Laten we dit verslag beginnen met een kanttekening. Ondanks de toch wel sprekende affiche, vele promotie en enorme werkkracht van de organisatie, viel het ons op dat er wat weinig volk was komen opdagen in Poperinge. Dubhfest bood nochtans een affiche aan die doorsnee fans van postpunk, gothic, EBM en aanverwant zou moeten doen watertanden. Zet namen als Merciful Nuns, Der Klinke, Whispering Sons, Doganov en Freakangel in eender welke zaal in Duitsland, en het evenement is weken op voorhand uitverkocht. Helaas stelden we vast dat de zaal 'goed gevuld' was, toch zeker tot aan de PA, maar dit had gewoon uitverkocht moeten zijn geweest. Aan de kwaliteit van de aantredende bands zal het zeker niet hebben gelegen, wij zagen enkele heel hoogstaande concerten en waren vaak in diepe, duistere, trance. Ons verslag en foto's vinden jullie verder in dit artikel:
Marcus Bodine kennen we nog van Deadcell. Dani Rogosic vergaarde vooral bekendheid met zijn eigen project: The Rogosic Chronicles, maar heeft ook binnen de globale muziekwereld ruimschoots zijn diensten bewezen. De twee kwamen elkaar per toeval tegen via een project van Hans Geurts, getiteld ‘Gashunters’. De progrock toetsenist was op zoek naar muzikanten. Marcus moest uiteindelijk, volgens we lezen in een interview, afhaken. Maar hij had naar verluid Dani bezig gezien op een video, en besloot hem te contacteren. Het duo stak uiteindelijk de hoofden bij elkaar om hun gemeenschappelijke voorliefde voor 'gothic' en aanverwante, in een eerste EP te gieten. The Heart Way - het meesterwerk van Here Be Flames - liet al een tipje van de sluier horen, van wat we ook op het podium te zien kregen. Opvallend gegeven, de heren hebben hun groepsnaam niet gestolen.
Vlammende gitaar riffs, die harten verwarmen tot zielen doen branden is de rode draad doorheen het geheel. Vanaf het begin voelen we koude rillingen over onze rug lopen, bij elke 'riff' die zowel Dani als Marcus naar boven halen. Marcus beschikt bovendien over een stem die je uiteindelijk die ultieme adrenalinestoot bezorgt, waardoor je als aanhoorder uiteindelijk - tot tranen toe bedwongen - compleet over de streep wordt getrokken. Beide artiesten brengen bovendien een aanstekelijke spontaniteit naar voor, die fijn wordt gecombineerd met de jarenlange ervaring. Waardoor dan weer een magische kruisbestuiving ontstaat. Wat uiteindelijk resulteert in meerdere kippenvelmomenten. Dit alles binnen een sombere, donkere omkadering.
Kortom: Here Be Flames zetten een duistere, weemoedige set neer, die de haren op de armen doen recht komen van puur genot. Vaak subtiel, soms ook krachtdadig, maar telkens met die ene bedoeling. Muziek brengen die de luisteraar in een diepe, weldadige, donkere trance laat belanden. Daarin zijn deze heren met brio geslaagd. Wat een buitengewoon intensief beginnen van deze avond!
Wat is er zo buitengewoon aan Whispering Sons? Wat zorgt ervoor dat ze niet een zoveelste groepje zijn die postpunk doen heropleven? De kruisbestuiving tussen geweldig sterke muzikanten, en de tot de verbeelding sprekende uitstraling van zangeres Fenne. Die niet alleen met haar al even bijzondere stem je in een diepe ontroering brengt, maar op het podium haar demonen de vrije loop laat. Of ze met deze typische postpunk act, ook een publiek dat eerder kwam voor pure EBM en gothic zouden kunnen bekoren? Dat bleek geen enkel probleem te zijn. We zagen de mensen wat dichter naar het podium toestappen, en zichtbaar genieten tot ver naar achter. Vanaf de eerste song voelde het aan alsof we, met de ogen gesloten terug werden geflitst naar de jaren '80. Met die ogen open echter, bleken we met beide voeten in het heden te staan. Laat dit nu net de grote sterkte zijn van een band als Whispering Sons.
Ondanks hun grasduinen doorheen dat verleden, voelt het niet aan alsof ze die muziekstijl gewoon kopiëren. Nee, deze band verlegt grenzen binnen het genre. Dit is inderdaad in grote mate te danken aan de, zoals we eerder aangaven, tot verbeelding sprekende frontvrouw op het podium. Die als in extase over het podium kronkelt. Haar stembereik is bovendien heel groot, en bezorgt je prompt koude rillingen of laat je totaal verweesd achter. Gerugsteund door de buitengewoon indrukwekkende keyboard klanken, en magische gitaar riffs, kunnen we stellen dat Whispering Sons totaal zeker en vast niet een zoveelste band is, die postpunk doet heropleven. Meer nog, ze behoren tot de reeks bands die het genre opnieuw uitvinden! En zo komen we er bitter weinig tegen.
