Toen we vorig jaar afzakten naar Antwerp Metal Fest viel ons vooral de gemoedelijke sfeer op die er heerste. Metalfans van alle leeftijden, in alle kleuren en geuren troepten er samen. Naast die toch wel heel aparte sfeer kwamen ook zeer sterke bands het beste van zichzelf geven. Het festival profileert zich bovendien als de ideale plaats om nieuwe bands te leren kennen. Dit jaar werd aan het concept gesleuteld maar niet veel veranderd, een gegeven waar we niet treurig om zijn. De marquee was nu een tent, vlak naast de mainstage. Bovendien was er een chill out omgeving voorzien met onder meer eetstandjes, drankgelegenheden, merchandising alsook een groot scherm met zitplaatsen. Via dit scherm kon je de concerten van de mainstage volgen en werd ook de voetbalwedstrijd Brazilië - Nederland uitgezonden, niet dat daarvoor echt veel interesse was. Integendeel, het publiek kwam duidelijk voor de muziek alsook om er een heus metalfeestje van te maken. Ronnie James Dio zei het al: ‘Metal Never dies’. Dat is na deze wederom schitterende dag Antwerp Metal Fest 2014 de uiteindelijke conclusie. Laten we echter terugkeren naar het begin van de dag.
We arriveerden net te laat om de eerste acts aan het werk te zien. De piepjonge Thrash Metal act Prematory begon net aan hun set. Met één nieuwe plaat onder de arm, Corrupting Influence, maar vooral met een pak energie, spelplezier en gedrevenheid zetten ze de mainstage in vuur en vlam. Het publiek ging gretig in op de uitnodiging en mengde zich gewillig in de moshpit. Hoewel er links en rechts nog wat geschaafd kan worden aan de technische aankleding - het klonk immers soms wat chaotisch - verwonderde het ons met wat een gemak Prematory het publiek uit hun handen deed eten. Het deed me denken aan de jonge Evil Invaders, Warbringer of een andere soortgelijke band die we al persoonlijk mochten aanschouwen in hun beginperiode. Dit kan gezien worden als veelbelovend naar de toekomst toe. Omarm deze jonge wolven, ze hebben het in zich om heel groot te worden.
Over jong en beloftevol gesproken. Dit wordt ook gezegd van de Mechelse Hardcore act Dead End Sin. Ook zij brachten een set die, door de manier waarop het werd gebracht, deed smaken naar meer. Pure onversneden hardcore, zonder daar meer of minder aan toe te voegen, dat kregen we voorgeschoteld. Ook bij Dead End Sin zou je kunnen stellen dat er links en rechts nog wat gesleuteld mag worden aan de podiumact. Toch is het maar een kwestie van tijd vooraleer deze band zal doorbreken bij een ruim publiek, neem dat maar van ons aan. Zonder verpinken durven we dus stellen dat we nog meer zullen horen van Dead End Sin in het hardcorewereldje. Veelbelovende jonge wolven, deel twee. En dan was de dag nog maar pas begonnen. Het spreekwoord zegt: goed begonnen is half gewonnen. Die stelling bleek naderhand ook te kloppen.
Bij KomaH kregen we vervolgens een soort metal waarbij de technische aankleding belangrijk bleek te zijn. De haast perfect ingestudeerde riffs werden immers gebracht met een vurigheid die ons deed inzien dat het niet zomaar een concert afhaspelen was. Metal muziek die komt vanuit het hart, dat is wat we voorgeschoteld kregen bij KomaH. De techniek van hun gitaar- en drumspel, gecombineerd met een geweldig sterke vocale aankleding doet ons concluderen dat we hier met een topband te maken hebben. De liefhebbers van zogenaamde technische modern metal, zoals het wordt genoemd, hebben wellicht zitten smullen van dit huzarenstukje op het podium. Wij waren alvast onder de indruk, eentje om in het oog te houden dus deze KomaH. Het verschil tussen de eerder genoemde Dead End Sin en Homer? Ervaring. Dit bleek toen deze pure hardcore act, die reeds 15 jaar aan de weg timmert, het podium betrad. De opbouw en interacties naar het publiek zaten perfect in elkaar. Rauwe, onversneden hardcore met een boodschap, dat is wat we graag horen en zien bij Hardcore. Dat bracht ook Homer. Door het feit dat ze al zo lang samen spelen, weten ze perfect hoe hun fans te bekoren, in te pakken en te laten genieten. Een half uur alles uit de kast halen, meer hadden deze heren niet nodig om ons te overtuigen van hun kunnen.
