De Deense band Volbeat stond op het podium van Vorst Nationaal op 14 november. Deze band is waarschijnlijk één van de snelst groeiende bands van deze tijd. De band bestaat al sinds 2001 maar hun eerste album dateert nog maar van 2005. Hun zesde album Seal The Deal & Let’s Boogie is in juni dit jaar uitgekomen. Deze zomer hebben ze de zaterdag van Graspop afgesloten in de gietende regen. Maar ondanks dat ze dit jaar al op de planken stonden in België was Vorst bijna tot aan de nok gevuld. Met een nieuw album en een nieuwe bassist belooft dit een mooie avond te worden.
Volbeat brengt twee supportbands mee en de eerste die aan de beurt is, is Crobot. Deze vierkoppige band uit het verre Amerika heeft in september hun derde album Welcome To Fat City uitgebracht. De band komt op en vliegt er meteen in. Na twee nummers gaan de handen van het publiek al aardig de lucht in. Ze brengen een grote hoop energie met zich mee. Het enthousiasme spat ervan af. Bij het laatste nummer voeren ze nog een leuke act op. De zanger springt in de nek van de gitarist terwijl deze aan het soleren is en zweept het publiek op. Een act waar ook veel op geoefend is, want als dit fout loopt, denk ik dat ze er niet al te best uitkomen. Een zeer leuke band als opwarmer. Enkel jammer dat de lichten van Vorst aanbleven gedurende het volledige optreden. Een bewuste keuze of een lichtman die niet goed wakker was? We zullen het nooit weten.
De volgende band die aan de beurt is, is Airbourne. Een Australische band die al ettelijke keren op de Belgische podiums gestaan heeft. Net zoals Crobot hebben ze in september ook een nieuw album getiteld Breakin' Outta Hell uitgebracht. De show begint met epische muziek en rode zoeklichten die de zaal doorgaan. De band vliegt er direct in met 200 per uur en het publiek is ook meteen mee. Op het podium staan twee muren van Marshall versterkers en een groot aantal spots. Het eerste nummer is Ready To Rock en de hele zaal zingt het oh-oh stukje luidkeels mee. Het tweede nummer Too Much, Too Young, Too Fast is al meteen een hitje en de eerste moshpits zijn een feit. het volgend nummer dat op de setlist staat in er eentje van hun nieuwe album. En we moeten zeggen, die klinkt zeer goed! We zullen het album toch eens moeten aanschaffen.
Airbourne is een band die live nooit teleurstelt. Zanger en lead gitarist Joel is echt een streling voor het oog. Hij is een echt gitaarvirtuoos en is onuitputtelijk. Bij het volgende nummer Girls In Black springt Joel in de nek van één van de mensen van hun crew en lopen ze samen het publiek in terwijl hij een solo speelt. In het midden van de zaal stoppen ze even en is het tijd om een bierblikje kapot te slaan op zijn hoofd, wat hij overigens elk optreden doet. Ze maken daarna nog een toertje door het publiek om dan het nummer af te werken op het podium. We zitten bijna halverwege de set en Joel brengt ode aan Lemmy van Mötorhead en vertelt ons dat Airbourne niet had bestaan zonder Lemmy.
Voor we het weten is het alweer tijd voor het volgende Rock ‘n’ Roll nummer It’s All For Rock N’ Roll. Gitarist David en bassist Justin lopen heen en weer over het podium alsof hun leven ervanaf hangt. Ook deze twee zijn onuitputtelijk. Na het nummer Diamonds In The Rough horen we door de boxen vliegtuigen overvliegen en drummer Ryan, die overigens de broer is van Joel, komt van achter zijn drum en geeft een goeie draai aan een luchtsirene. Joel verschijnt bovenop de Marshallmuur en zet de tonen van Let It Live in. Tijdens het laatste nummer Runnin’ Wild vliegen ze er nog één keer goed er en Joel doet de pasjes van Angus Young na wat eerder ludiek bedoeld is want ze worden vaak vergeleken met AC/DC. Wat totaal niet nodig is want Airbourne kan perfect op hun eigen benen staan zonder de naam van AC/DC impersonator te krijgen. Airbourne verlaat het podium en het doek valt voor ons neer.
