Woensdag werd Dour alreeds warmgelopen door psychedelisch dj-geweld, maar het feest brak pas echt los op donderdag. Feest mag best letterlijk genomen worden want op de openingsdag van het festival werd er vooral gedanst. Zo bezochten we op de eerste dag Rocket Ship, Cheveu, Future Island, Chet Faker, Mount Kimbie, Mad Caddies en Gramatik wat allemaal namen zijn die dansbare muziek naar de festivalweide brachten. Uiteraard konden we als Snoozecontrol niet anders dan tussen al dat dansgeweld wat verpozing te zoeken bij de pure rockbands zoals Blood Red Shoes en Soulfly. Beiden een beetje vreemde eenden in deze bijt, maar op Dour, het festival waar het breedste muziekspectrum van het land samen wordt gebracht, is dat de normale gang van zaken. Donderdag was dus een dag vol gedans, af en toe een beetje geheadbang en vooral enorm veel zon. En vooral over dat laatste hoor je bijna niemand klagen.
Rocket Ship
De band die het hoofdpodium mocht openen is er eentje uit Luik. Het was een concert dat, in tegenstelling tot wat hun naam laat uitschijnen, niet vertrok met de rotvaart van een Raket, maar niettegenstaande wel gesmaakt werd door het publiek. Zo kon er al eens worden warmgedanst op de dansbare tonen die deze 6-koppige band produceerde. Het was een concert vol zweverige en smooth gebrachte akoestische muziek, waarbij de zang sporadisch op het toneel verscheen. Het meest aangename aan deze band was vooral de aanwezigheid van een saxofoon en een trompet, een band die deze twee blaasinstrumenten integreert in zijn muziek heeft bij mij altijd een stapje voor. Aan het einde van de zomer brengen ze een album uit. Met hun concert op Dour hebben ze me nog niet geheel overtuigd om het te kopen, maar hun optreden heeft er daarentegen wel voor gezorgd dat ik erover zal nadenken de volgende keer dat ik een platenzaak binnen wandel.
Cheveu
Deze Franse band speelde vlak na de Belgen The Tangerines en wordt door het festival omschreven als Punk/LO-FI band. Die omschrijving klopt echter niet helemaal met de werkelijkheid. Tijdens het concert werd al snel duidelijk dat Cheveu eerder elektronische rock, indie en soms zelfs hardcore uit de boksen laat knallen. Het was een goed concert als er een knop in je brein zou bestaan om de zang uit te schakelen. De zang kon je het best vergelijken met een wankele elektronische versie van de band Ghost, waarbij Cheveu schreeuwende kerkgezangen combineert met elektronische beats. Het pluspunt is echter dat het instrumentale deel van het concert wel deftig op punt stond. Zo combineerde de band op subtiele wijze elektronische gitaar, drum en synthesizer geluiden tot een samenhangend en luisterrijk geheel.
Future Island
Een band waar het publiek redelijk warm voor liep, want het was de eerste keer dat de Dance Hall vol liep met geïnteresseerden, was Future Island. En vanaf het eerste nummer werd duidelijk waarom. De zoetgevooisde stem van de zanger wordt gecombineerd met stevige beats en laat dat nu het soort muziek zijn waar de gemiddelde dourbezoeker het meest van houdt. De atmosfeer van het concert klopte ook helemaal. Terwijl de zon buiten vrolijk bleef verder schijnen toverde Future Island het ene zomerse deuntje achter het andere uit de boxen. Deze zomerse en dansbare platen werden op subtiele wijze opgefleurd door een rondhuppelende zanger en afgewisseld met rustgevende songs waar de sterkte van het instrumentale nog duidelijker boven water kwam. Het dak ging er tot slot helemaal af tijdens Seasons, een nummer waarop het publiek niet anders kon dan zich in het zweet dansen. Dansen, dansen, dansen!
Blood Red Shoes
Even genoeg gedanst en wat tijd nemen om te headbangen tijdens een heerlijk indieconcert, en waar kan dat beter dan bij Blood Red Shoes. Het is een band die je op één of andere manier kan vergelijken met The Raveonettes, maar dan beter. En dat komt door verschillende factoren. Zo zijn ze een pak enthousiaster en spelen ze meer in op hun publiek, of toch zeker de drummer. De zangeres van haar kant staat daar, headbangt erop los en zegt sporadisch een woordje tussen het zingen door. Hetgeen waarmee zij het publiek zeker kippenvel bezorgde waren haar screams die terugkwamen aan het einde van twee songs, een puur orgasme voor het oor was dat. Dit concert kon worden gerekend tot de beste drie van donderdag, naast Chet Faker en Mad Caddies. Dit komt vooral doordat al hun hits de revue passeerden. Zo werd er geheadbangd en ook meegezongen tijdens songs zoals I wish I was somebody better en Don't slow me down, twee Blood Red Shoes klassiekers die het concert mee kleur gaven.
Chet Faker
De dansmoves vertragen of een stapje terugnemen was tijdens Chet Faker echt niet aan de orde. Het concert ging door in de Dance Hall, die na een hele dag zon was opgewaardeerd tot oven. Chet Faker werd door ons op voorhand bestempeld als één van de vijf to watch, maar op zich was hij al voor het festival begon de gedoodverfde favoriet. Hij heeft tijdens zijn concert quasi al deze verwachtingen kunnen inlossen. Het publiek werd uitzinnig bij elk nummer en ging volledig uit de bol tijdens songs zoals No Diggity en Love and Feeling. Die laatste is net iets rustiger en het zijn deze songs die bij mij het meest in de smaak vielen. Dit kwam vooral doordat er op die momenten een gitarist en een drummer op het podium verschenen, waardoor de muziek direct een meer instrumentaal karakter meekrijgt. Het concert werd wel afgesloten met een domper op de feestvreugde, aangezien Chet er, volgens mij door de verschroeiende hitte in de tent, al twintig minuten voor het geplande einde van zijn show de brui aan gaf.
Soulfly
Max Cavelera is ooit een deel geweest van Sepultura en dat blijft duidelijk hoorbaar in elk optreden van Soulfly. De band heeft namelijk een gelijkaardige sound, maar klinkt helaas maar half zo goed. Soulfly was op voorhand één van de bands die we hadden aangeraden, maar uiteindelijk bleven we een beetje op onze honger zitten. Het feit dat het een minder concert was of leek kan gelegen hebben aan het brede spectrum van het festival. Een overgang maken van Chet Faker naar Soulfly is op zich geen gemakkelijk zaak. In de helft van het concert bleek dat het inderdaad de overgang was die het probleem veroorzaakte. Eens de metalknop in ons hoofd weer was aangeschakeld, klonk het geschreeuw van Cavelera al een pak aangenamer. Al blijft Soulfly mijns inziens misschien toch voor altijd het kleine broertje van Sepultura en zal dat er ook in komende concerten nooit echt uit geraken.
Mount Kimbie
Aangezien dit een dag vol gedans was geworden besloten we om tot in de vroege uurtje verder te gaan op dat elan. Om volledig los te gehen kozen we voor een trip langs een mooie triptiek. Deze triptiek begon bij Mount Kimbie, werd opgevolgd door een subliem concert van de Mad Caddies en afgesloten door het dj-wonder dat zichzelf Gramatik noemt. Mount Kimbie bleek na afloop van het concert het ideaal startpunt. Deze mannen brengen een soort van slowstep, in andere woorden trage en melodische dubstep, die in zekere mate aansluiting vindt bij de zuivere technomuziek van weleer. Het leuke aan dit optreden was dat het een live-set was. Er werd dus een drum en een gitaar gebruikt om elektronische beats te produceren. Dit zorgt er vooral voor dat de overgang naar de danssfeer gemakkelijker kan verlopen dan bij een zuivere dj-set.
Mad Caddies
Van de rustgevende en smooth muziek van Mount Kimbie over naar een band waar het publiek vooral spastische stuiptrekkingen aannam als dansmove. Als er vandaag een groep naar huis gaat met de prijs voor band met de meeste spelvreugde dan was het Mad Caddies. Gedurende het gehele concert speelde alle 7 de bandleden met een glimlach tot over hun oren, alsof ze net een cadeau hadden gekregen van Sinterklaas. Echt een geniaal schouwspel om mee te mogen maken. Het publiek nam dat enthousiasme gretig over door bij elk nummer een stevig danske te placeren en met elke minuut gelukkiger te worden, al dan niet bijgetreden door het alreeds verworven geluk door de overdosis pils of andere nader te bepalen middelen. Kortom Mad Caddies leverde een topprestatie af, waardoor het volk dat voor de vijfde keer bij The Subs stond ongelijk kreeg.
Gramatik
Een keuze maken tussen al het dj-geweld op Dour is niet altijd even evident, maar als er een naam zoals Gramatik op de affiche prijkt dan maakt de organisatie het ons toch al net iets gemakkelijker. Hij steekt er met kop en schouders bovenuit doordat er in zijn muziek flaws zitten die je maar zelden bij een paar dj's terugvindt op deze editie. Gramatik brengt namelijk Dubstep waar een hoek af is doordat hij er in een set sporadisch andere genres doordraait. Daarnaast verscheen er tijdens zijn set op Dour ook af en toe een trompetsspeler op het podium, die de set opfleurde en een instrumentale toets gaf. Ook door het publiek werd zijn muziek echt gesmaakt. Iedereen danste er lustig op los en dacht geen minuut aan slapen. De meesten feestten dan ook gewoon nog verder tot in de vroege uurtjes met Chris Liebing en konsoorten, maar wij besloten om al onder de wol te kruipen want morgen volgt er nog een dag. Een dag vol met Belgisch rockgeweld.
