Eerder dit jaar deden zanger Brendon Urie en consorten al de Trix in Antwerpen aan ter gelegen van de release van hun vijfde studioalbum Death of a Bachelor. Op dertien November, exact één jaar na de aanslag op de Bataclan in Parijs, komen enkele duizenden toeschouwers samen in een uitverkochte AB voor een herhaling. Met een pick & mix publiek van tieners, mannen, vrouwen en zelfs een mama met de bijhorende aan-lolly-likkende jonge dochter, kan je de gegadigde groep alvast gevarieerd noemen. De lichten doven en het publiek davert.
Een band van vijf waarvan drie vrouwen (jaja, een vrouwelijke drumster) en HET sleutelwoord voor de opening act is girlpower. Hitte kennen ze als geen ander want Tigertown kan je in hun vrije tijd terugvinden in Melbourne, Australië. Opwarmen doen ze bijgevolg als de beste. Zangeres Charlie kan je herinneren aan een jonge Cindy Lauper, met een gelijkaardig stemgeluid en een preppy, zonnige energie. Het 80's retro synth pop geluid werkt verder opzwepend. De band zet een noemenswaardige prestatie neer, alhoewel je je kan afvragen of ze een show van een anderhalf uur zouden kunnen neerzetten zonder een onvertrouwd publiek wat te gaan vervelen. Na de korte set van een half uur kunnen we het publiek echter weldegelijk opgewarmd labelen.
(bron: IG Panic! At The Disco)
Iedereen die wel eens een show van Panic! at the Disco bijwoonde heeft een idee van hoe het er op een avond als deze aan toe gaat, namelijk veel muziek en weinig getetter. Doorheen de jaren heeft zanger Brendon Urie er dan ook voor gekozen om weinig te veranderen aan de compositie van het showelemenent van een P@TD concert. Maar als je denkt dat dit de show saai maakt, heb je Urie verkeerd ingeschat. Brendon, het enige overblijvende lid van de oorspronkelijke band, wordt vervoegd door mannen die vertrouwd zijn met het podium én de muziek van Panic, lead guitar Kenneth Harris tourt al mee sinds 2013 en bassist Dallon Weekes werkte mee aan de laatste drie albums en tourt al mee sinds 2009. Samen zetten ze een prestatie neer die het meer dan verdient om naar huis over te schrijven. De ene hit wordt opgevolgd door de andere, want er zijn er veel, en het zuivere hoge én lage register van Urie brengen het publiek in extase.
De setlist vergt een kennis van zowel het oudere als het nieuwere materiaal. Openen doen ze ironisch, met het recente Don't Threaten Me With a Good Time, gevolgd door meezingers Vegas Lights en Ballad of Mona Lisa, die het publiek aan het schreeuwen krijgen en zo de trend zetten voor de rest van de avond. Ook oudere gevestigde waarden als Time to Dance en Nine In the Afternoon krijgen een ereplaatsje op de setlist en al dan niet verassend genoeg kunnen zelfs de jongste fans deze klassiekers meebrullen. Voor de cover van Bohemian Rhapsody, die ze op gevoelige plaat vastlegden voor zomer kaskraker Suicide Squad, vinden we Brendon terug achter een kleine vleugelpiano. Freddie Mercury zou trots geweest zijn, want niet alleen zet Urie een bijna foutloze renditie neer van deze klassieker, het is ook één van de nummers die de meest enthousiaste reactie krijgt van het publiek. De encore wordt geopend door Urie met de aankondiging 'This is a brand new one, hope you enjoy it', waarop ze prompt I Write Sins Not Tragedies brengen, onontkenbaar hét bekendste nummer van de band uit Las Vegas. Of hoe je als band een nummer na vele jaren ook kotsbeu kan worden. Er is nog even tijd voor een grapje wanneer vanuit het publiek een teddybeer genaamd 'Satan' het podium wordt opgegooid en Urie zichzelf de heerser van de hel kroont. Met tegenzin wordt het dan tijd om af te tellen naar het einde met This Is Gospel, dat wordt opgedragen aan voormalig bandlid Spencer Smith (Brendon: "my best friend in the whole world"). Zeer passend wordt de set wordt besloten met Victorious, de perfecte samenvatting van een show die er ongetwijfeld in slaagde het hele publiek te overwinnen.
Met een dansende Brendon Urie in topvorm, een band die de puntjes op de i zet en een publiek dat niet genoeg kon krijgen bevestigt Panic! at the Disco zonder twijfel opnieuw hoe ze concertzalen blijven uitverkopen en waarom ze nog steeds één van de grootste en meest waardige pop rock bands in de industrie zijn.
