Laten we deze recensie beginnen met een persoonlijk verhaal. Ik heb Metallica pas leren kennen als prille twintiger, medio 1988, door het album ... And Justice For All. Deze plaat was voor mij een hele openbaring, er ging plots een heel andere wereld voor mij open. Een wereld die er zelfs vrij gevaarlijk uitzag, maar me net daarom aansprak. In 1991 was ik onder de indruk van een nieuwe wending binnen de band door middel van Metallica. Het zogenaamde 'black album'. Datzelfde jaar mochten de heren aantreden op Monsters of Rock, met AC/DC als afsluiter, in Hasselt. Terwijl het grootste deel van mijn vrienden dweepte met voornoemde, droeg ik - tegendraads zoals ik altijd ben geweest - een Metallica T-shirt. Wat op enig hoongelach tot speels onbegrip werd onthaald. Tot een jaar later de band pas echt doorbrak naar een ruim publiek, en plots al die sceptische vrienden van toen, gedwee mee gingen toen Metallica optrad in Flanders Expo. Om maar te zeggen, het is dankzij mijn toedoen dat er in die tijd mensen fan zijn geworden. Zoveel jaar later begon er een kentering te komen in de adoratie met albums als Load en ReLoad. Live vonden we dat het show gehalte de vuurkracht van de metal muziek iets te zeer oversteeg, waardoor we uiteindelijk volledig zijn afgehaakt. Het is dan ook met een sceptische kijk op de zaak dat we Hardwired... To Self-Destruct onder de loep namen. Wat stellen we vast? Metallica slaat een nieuwe bladzijde om, en geven aan medio 2016 nog steeds een rol van betekenis te kunnen spelen. Onze bevindingen:
Met een duurtijd van niet minder dan tachtig minuten, was het geen gemakkelijke brok vlees. Maar eerlijk is eerlijk, sommige songs bezorgden ons een enorme adrenalinestoot, een gevoel dat we lang niet meer hebben gehad bij een nieuwe plaat van onze vroeger thrash metal helden. Zo wordt op Atlas, Rise! en Moth Into Flame het gaspedaal tot de bodem ingedrukt, waardoor we prompt overgaan tot een stevige moshpit en potje headbangen ''like the good old days''.
Moesten eender welke metal act pareltjes als Here comes Revenge, met een broeierige intro en een raspend refrein, uitbrengen dan zou men spreken van een klassieker in wording. Maar bij Metallica wordt de lat blijkbaar wat hoger gelegd. Bovendien blijven mensen doorhameren op die jaren '80. Beste mensen, de jaren '80 zijn voorbij en komen nooit meer terug. Met Hardwired.. To Self-Destruct brengen Metallica een degelijke plaat uit, die miskleunen uit het verleden niet doen vergeten. Echter blijkt het 'metalhart' nog steeds te slaan bij deze heren, en dat is een verademing.
We kunnen dan ook stellen. Op hun laatste plaat Death Magnetic (2008) merkten we wel degelijk reeds die kentering, maar werd nog al teveel met losse flodders geschoten. Terwijl Hardwired.. To Self-Destruct parels bevat die genoeg vuurkracht bezitten, om een vulkaan te doen uitbarsten. Dat is een evolutie die we enorm kunnen waarderen. Uiteraard zijn niet alle songs op deze plaat kwalitatief even sterk. De lange solo's hoeven, ondanks de kwalitatief hoogstaande manier van spelen - we horen duidelijk terug ''een band'' - niet altijd. Ook zitten er toch een paar songs tussen die aan ons voorbij lijken te gaan zoals Halo On Fire. Maar al bij al, brengen Metallica een plaat voort die de globale metal liefhebber zeker over de streep zouden moeten trekken. Met het verstand op '2016' en niet op '1986' komt het allemaal wel goed!
Tracklist:
Disc 1
1.Hardwired
2.Atlas, Rise!
3.Now That We’re Dead
4.Moth Into Flame
5.Am I Savage?
6.Halo On Fire
Disc 2
1.Confusion
2.Dream No More
3.ManUNkind
4.Here Comes Revenge
5.Murder One
6.Spit Out The Bone