Het leuke aan ouder zijn: je kinderen zien opgroeien tot volwassen twintigers, klaar om het echte leven in te stappen. Dat zorgt doorgaans voor een traantje wegpinken bij hun huwelijk en terugkijken op die tijd dat je hen leerde fietsen of ze hun eerste stapjes zetten. Dit voor ogen houden, keken we uit naar hoe Evil Invaders was geëvolueerd. Wij zagen ze nog in kleine clubs en jeugdhuizen en bespraken de recensie van hun eerste EP. Ondertussen zijn ze groot geworden of staan klaar voor die grote stap voorwaarts. Ze speelden al in Japan en brengen op Napalm Records een eerste full album uit. Ook mogen ze op tournee met niemand minder dan Destruction. Dat ze ook in hun sound en de manier van brengen van hun songs zijn geëvolueerd, bleek al bij de eerste noten. Vooral instrumentaal, zonder afbreuk te doen aan de vocale capaciteiten die stevig overeind blijven staan, zorgen stevige en gepolijste gitaaruitspattingen ervoor dat we met verstomming bleven staan. Van chaotische thrash metal zijn ze overgegaan tot technisch hoogstaande thrash die zelfs dicht aanleunt bij pure heavy metal. Waar dit gaat eindigen, geen idee maar wij pinkten een traantje weg van geluk en dachten met een glimlach terug aan die tijd toen we Evil Invaders in het jeugdhuis T-klub te Lokeren enigszins bedeesd het podium zagen opkomen. Ook toen stond het podium in vuur en vlam, maar nu deden ze dat zonder enige schroom. Ja, je kinderen volwassen zien worden, het blijft een aandoenlijke ervaring in het leven.
Plots stond de marquee bomvol, Pushed Too Far speelde hier dan ook een thuismatch. De Antwerpse Hardcore act bewees over de nodige power en gedrevenheid te beschikken om het publiek in te pakken. Agressief en als een spervuur sloegen ze ons met de ene na de andere mokerslag tegen de muur. De uithalen deden de tent barsten en zorgden voor een hardcore feestje zoals we dat graag hebben. “Pushed Too Far is on a mission to bring you fast and aggressive HARDCORE, with a big 'fuck you'-attitude” schreven we in onze preview. Nu, in die missie zijn deze heren zeker geslaagd!
Volledig in het wit kwam Bear de mainstage opgestapt. Blijkbaar hadden ze veel fans meegebracht want het publiek at van begin tot einde uit hun handen. Persoonlijk kon het ons niet volledig bekoren, smaken verschillen zullen we maar zeggen, maar daar had het publiek dus geen boodschap aan. Hun heel energieke podiumact werkte als een rode lap op de aanwezigen. De interactie was aanwezig en uiteindelijk stond iedereen tot ver naar achter duchtig mee te dansen en te springen op deze Bear, samengesteld uit leven van The Setup, Death Before Disco en Reply. De meest opvallende vaststelling achteraf is dat Bear vooral podiumervaring uitstraalde en dat hun muziek duidelijk vanuit het hart kwam. Meer hadden we niet nodig om uiteindelijk zelf ook overtuigd te worden van hun kunnen.
Maar één van de absolute hoogtepunten van AMF moest nog komen. Toxic Shock brengen crossover/thrashmetal waar toch ook hardcore elementen in blijken te zitten. Puur muzikaal zou je kunnen stellen: dat is al voorgedaan. Maar het is vooral de manier waarop ze hun songs brengen dat ons enorm kon bekoren. Niet alleen was de band heel beweeglijk op het podium, wat zorgde voor een wild om zich heen slaand publiek. Vooral de frontman van Toxic Shock ontpopte zich tot een acrobatische entertainer. Zo stond hij niet alleen bovenaan de boxen zijn ding te doen, ook sprong hij geregeld in het publiek en ging bovenop de smalle palen staan die de tent verbonden met het dak. Op zich een huzarenstukje! Bovendien, net zoals de koorddansers in het circus een gevaarlijke onderneming. Gelukkig kwam hij er zonder kleerscheuren vanaf. Althans was zijn t-shirt aan flarden en bloedde hij ook een beetje uit zijn hoofd maar dat kon hem niet tegenhouden om zijn show gewoon verder te zetten. Het publiek, inclusief mezelf, genoot van zowel een sterke visuele als instrumentale show. Het gevolg van zoveel energie was een tent vol moshende thrashers. Toxic Shock liet ons dan ook in shock achter, mede dankzij hun frontman dan toch. Spectaculair, zonder meer.
Izegrim is een Nederlandse Thrashmetal act, met dead metal invloeden. Ze beschikken naast klasse muzikanten tevens over een frontvrouw die er niet alleen bekoorlijk uitziet, maar ook een goed potje kan zingen. De screams die ze voortbrengt doen wat denken aan Angela van Arch Enemy. Diezelfde vurigheid als voornoemde band, daar beschikt Izegrim ook over. Als Marloes haar mondje opendoet, voelt het aan als een hamer die je tot moes slaat. Dit is uiterst positief bedoeld, want daarvoor alleen al is het de moeite een concert van deze Nederlanders mee te maken. Ze hadden dan ook niet veel nodig om ons te overtuigen. Helaas had Izegrim bij hun laatste zong af te rekenen met technische problemen waardoor het leek of het concert zou eindigen in een anticlimax. Echter reageerde de band met een kwinkslag en na een korte onderbreking konden ze die laatste song alsnog brengen.
