Pianiste Nathalie Loriers is een veelzijdige artieste, die sinds eind jaren '90 is uitgegroeid tot de 'leading lady of Belgian Jazz'. Naast het uitbrengen van heel succesvolle platen, werkte ze ook mee aan tot de verbeelding sprekende projecten zoals het internationaal vermaarde Brussels Jazz Orchestra. Zo werkte ze ook samen met Tineke Postma, een Nederlandse Jazz saxofonist, met wereldfaam. Om maar te zeggen, het gerenommeerde Amerikaanse Jazztijdschrift 'Down Beat' plaatste haar in 2012 op nummer 5 in hun ''Rising Star''- ranglijst. Bovendien mocht ze aantreden op de laatste internationale Jazzday waar ze samen met de Amerikaanse saxofonist Wayne Shorter in New York op het podium stond. De samenwerking tussen beide artiesten resulteerde in de meesterlijke plaat Les Peuple Des Silencieux. Tijdens de recente tournee werken beide dames samen met bassist Nicolas Thys. Deze klasse artiest is ondertussen uitgegroeid tot één van de meest gevraagde bassisten in België, en wordt zowat over heel de wereld enorm gewaardeerd. Deze samenwerking zorgde bovendien voor de knappe plaat We Will Really Meet Again. We namen de plaat onder de loep, en stellen vast dat wanneer begenadigde artiesten, die hun muziek brengen vanuit het diepste van het hart daarvan, samenwerken. Iets magisch ontstaat, dat met geen woorden kan omschreven worden.
Onaardse schoonheid is wellicht de juiste term voor deze parel van een plaat. Luiza is alvast een grensverleggende song, waaruit blijkt dat deze stelling klopt als een bus. De magische samensmelting van indrukwekkende piano klanken met zwevende saxofoon worden ondersteund door een rustgevende bas geluid. Een gegeven dat ervoor zorgt dat je als luisteraar zowaar in een diepe, intensieve trance terecht komt. En dan zijn we nog maar aan de eerste song gekomen op deze prachtplaat. Jazz staat gelijk met improviseren? Toch. Nu dat doen deze heer en dames voortdurend. Vaak nemen de songs verrassende wendingen aan, maar telkens brengen ze je vooral in diepe vervoering. Everyhting We Need, Quieteness en vooral We Will Really Meet Again...or The Sadness Of Losing A Brother (For Thierry) bezorgen je een krop in de keel, en laten je in tranen achter. Zonder echter de depressieve kant op te gaan, eerder de weemoedige ondertoon komt het meest boven drijven. Subtiel klinkt er zelfs enige vrolijkheid doorheen elk van de songs.
We laten ons dan ook gewillige meenemen op een melancholische trip, die je als mens tot volledige 'zen' brengt. Echter is het niet één aspect dat boven een ander uitsteekt, maar net die kruisbestuiving tussen elk van hen, die ons telkens naar adem doet happen. Elke sprankelende piano klank, hartverwarmende saxofoon geluid tot zwevende contrabas toon. Brengt ons als luisteraar tot een vorm van intense ontroering. Vanaf het begin tot het prille einde van We Really Meet Again. Ook stijgt geen enkele song uit boven de andere, het is het totaalpakket dat je hart verwarmd en de ziel tot innerlijke rust en kalmte brengt.
Hypnotiserende muziek, verpakt in een hartverwarmende piano klank, tot een hartverscheurende mooie sax geluid en verdovende contrabas toon. Het is de rode draad doorheen de gehele plaat. Dancao, Remembering Lee, And then Comes Love. Telkens opnieuw voelt het aan alsof we in een totaal andere wereld terecht komen, waar die oorverdovende schoonheid, de realiteit overstijgt. Best indrukwekkend, en vergelijkbaar met het bereiken van een hoge bergtop. Het adembenemende uitzicht, maar ook die al even indrukwekkende rust die je dan daadwerkelijk voelt tot het diepste van je genen? We vinden het telkens opnieuw ook terug op We Really Meet Again. Deze Jazz plaat is een schoolvoorbeeld van grensverleggende intensieve schoonheid, die we niet elke dag tegen komen. Dat is onze eindconclusie.
Tracklist:
01． Luiza
02． Everything We Need
03． Quietness
04． We Will Really Meet Again...or The Sadness Of Losing A Brother (For Thierry)
05． Dancao
06． Remembering Lee
07． Take The Cake
08． And Then Comes Love
09． Fallen Walls
10． Oceans
