Als Marcel Kittel in de Ronde Van Frankrijk een spurt wint dan is dat meestal met een straatlengte voorsprong. Op Dour was Mogwai op zaterdag de Marcel Kittel van het peloton, ze degradeerden namelijk alle andere groepen tot voorprogramma en reden solo over de meet. In de verte kan je Gallows , Sick Of It All en Jagwar Ma waarschijnlijk nog net op de finishfoto zien staan, maar tegen de klinkende overwinning van Mogwai was er gisteren echt niets in te brengen.
Moutain Bike
Door veel Waalse media, zoals de Rtbf, werd deze band als rock revelatie van België bestempeld of toch voor het jaar 2014. Wij zouden het echter graag houden op de revelatie van Wallonië, niet omdat we de Belgische muziekwereld graag in twee zouden splitsen, maar omdat ze met Oscar and The Wolf een geduchte concurrent hebben in Vlaanderen. Deze band bracht, net zoals Mountain Bike, dit jaar hun debuutplaat uit en staat op muzikaal vlak toch al een heuse stap verder.
Over naar het optreden dan. Moutain Bike maakt heerlijke garagerock, maar je zou kunnen stellen dat ze een band zijn waarvan er dertien in een dozijn rondlopen in België. Vooral op instrumentaal vlak maken ze naar mijn bescheiden mening nog geen verschil met andere bands. Hetgeen dat het concert echter wel naar een ander niveau tilde was de bijzonder luisterrijke stem van de frontman. Het is zijn stem die ervoor gezorgd heeft dat het concert het verwachte niveau heeft gehaald, maar om een grootheid in de Belgische muziekwereld te worden hebben de mannen van Moutain Bike toch nog heel wat werk aan de winkel.
David Rodigan
Een in het Verenigd Koninkrijk tot ridder geslagen dj is iets wat je niet elke dag tegenkomt, maar op Dour is duidelijk alles mogelijk. David Rodigan, aka the grandpa dj van 63 jaar, is naast ridder ook nog acteur en plaatjesdraaier binnen het reggae genre. Zijn set werd vooral een hilarisch schouwspel waarbij het leek alsof de vleesgeworden versie van Kabouter Wesley over het podium ronddartelde. Toen hij zijn dansmoves tentoonspreide terwijl zijn twee overgebleven haren hem naarstig probeerde te volgen, kan worden beschouwd als het absolute hoogtepunt van heel het optreden. Al moeten we met grif toegeven dat de plaatjes die hij draaide ook best te te pruimen waren.
Gallows
Sommige kwatongen beweren wel eens dat Gallows niet meer hetzelfde niveau haalt sinds het vertrek van de gebroeders Carter, maar niks is minder waar. Op Rock Herk in 2012 zag ik ze al bezig met hun nieuwe zanger en daar bleek deze stelling al ongegrond en op Dour in 2014 hebben de mannen van Gallows deze loze bevinding nog net iets meer weten te ontkrachten. Op Dour speelde de band namelijk een bijzonder strakke set waarin de stem van de zanger en de sporadisch wederkerende breakdowns er een waar spektakel van maakte. Of je nu fan bent van de ex-zanger van Alexisonfire of niet op Dour werd nog maar eens duidelijk dat zijn waarde voor de band niet mag worden onderschat.
Cypress Hill
Als hip hop noobs lieten we Mac Miller en met iets meer spijt in ons hart ook NAS links liggen de afgelopen dagen. Bij een klinkende naam als Cypress Hill besloten we echter dat het tijd was om ook op de mainstage eens een hip hop wonder te gaan bekijken. Eerlijkheidshalve moeten we bekennen dat we voor de aanvang van het concert enkel het nummer Insane In The Brain kenden en dat de reactie vanuit het publiek belangrijker was dan onze eigen objectieve mening over het optreden. De immense groep gegadigden die voor de Last Arena waren samengetroept, bleken dolenthousiast te zijn. Ze dansten er hevig op los bij elke song die Cypress Hill uit de boksen knalde. De optredens op de Mainstage na deze hip hop goden, Girls in Hawaii en The Hives, konden nooit op zoveel bijval rekenen, waardoor het duidelijk was waar het overgrote deel van het dourpubliek naar op zoek is. Dansbare muziek met een groovy sound en daar waren ze bij Cypress Hill wel degelijk voor aan het juiste adres.
Jagwar Ma
Gewoon eens een tent binnen lopen zonder te weten wat voor muziek het zal worden, is iets dat enkel mogelijk is op de festivalwei van Dour. Dat is wat we deden bij Jagwar Ma. Volledig zonder verwachtingen strompelden we La petit maison dans le prairie binnen en tot onze grote verbazing werden we aangenaam verrast. Jagwar Ma deed ons denken aan Digitalisme, zo brachten ze heerlijke beats in combinatie met een fluweelzacht stemgeluid. Als grote fan van Digitalisme konden we dan ook enkel en alleen maar gelukkig zijn dat we, geheel toevallig, deze set mochten meemaken.