Kortom: We geven toe, we stonden wat sceptisch tegenover het aantreden van de band, op een festival dat dus eerder grasduint doorheen het aanbod gothic en EBM. Maar moeten vaststellen dat Whispering Sons eender welk publiek, in de brede zin van het woord, met verstomming zal slaan. Ook nu zagen we mensen, met open mond van bewondering, staan dansen op deze buitengewoon integrerende postpunk klanken. We horen bovendien nog steeds een kruisbestuiving tussen Nico (velvet underground) tot een streepje The Cure en Joy Division, echter in een eerder venoemde gloednieuw kleedje. Is onze eindconclusie.
Geert Vandekerkhof, voor velen bekend als dj Chesko. Besloot medio 2009 in oogpunt van zijn voorliefde voor post-punk, Electro, dark en coldwave een samenwerking aan te gaan met al even begenadigde artiesten. Dit resulteerde in Der Klinke. De jarenlange ervaring binnen de scene werd, en wordt nog steeds, gecombineerd met een jeugdige spontaniteit. Ondertussen brachten Der Klinke enkele full albums en EP's uit. Zo werd het debuut Square Moon (2011) overal heel goed ontvangen. De daarop volgende platen bleken één voor één parels te zijn, die liefhebbers van de jaren '80 telkens over de streep wisten te trekken. Maar vooral bouwden ze een heel sterke live reputatie uit. Ondertussen zijn de heren en dame dan ook graag geziene gasten in de typische jaren '80 scene. In 2017 zou het vierde album van Der Klinke op de markt komen, het beloofd wederom een onvergetelijke trip te worden voor de liefhebbers van de scene. Om maar te zeggen, de verwachtingen waren enorm hoog gespannen. Ook omdat Der Klinke ons ooit één van de meest memorabele avonden heeft bezorgd binnen eerder vernoemde muziekstijlen, medio 2011 op het festival REWIND te Gent.
De heren en dame etaleren ook medio 2016 nog steeds een enorme gedrevenheid in het bespelen van hun instrumenten, en daardoor de gehele zaal aan het dansen te brengen. Ook nu weer werd er dus een wervelend donkere elektronisch feestje gebouwd. Bovendien blijkt de heel bewegelijke frontman over een hoge dosis charisma te beschikken, waardoor hij iedereen uit zijn hand laat eten. Echter waren er meerdere geluidsproblemen. Volgens sommigen was de klank van de keyboard niet altijd te horen, ook de stem was moeilijk te horen binnen de geluidsmix. Op zich enorm jammer, omdat het net die ultieme kruisbestuiving is tussen alle instrumenten en indrukwekkende stembereik van Geert. Die ervoor zorgt dat een optreden van Der Klinke tot bovenaardse hoogte wordt gestuwd. Dat laatste was echter niet het geval op Dubhfest. Wat ons wel opviel, is dat de heren en dame een hoge dosis charisma en professionele ingesteldheid etaleren om dat euvel in hun voordeel te doen uitdraaien. Waardoor we uiteindelijk toch overslag gingen, en als in een trance de dansvloer onveilig gingen maken. Samen met het grootste deel van de zaal. Met dank aan de fijne interactie naar het publiek toe, een spontaniteit van hoogstaand niveau. Het is bovendien nu al uitzien naar het nieuwe album, want de nieuwe songs - die ook werden naar voor gebracht - bezorgden ons alvast ultieme, donkere, koude rillingen.
Het einde der tijden. De Apocalyps, er zijn boeken over geschreven. Films over gemaakt, en zogenaamde zieners zoals Nostradamus, hun voorspellingen worden op de voet gevolgd en zorgen vaak voor verhitte discussies. Ook op muzikaal vlak is de Apocalyps een dankbaar onderwerp. Near Earth Orbit of kortweg: N.E.O. Artaud Seth, ook bekend van Merciful Nuns, vond in Ashley Dayour (The Whisper in the Shadow) de perfecte 'partner in crime' om een trilogie te brengen, die feitelijk gaat over de toekomst. Die het jaar 2034 bestempeld als het einde ter tijden. De trilogie is gemaakt, om te dienen als soundtrack bij een fictieve film. Binnen een apocalyptische ondertoon, wordt een somber toekomstbeeld voorgeschoteld. End of all Existence, Trans Neptunian Objects en het meest recente Mission E.D.E.N hangen dus een beeld op van de wereld die zal vergaan. Met dit toekomstgerichte kunstwerk onder de arm, beloofde dit een uiterst donker tot avontuurlijk optreden te worden, dat zowel visueel als instrumentaal meer dan de moeite waard zou zijn om mee te maken.