Lemmy wordt voor de tweede keer deze avond geëerd want Volbeat begint hun show op het nummer Born To Raise Hell. Meteen hierna valt het doek en The Devil’s Bleeding Crown wordt ingezet. Het publiek gaat volledig uit zijn dak en de sfeer zit meteen goed. Het podium heeft een catwalk die langs beide zijkanten omhoog loopt naar achteren. Drummer Jon Larsen zit centraal achter zijn drum en we zien achteraan en links en rechts van het podium een metalen afsluiting die ons doet denken aan een afsluiting van een verlaten huis in een horrorfilm. Zelfs de ketels van de drum zijn zo beschilderd in het artwork van het nieuwste album. Zanger Michael heeft zijn metal jacket met patches aan en zijn haar ligt zoals altijd goed in de plooi. De volgende nummers zijn al meteen drie knallers. Heaven Nor Hell, A Warriors Call en I Only Want To Be With You worden naadloos aan elkaar gebreid. Na deze ‘mashup’ valt het achterste doek en komt een ledscherm tevoorschijn die de Belgische vlag toont. Een speeltje dat ze op Graspop niet bij hadden. Daarna was het de beurt aan nog een klepper: Lola Montez. Maar Volbeat is natuurlijk op tour om hun nieuw album Seal The Deal & Let’s Boogie voor te stellen. Bij het nieuwe nummer Let It Burn die al klappend ingezet wordt, verschijnen er vlammen op het grote scherm.
Na dit zeer strakke begin brengt Volbeat nog een ode aan een grote artiest genaamd Johnny Cash. Sad Man’s Tongue wordt vooraf gegaan door een kort stukje van Ring Of Fire. Daarna is het de beurt aan de klassieker Hallelujah Goat die opgevolgd wordt door twee nieuwe nummers: The Gates Of Babylon en Slaytan. Rob Caggiano die overgekomen is van Anthrax is een echte entertainer. Hij kijkt iedereen in the front row aan en lacht even of toont een handgebaar hun richting uit. Hij weet hoe hij de fans moet plezieren tijdens de show. Het is de beurt aan 16 Dollars en hier tonen ze een custom dollarbiljet met beelden van het publiek op de plaats waar de president hoort te staan. Na dit snelle nummer dat bijna gerapt wordt door Michael vraagt hij welk nummer het publiek wil horen. Vooraan staat een jongeman met een spandoek dat luidt: “Ecotone please”. Volbeat gaat hierop in en spelen Ecotone die ze al lang niet meer live gespeeld hebben.
Dan is het de beurt aan For Evigt wat “voor altijd” betekent. Het refrein van dit nummer wordt gezongen in de Deense moedertaal van de band. Ze halen nog eens een nummertje van hun eerste album The Strength/The Sound/The Songs van onder het stof. Namelijk Pool Of Booze, Booze, Booza. Afsluiten doen ze met de klepper Fallen waarbij het publiek nog één keer wild gaat en luidkeels meezingt. Gelukkig is er nog tijd voor een encore en Vvolbeat brengt nog vier nummers voor ze definitief van het podium gaan. De eerste in dat rijtje is het nieuwe nummer Black Rose, gevolgd door Doc Holiday om daarna nog het nummer Seal The Deal te spelen waar de naam van het album vandaan komt. Definitief afsluiten doen ze met Still Counting. Volgens dit nummer is bijna iedereen in de zaal een asshole want er is bijna niemand die de lyrics “Counting all the assholes in the room. Well I'm definitely not alone” niet meezingt.
Een mooie afsluiter van een geweldige show met veel lichtspektakel. Volbeat zette Vorst in vuur en vlam met hun uitgebreide palmares aan hitjes. Volbeat kwam, zag en overwon. Het publiek was dan ook lovend over hun passage in Brussel. Een avond met drie fantastische bands die op het programma stonden. De Vlaamse en Waalse Metal fans zijn met een goed gevoel hun bed in gekropen (of op café beland). Dit optreden werd georganiseerd door Live Nation.
Setlist:
Encore:
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