Girls In Hawaii
Op het Mainsquare Festival brachten ze twee weken geleden alreeds een sterke edoch soms eentonige set, maar op Dour gingen ze volledig uit hun dak. De band speelde een thuismatch en dat was duidelijk te merken. Zo hadden ze deze keer hun banner bij, leken ze het concert met meer spelvreugde te benaderen en speelden ze net iets meer in op het publiek. Op muzikaal vlak klonk het ook net iets sterker, maar dat kan ook aan de geluidskwaliteit liggen die op Dour net iets beter afgesteld werd dan op Mainsquare. Voor de rest was de set overwegend hetzelfde, aangezien ze quasi dezelfde setlist hebben gebruikt als in Arras, maar dat maakte het concert daarom niet onaangenaam om te zien. De band heeft ons twee keer kan overtuigen in één festivalzomer, met dezelfde set, en dat op zich is al bijzonder sterk.
Sick Of It All
Het metaloptreden waar velen naar uitkeken, dit werd vooral duidelijk door het aantal aanwezigen in de Cannibal Stage, was dat van Sick Of It All. Bij het uitbrengen van de eerste scream werd al snel duidelijk waarom. Deze mannen stralen zoveel energie uit dat het lijkt alsof ze nog steeds in hun tienerjaren vertoeven. Het was ook de eerste keer dat we een uitgebreide moshpit mochten aanschouwen, de circlepits gemeengoed werden en de langharigen samengetroept waren om te headbangen. Er waren twee absolute hoogtepunten tijdens hun optreden op Dour. Eerst en vooral de korte song My Life die vele van de aanwezigen, samen met de bandleden zelf, terug brachten naar hun tienerjaren. Het is een nummer met een duurtijd van om en bij de 50 seconden, maar het is daardoor des te krachtiger tijdens een live-optreden. Tenslotte was het einde van het concert tevens een hoogtepunt. Net zoals bij Channel Zero sprong een groot deel van het publiek op het podium om mee te gaan feesten met de band. Echt een waar spektakelstuk dat je moet meegemaakt hebben, of toch zeker als je Channel Zero gisteren gemist had.
The Hives
De frontfan van deze band is vooral een showbeest, waardoor de muziek soms wat naar de tweede plaats verdween tijdens het optreden. De lange intermezzo's met tekst en uitleg over hun grootsheid als band, over wie ze zijn en over de kleine groep aanwezigen waren vaak grappig edoch enorm storend. De band speelt namelijk echt zot strak live, maar deze sterke set wordt volledig gebroken door het toedoen van de grootheidswaanzin van de frontman. Het publiek kon de muziek van The Hives wel degelijk smaken, want tijdens de songs werd er duchtig meegezongen en hevig gedanst. Tijdens de ellenlange intermezzo's kozen echter veel mensen het hazenpad waardoor het aantal gegadigden stelselmatig daalde naarmate het concert vorderde. Een bijzonder jammere zaak als je het mij vraagt, maar niettegenstaande enorm begrijpelijk.
Mogwai
Na het uitbrengen van Ravetapes eerder dit jaar werden we aangenaam verrast van de ingeslagen weg van Mogwai. Het toevoegen van een elektronische toets in hun post-rock muziek was een geniale zet in deze tijden, waarin dansmuziek de bovenhand begint te nemen van sommige rockgenres. Tijdens hun set op Dour speelde ze twee songs van deze nieuwe plaat, namelijk Deesh en Remurdered. Deze vielen recht in het midden van, het concert en was de ideale verpozing tussen al het rockgeweld vol gitaargeruis, heerlijke riffs en drumgeweld. Het setbegin blijft mij echter het meeste bij van het hele concert. Eerst en vooral was er het decor dat de band zelf had meegebracht. Dit was volledig in het teken van hun nieuw album Ravetapes. Daarnaast was het begin ook zo geniaal doordat in White Noise vioolstukken zitten verwerkt, een instrument dat altijd een unieke sfeer creëert tijdens een live-optreden. Mogwai speelt quasi altijd een volledig akoestische set, ook al vroeg het publiek naar Take Me To Somewhere Nice een nummer waar wel degelijk in gezongen wordt, en verveeld het publiek daarmee op geen enkel moment. Dat is de enorme sterkte van de band: Pure muziek brengen die nooit zal vervelen.
Gaan slapen was wederom nog geen optie, aangezien er aan de Redbull Electropedia Balzaal nog enkele dubstephelden moesten draaien. Zo gingen we nog een kijkje nemen bij Doctor P en Wilkinson, maar op welke manier zij op play drukte of van plaatje veranderde, is niet echt van groot belang. Op naar morgen dus!
