Club Mayz is het eenmansproject van Gentenaar Matthias Yzebaert. In 2015 bracht hij al een album, The Void, uit onder de naam Mayz. Loneliness , uitgebracht via Wool-E Discs, brengt de synthpop van jaren '80 terug tot leven, binnen een hedendaagse omkadering. Echter, daar houdt het niet mee op. Mayz brengt bovendien enorm fijngevoelige songs, en de man weet daarbij een wijds pallet aan synthesizer gerichte muziek naar voor brengen, die zowel dansbaar als bedwelmend klinkt. Meteen is dit het grote pluspunt aan deze schijf. Onze bevindingen:
Dormir, Alone and Unafraid. Elk van de songs bevatten melancholische Synthpop, die je zal doen zweven over de dansvloer. Hoewel daarbij gegrasduind wordt door het rijkelijke verleden van deze muziekstijl, en aanverwante, voelen deze songs totaal niet gedateerd aan. Integendeel zelfs. De fijne synthesizer klanken verdoven je van begin tot einde, en geven je daarbij een gelukzalig gevoel vanbinnen. Geluidsmuren worden niet afgebroken, en ook harten niet. Dit is gewoon muziek die je wegvoert naar andere oorden.
Aanstekelijke beats tot sfeervolle klanken boordevol melancholie, vormen telkens opnieuw de rode draad doorheen het geheel. Luister maar naar wondermooie songs als The Unnamble, Come With me tot Fetchized Sadness. En laat je gewillig meevoeren naar het verleden. Echter voelen vele van de songs ook experimenteel aan, waardoor je niet het gevoel krijgt dat zomaar lukraak naar dat verleden wordt teruggegrepen. Het is net die kruisbestuiving tussen vroeger en nu dat ons over de streep trekt. Club Mayz lijkt daardoor een frisse wind te doen waaien doorheen Synthpop en aanverwante.
Hoewel, eerder subtiel, er ook enkele vocalen voorkomen op deze plaat. Ligt de nadruk over het algemeen op de keyboard klanken tot beats. Stilzitten op deze muziek is niet gemakkelijk, je voelt gewoon de neiging te zweven over de dansvloer. In een soort trance. Dankzij het lekker aanstekelijke klankenbord dat Matthias ons weet aan te bieden. Loneliness is daardoor een typische synthpop plaat geworden die heden en toekomst perfect met elkaar verbindt.
Daarbij wordt niets aan het toeval overgelaten. De perfectie van songs als Everything Means Nothing Annyway tot You Can't Kill It doen ons - eerder subtiel - telkens opnieuw terugdenken aan bands als bijvoorbeeld Depeche Mode, in hun beginjaren, daar is anno 2017 nog steeds niets mis mee. Liefhebbers van pure Synthpop, met een knipoog naar de experimentele kant daarvan. Zullen in deze plaat zeker hun gading vinden. Is onze eindconclusie.
Tracklist:
