ze het podium verlieten. Zo’n concerten kom je niet vaak meer tegen.