Dat laatste bleek dan ook het geval. Als we een project voorgeschoteld krijgen, waarin dat einde ter tijden is verweven. Willen we ook aanvoelen dat de Apocalyps heel nabij is. De bevreemdende vocalen en instrumentale klanken, in combinatie met veelzeggende beelden, deden inderdaad aanvoelen dat hier een haast profetische boodschap werd verkondigd naar de wereld toe. Met een samensmelting van muziek en beeld, die de perfectie benaderende, voelden we dat einde inderdaad naderen. Met rassé schreden.
N.E.O. laten niets aan het toeval over, en laten het publiek binnen een intensieve donkere en verontrustentente omkadering, badende in het zweet van angst voor de toekomst achter. Daaruit kunnen we besluiten dat de missie geslaagd is. Near Earth Orbit is dus vooral een belevenis voor oog en oor, die niemand onberoerd liet. En ook ons met verstomming sloeg. Een Indrukwekkend tot angstaanjagende toekomstvoorspelling, dat kregen we voorgeschoteld. In woord en beeld gebracht, binnen een professioneel en technisch enorm hoogstaande omkadering, die ons en alle aanhoorders koude rillingen bezorgde.
Ook Doganov hadden in eerste instantie wat af te rekenen met geluidsproblemen, wat resulteerde in een vrij moeizame start van het optreden. De band stond de tweede keer op Dubhfest. Over dat eerste aantreden, medio 2014, schreven we het volgende:
Met een heel bewegelijke frontman, en snoeiharde aanpak annex muzikale omlijstingen, slaagt Doganov erin het publiek wakker te maken, en ook te houden. Verschroeiend harde beats, een stem als een klok en vooral een heel strakke performance, meer hadden deze heren niet nodig om ons weer eens te overtuigen. In ons landje lopen genoeg bands rond die, in de sporen van andere grote EBM en donkere Electro acts, meer feedback verdienen. Dit schreven we ooit ergens. Wel Doganov bewijzen hier dat teruggrijpen naar een ver verleden om deze muziek te ontdekken, niet nodig is. De toekomst is HIER. Zowel live, als op plaat, zijn deze heren de moeite waard uit te checken en de nodige kansen te geven. Op Dubhfest zetten ze weer eens de puntjes op de 'i', zoals we dat plegen te noemen. Top start, van een heel geslaagde dag/avond.
Ondertussen heeft de band een pracht van een plaat uit gebracht Conducting Chaos. We waren echter heel benieuwd of er ook live een evolutie is ontstaan. Nu, de hoge verwachtingen konden Doganov zeker en vast inlossen. We zagen een band die EBM brengt op uiterst hoogstaand niveau, waarbij gensters worden geslagen in ons donkere hart. Maar het meest in het oog springende blijft toch die bewegelijke frontman Karl Cleeren. Hij sprak niet alleen zijn publiek aan, maar stormde als bezeten van de ene kant naar de andere kant van het podium. Wat dan weer zorgde voor een dansende massa. De verschroeiende beats staan bovendien nog steeds stevig overeind, en laten je als aanhoorder totaal verweesd achter. Doganov leggen, gestoomd door hun energieke frontman, de lat van begin tot einde enorm hoog. Waardoor het aanvoelt als een wilde wervelstorm vol duivelse beats, die over onze hoofden heen waait. Daarop stilstaan, het is gewoon onmogelijk. Voortgestuwd door de onuitputtelijke energie die deze band naar voor brengt, dansen ook wij tot het zweet ons op de lippen staat. Doganov heeft een diepe indruk nagelaten, en moet met zo een performance niet onderdoen voor eender welke 'grote' band binnen het EBM gebeuren.
Kortom: Puur en onversneden, tot de bot gaande, hebben Doganov ook nu weer ons compleet murw geslagen. Het meest ongelofelijke echter is, dat het beest in Karel - dat op het podium wordt losgelaten. Na het concert wordt omgetoverd tot een aller-sympathiekste, beminnelijke heerschap ooit. Ook dat is zonder meer indrukwekkend!
