Dimmu Borgir - Eonian (Nuclear Blast)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Filip Vanhoof    1 mei 2018

Een nieuwe Dimmu Borgir cd is een raar iets. Niemand die er over lijkt te praten, niemand die er over lijkt te anticiperen. Het is al bijna sinds de start dat deze band een soort guitlty pleasure is in de scene, ondanks het feit dat dit moeilijk main stream te noemen is En toch zijn ze groot en verkopen ze hopen records. In dat opzicht zijn ze een beetje de porno binnen de metal scene. Niemand is geïnteresseerd, maar velen luisteren er toch naar. Feit is dat ze eigenlijk continu hoge kwaliteit brengen, of het nu evil, grim, cvlt en/of frostbitten is of niet. Vrijdag komt Eonian uit via hun vertrouwde Nuclear Blast.


Acht jaar hebben we moeten wachten op plaat nummer negen. Toegegeven, ik ben het spoor bijster geraakt sinds Spiritiual Black Dimensions en was een hevige fan (zonder uiteraard t-shirts te kopen!) van Stormblast en Enthrone Darkness Triumphant.  Niet in het minst omdat dat nog stevige gitaarplaten waren, terwijl op Enthrone.. het symfonische aspect al snel de kop op stak. Songs als "Entrance" en "Mourning Palace" zijn prima voorbeelden van de mix van symfonie en lekker riffen. Toen ze in 2005 Stormblast (neen, ik ga niet op zoek naar dat speciale o-tje) opnieuw inspeelden was ik daar ook heel tevreden over. De kwaliteit van nu en de songwriting van toen: heerlijk.

Daarna kwamen albums die ik wel naar technische waarde kon schatten, maar ze lieten toch een mindere indruk na. Niet op de scene, want voor velen komt dan pas hun beste werk voor.  Op korte termijn kwamen er drie van die platen uit. Dan werd het stil en kregen de fans in 2010 plots de plaat met de rare titel uit: "Abrahadabra". Ook daar had ik het enigszins moeilijk mee. Enkel de song "Dimmu Borgir" bleef hangen, een voorbeeld van hoe ik mijn metal graag hoor. Bombastisch wanneer nodig, een duistere ondertoon en verder leuke melodieuze stukken. Het verdeelde fans toen al duidelijk in twee kampen. En toen werd het weer stil.

2018's Eonian is het wachten duidelijk waard geweest. We horen een gestripte versie van het symfonisch overacterende beest dat ze ooit waren. Ik denk dat we in huidige tijden binnen metal vele bands niet meer in hokjes moeten gaan plaatsen. De discussie of dit nog Black Metal mag worden genoemd hoeft ook niet meer gevoerd te worden. Puristen zijn puristen, en zij zullen deze plaat ook weer lekker publiek afkeuren. Er zijn zeker nog wat black metal invloeden te horen, vooral in de evil ondertoon die als een rode draad doorheen de songs loopt. Veel songs op Eonian klinken erg hard op elkaar, wat het moeilijk maakt om een song-to-song review op te stellen. Sterker nog: indien je de plaat dooreenschud ga je het nog niet meteen opmerken. Het is een plaat die als je van dit type muziek houdt van begin tot einde zal opzetten om daarna de repeat knop in te drukken. Zelf heb ik dit zestien keer na elkaar gedaan op drie dagen. Dat is me echt nog nooit overkomen met deze Noren. 

Eonian is weer erg gebaseerd op riffs, en daarmee leg ik rechstreeks de link met Stormblast en Entrhone Darkness Triumphant zodat ik kan concluderen dat ze gedeeltelijk naar hun roots zijn terug gekeerd. Luister bv maar eens naar "Lightbringer". Het symfonische is enkel aanwezig met de mooi toegevoegde waarde van het koor en de keys die je heel subtiel terug kan vinden. Soms gaat het maar over enkele tonen, het neemt nooit de bovenhand. Er zijn ook bizarre momenten, zoals op "I Am Sovereign" waar wordt gestart met een lelijk klinkende melodie. Dat gaat via een symfonische bridge naar de mooie mix tussen symfonie en riffs, gerugsteund door de ritmische drums. 

De vocalen van Shagrath zijn uitstekend na al die jaren. Vaak houdt hij zich in, wat ook weer bijdraagt tot dat duister sfeertje. Van fluisteren tot praten naar grunten, het klinkt overal exact goed uitgekozen. Hij geeft ook mooi de ruimte aan de koren om bepaalde key-momenten binnen een song dat beetje extra mee te geven. Hij weet wanneer hij even op de achtergrond dient te blijven. 

De plaat had eigenlijk moeten ophouden met de bijna-afsluiter "Alpha Aeon Omega" met haar geweldige, symfonische passages en tempowisselingen via goed gevonden hooks. Maar ze doen het met het lang uitgesponnen "Rites Of Passage". Gewaagd om af te sluiten met een uitgebreid instrumentaal stuk. Als het er dan toch op moet, zet het dan ergens in het midden, zodat men eindigt met een sterke(re) noot.

Hun imago op zich is altijd al een punt van discussie geweest tussen voorstanders en tegenstanders, en Dimmu zelf lijkt er ook last van te hebben. Ze zien er tegenwoordig dan ook vrij bizar uit. De kleding, de corpse paint, het hele kunstige rond de clips... Het past allemaal niet zozeer meer bij de muziek die ze uitbrengen. Ik zou niet weten wat voor type muziek bij het huidige uiterlijk van Shagrath zou passen, eerlijk gezegd.  Maar niet dit. Is het een piraat? Een hogepriester? Een demoon? Een demonische hogepriester op een piratenboot? Het zou serieuzer worden genomen als ze zich een beetje herpakken.

Desondanks heeft Dimmu Borgir me volledig overtuigd met Eonian. Zeker ook omdat ik tegenwoordig erg te vinden ben voor dit type muziek. Denk dan aan de laatste twee platen van Rotting Christ en "Arktis" van Ihsahn. Ik zie het als een soort huwelijk tussen die twee bands: de duistere ondertoon en de riffs van de Grieken, en het gevoel van de Noor. Zelfs zegt de band dat dit een soort hommage is aan de Noorse Black Metal, maar dat is voor mij niet meer dan een simpel verkooppraatje. Het past wel bij de omslag die bv Satyricon ook heeft gemaakt.

 

 

Tracklist:

1. The Unveiling 5:47
2. Interdimensional Summit 4:39
3. ÆTheric 5:27
4. Council of Wolves and Snakes5:19
5. The Empyrean Phoenix 4:44
6. Lightbringer 6:06
7. I Am Sovereign 6:48
8. Archaic Correspondence 4:55
9. Alpha Aeon Omega 5:18
10. Rite of Passage 5:16