Herinneren onze lezers zich Jet Plane nog? Reeds in 2012 hebben we aandacht besteedt aan hun album All the static star en schreven daarover: "Conclusie: Jet Plane brengt met All the static Stars pure en loepzuivere instrumentale muziek die je in hogere sferen brengt telkens opnieuw. Als we het album volledig hebben beluisterd worden we wakker uit een droomwereld die we prompt terug willen bezoeken, al is het maar om de koude en harde realiteit te ontlopen. Geen betere remedie om je geest en hart tot kalmte te brengen deze nieuwste van Jet Plane." Ook de daarop volgende plaat Loud to sleep kon ons helemaal bekoren. "Kortom, Jet Plane heeft ons met Loud To Sleep weer eens doen zweven tot ongekende hoogtes. Deze keer niet enkel door zwoele en zachtmoedige klanken, maar door het brengen van een gevarieerd spectrum van allerlei spijzen en drank. Pure schoonheid, in zijn meest tedere en overweldigende vorm, dat is hoe we Loud To Sleep nog het best kunnen omschrijven." Schreven we daarover. Nu is er een nieuwe parel op de markt gebracht: Pipe Dream. We stellen vast dat de gedoodverfde ingrediënten nog steeds naar voor worden gebracht, om de luisteraar over de streep te trekken.
Op Pipe Dream worden die gedoodverfde ingrediënten van beide albums echter geboetseerd tot één geheel. Waarbij we vaststellen dat Jet Plane ondertussen heel goed weet wat ze doen, daar waar bij die eerdere platen we het gevoel kregen dat ze nog 'zoekende waren naar de 'juiste' sound. Bovendien wordt er fijn geschipperd tussen zacht en zalvend, tot meedogenloos en oorverdovend. Zo worden we tot complete 'zen' gebracht bij Roots en laten knetterende soundscapes op Voicegame de trommelvliezen bijna barsten.
Trouwens blijft ook de variatie binnenin stevig op poten staan, zoals we horen bij Days and Lights , een meer dan negen minuten durende parel die alle eerder genoemde aspecten samenvoegt tot één geheel. Dit is instrumentaal genot van eenzaam hoog niveau, waarbij de luisteraar, onder vorm van hypnose, in een diepe trance beland. Telkens opnieuw. Diezelfde variatie zorgt ook vaak voor eerder bevreemdende geluiden, tussendoor. Jet Plane blijven, naar goede gewoonte, trouwens met emoties van de aanhoorder spelen. Days and lights is bovendien een schoolvoorbeeld van hoe Jet Plane weemoedigheid een belangrijke plaats toebedeeld binnen datzelfde geheel.
I hate you too schippert zelfs tussen een streepje rock, wederom hartverscheurende weemoedigheid, en zwevende tot aanstekelijke postrock. Via Lactea is dan weer een typisch 'postrock song, opgedreven naar een ultieme climax. Maar dat bewijst nog maar eens dat variatie, emoties tot weemoedigheid in al zijn facetten ook anno 2016 de rode draad is en blijft doorheen het geheel bij Jet Plane. Pipe dream is dan ook een typische postrock plaat, binnen een - laat ons maar stellen - experimentele ondertoon die ervoor zorgt dat een breed publiek aan liefhebbers van instrumentale muziek zouden moeten vallen voor deze band en klasse plaat. Aan het concept van 2012 tot 2014 is bitter weinig veranderd, we zouden echter kunnen stellen dat alles eerder is geperfectioneerd. Tot een ultiem hoogtepunt gedreven zelfs. Ook 2016 weten Jet Plane ons hart diep te raken, en laten ons nog steeds verweesd achter. Is onze eindconclusie.
https://jet-plane.bandcamp.com/album/pipe-dream
Tracklist:
1. Roots 07:52
2. Under An Atomic Sky 06:53
3. Voicegame 07:36
4. Days And Lights 09:34
5. I Hate You Too 03:46
6. Via Lactea 08:28