Sinds 2009 brengen Freakangel een mix van duistere Electro met industrialvibes. Deze uit Estland afkomstige band combineert heerlijk smerige vocale agressie, op nummers die op zich erg duistere rock voorschotelen, met elektronische impuls die als het ware je hart en ziel lijken te doorboren. Dit alles binnen een af en toe lekkere donkere en dromerige sfeer, waarbij zeker niet steeds die elektronische muziek de leidraad vormt. Freakangel brachten ondertussen enkele heel beklijvende platen uit, die binnen de scene enorm werden gesmaakt. Maar ook daarbuiten. Ook op het podium bouwde de band een heel sterke reputatie uit. Ze mochten ook aantreden op gerenommeerde festivals als: Wave-Gotik-Treffen, Dark Munich Festival, Essen Original, Summer Darkness, Castle Party, Resistanz, Lumous, Findusry, Hard Rock Laager … Om maar te zeggen, deze band heeft ondertussen een meer dan sublieme reputatie op en naast het podium opgebouwd. Freakangel etaleren ons dan ook rauwe kost, hard en meedogenloos ons door de strot geramd. Willens of niet, iedereen moet gewoon murw geslagen worden door deze wervelstorm.
Alhoewel het wat diezelfde strakke lijn uitgaat, het stoort allerminst. Net omdat Freakangel een performance brengt, die aanvoelt als een bulldozer die over je hoofd rijd. Bovendien etaleren de heren de nodige interactie naar het publiek toe, en jutten hen telkens op om die lat hoog te blijven leggen. Dansend door de nacht, zonder omkijken, dat is uiteindelijk de bedoeling van het oergeweld dat deze heren naar voor brengen. Hiermee presenteren Freakangel wellicht geen hapklare brok vlees, maar doen onze trommelvliezen springen en knallen ons met volle geweld telkens tegen die 'wall of sound' Tot we, inderdaad, compleet murw geslagen en buiten adem. Verweesd achter blijven. Missie geslaagd! Met andere woorden. Ook al hadden we de indruk dat naarmate de set vorderde het publiek wat was uitgedund na zoveel monotoon straatgeweld. Zij die bleven staan luisteren en kijken, genoten zichtbaar met volle teugen.
We hadden in het begin van de avond al enkele 'die hard' fans gespot van Merciful Nuns. Deze heren en dame kunnen we zien als één ultieme 'gothic' band, in de brede zin van dit woord. De band bracht in vijf jaar circa 15 albums uit, en wist een grote schare vurige fans voor zich te winnen. De media echter bleef er wat 'lauw' bij, vaak werden ze zelfs een copycat genoemd van The Sisters Of Mercy of Fields Of The Nephilim. Merciful Nuns lieten dat niet aan hun hart komen, en concentreerden zich doorheen de jaren op hun fans bekoren. Wat ervoor zorgt dat ze een gewaardeerde band zijn geworden binnen de 'gothic scene'. Ook in 2016 werd een gloednieuwe plaat op de markt gebracht: Thelema VIII. Die de perfectie benaderd, en bol staat van donkere soundscapes die de gevoelige snaar weten te raken. Maar vooral een concept album blijkt te zijn dat gaat over Tempel van Thelema, waarin de thelemieten een antikloosterorde vormden met aandacht voor seksuele uitspattingen en perversies. Zo krijgen we te lezen. Wat dan weer deze plaat nog meer interessanter maakt.
Dit zorgt live voor een donkere, spirituele ervaring die ons in een diepe trance deed genieten met oor en ogen. Want inderdaad het was de omkadering van woord en beeld, die ervoor zorgden dat we een duistere gloed over ons voelden neerdalen. Merciful Nuns weten met hun bevreemdende aanvoelende performance, dan ook die duistere kant van onze ziel te raken. Door middel van een subtiele tot gedreven manier van spelen, en zingen. Als klap op de vuurpijl etaleren deze band nog steeds voldoende spelplezier, en spreken hun publiek ook aan. Als we hen dan toch vergelijken met bijvoorbeeld Sisters Of Mercy, dan kunnen we stellen dat Merciful Nuns ondanks muzikaal in diezelfde verlengde te liggen, nog steeds een spontaniteit naar voorbrengen als jonge wolven in het vak. Iets wat we helaas van voorgaande niet meer kunnen zeggen. Zonder meer kregen we dan ook een gedroomd sluitstuk van een geslaagde avond vertoeven tussen duisternis en intensieve trance, waarbij Merciful Nuns ons zowel door de vocale als instrumentale inbreng onder diepe hypnose leek te brengen en we de duivelse demonen diep in de ogen keken. Met nog maar eens het angstzweet op de lippen. Dit is het soort 'gothic' dat ons hart beroerd, en onze donkere ziel enorm raakt. Indrukwekkend!
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