Sludge/Stoner/Doom. Zo wordt Herder omschreven. Ze leken ons daarom een beetje een vreemde eend in de bijt op AMF. Maar toch konden ze met een overtuigende set, die vooral spelervaring uitstraalde, de aanwezigen voldoende bekoren. Een mooi meegenomen 'rustmoment', bij wijze van spreken, tussen al dat thrash en hardcore geweld door.
Ook Spoil Engine zijn geen onbekende meer in het metalwereldje. Ruim tien jaar timmeren ze vol moed aan de weg. Hun muziek is moeilijk onder te verdelen in een bepaalde stijl of genre. Net dit is de grote sterkte van Spoil Engine. Door hun groot spectrum van muzikale uitspattingen kunnen ze een ruim metalpubliek bekoren. Ook wij genoten wederom met volle teugen van deze vooral technisch hoogstaande act.
Van For the Fallen Dream hebben we helaas, ook reporters moeten eten, slechts een paar nummers gezien. De pure hardcore gaf vooral een heel goede indruk. Daaruit kunnen we concluderen dat deze band in de toekomst zeker de nodige de kansen mogen worden geven. Ondertussen was het de beurt aan Decapitated uit Polen. Deze band heeft al heel wat problemen gekend in het verleden. Ze begonnen als piepjonge band, in het begin was de gemiddelde leeftijd 14 jaar en ze verloren ondertussen hun originele drummer in een verkeersongeval. Hij was amper 23 toen. Hun zanger raakte in een coma. Een band die zoveel problemen overleeft en blijft hard terugvechten? Daarvoor kunnen we alleen maar respect hebben. Op het podium ontpopten ook zij zich, zoals vele bands vandaag, als begenadigde artiesten met ervaring in het bespelen van hun instrument. Ook van deze band iets te weinig gezien om er een volledig oordeel over te kunnen geven, maar voldoende om ons te overtuigen van hun kunnen.
No Turning Back brengt hardcore met een boodschap. Deze Nederlanders deden dat reeds perfect op Ieper Winterfest. Ze hadden ook nu niet veel meer nodig dan hun imposante frontman, die zich ontpopt als klasse entertainer. Maar daarnaast hebben ze ook hun pure old school hardcore geluid, om gensters te slaan. Ze bedankten het publiek om aanwezig te zijn en niet naar de voetbal te gaan kijken op het scherm. Die wedstrijd van Nederland werd namelijk op dat moment uitgezonden op het scherm in de chill out zone. De aanwezigen kwamen echter voor de muziek en hadden aan zijn voetbaluitspraken ook geen boodschap, No Turning Back slaagde erin zich te ontpoppen als perfecte HC afsluiter in de marquee op AMF. Daarvoor waren we uiteindelijk gekomen en dat kregen we ook! Als een mokerslag, into the face!
Exodus trad aan met één van hun eerste bezettingen. Een goede maand geleden kwam het nieuws dat Rob Dukes, die er sinds 2005 bij was, de band had verlaten. In zijn plaats nam oudgediende Steve 'Zetro' Souza de stek van frontman/zanger weer over. Uiteraard draait het bij Exodus eerder rond de immer aanwezige en nog steeds zeer kwade Gary Holt. Exodus is een grondlegger in het genre, dat stralen ze ook uit op het podium. Wat mij persoonlijk opviel op Alcatraz vorig jaar was dat de imposante Dukes de aandacht iets meer naar zich toetrok dan de voor de rest even geweldige Souza. Voor de rest zitten er merkelijk weinig verschillen in deze en de vorige line up. Nog steeds zijn er die vlijmscherpe gitaren, die allesverpulverende drums en de verpletterende sound. Het eerste kwartier leek het wat 'traag' op gang te komen, maar hoe meer de set vorderde hoe sterker en krachtiger ze leken te klinken. Dat het publiek hen warm onthaalde, zorgde ervoor dat Exodus zich als band meer ontspannen leek te voelen, en ook ging gedragen. Uiteindelijk kregen we waarvoor we waren gekomen, een levend bewijs dat we hier levende legendes aan het werk zagen die in één adem mogen genoemd worden met ander thrashmetal grootheden als Slayer, Megadeth, anthrax of de vroegere Metallica. De songs uit het dertig jaar oude Bonded by Blood staan bovendien nog steeds als een huis en zorgen nog steeds voor rillingen doorheen het festival, die nog lang blijven nazinderen. Een perfecte afsluiter van een top metaldag!
Onze conclusie eindigen we met die ene zin waarmee we dit verslag zijn begonnen: METAL WILL NEVER DIE!! Tot volgend jaar!
