Zoals iedereen wel weet, vormde het eerste deel van de jaren tachtig een ongewoon productieve periode voor ons geliefde genre. Een resem groepen waaronder Metallica, Slayer, Bathory, Sepultura en Death zagen in dit tijdperk het levenslicht. Al deze eerdergenoemde groepen – aangevuld met ronkende namen als Morbid Angel of Kreator - worden tot op heden door velen onder ons op handen gedragen. Helaas verging het niet alle bands uit dit tijdperk even goed. Een goed voorbeeld hiervan is, het in Seattle gevestigde Sanctuary. De Amerikanen mogen dan een succesvolle periode hebben gekend, de geboorte van de Grunge sloeg roet in het eten. Sanctuary, tot eind jaren tachtig, deel uitmakend van de Epic-stal, besloot er in 1992 de stekker uit te trekken. Zanger Warrel Dane, bassist Jim Sheppard en gitarist Jeff Loomis bleven echter niet bij de pakken zitten. Kort na het einde van Sanctuary, waren zij meeverantwoordelijk voor de oprichting van het bejubelde Nevermore. Reünies zijn schering en inslag in de muziekindustrie, op dit gegeven vormt Sanctuary geen uitzondering. Sinds 2010 is de groep terug actief. Vorige maand nog, bracht Century Media het eerste studioalbum van de band in een kwarteeuw uit. De geschiedenis van de groep gaat klaarblijkelijk ver terug in de tijd. Toch was het splinternieuwe album The Year The Sun Died, mijn eerste kennismaking met Sanctuary. Of het om een aangename kennismaking ging, leest u verder in deze recensie.
“Goed begonnen is half gewonnen” luidt een typisch Vlaamse volkswijsheid. Sanctuary lijkt dit gezegde naar waarde te schatten. Door middel van opener Arise and Purify, wordt er namelijk meteen stevig ingevlogen. Na een ellenlange afwezigheid, hadden de Amerikanen geen boodschap aan een lange intro…daar valt moeilijk iets tegen in te brengen! Het eerste wat me opviel tijdens het openingsnummer, was het stemgeluid van zanger Warrel Dane. Het gaat om een krachtige stem die probleemloos verschillende toonhoogtes aankan. Voor liefhebbers van Nevermore komt dit uiteraard niet als een verrassing. Ook op instrumentaal vlak lijkt alles snor te zitten. De strakheid, zo blijkt doorheen het album, lijkt echter ook de achilleshiel van de groep te zijn. Het geluid van Sanctuary komt bij momenten een tikkeltje overgeproduceerd over. Het nummer Let the Serpent Follow Me, kon me vooral bekoren wegens het sterke refrein. Exitium (Anthem of the Living) komt qua gevoelswaarde vrij spiritueel over. De gesproken stem doorheen het nummer mag dan moeilijk verstaanbaar zijn, het draagt bij aan de sfeer van dit ingetogen nummer. Een volgend lied dat mijn aandacht wist te trekken, was het semi-akoestische I Am Low. Het nummer kan prat gaan op een goede, zij het rustige, opbouw. Ook Frozen en The World is Wired zijn degelijk en zullen door Metal-liefhebbers naar waarde worden geschat. The Dying Age is de vreemde eend in de bijt. Zowel het gitaargeluid als de zang van Warrel Dane, klinkt anders dan waaraan ik gewend was geraakt. The Dying Age vormt zeker niet het hoogtepunt van het album, maar zorgt voor de benodigde afwisseling. Het instrumentale intermezzo Ad Vitam Aeternam leidt de luisteraar richting slotnummer: The Year The Sun Died. Dit titelnummer vormt de gedroomde afsluiter van het album. Het reflecterende karakter ervan deed me bij momenten denken aan Paradise Lost en het ter ziele gegane Woods of Ypres. Met het aanvoelen van de juiste timing, weten de leden van Sanctuary wel raad. Het is lovenswaardig hoe het openingsnummer de luisteraar naar de keel grijpt, terwijl de afsluiter van dienst voor een perfecte contemplatie zorgt. De gelimiteerde Mediabook-versie van het album, bevat overigens de cover Waiting For the Sun (oorspronkelijk van The Doors). Helaas ontbrak dit nummer op de digitale versie die me werd toegestuurd.
Het moet me van het hart, The Year The Sun Died valt op geen enkel zwak nummer te betrappen. Sanctuary mag dan letterlijk voor “heiligdom” staan, de kippenvelmomenten op deze plaat zijn te schaars om echt tot aanbidding over te gaan. Laat het duidelijk zijn, Sanctuary dwingt met deze derde worp alle bestaansrecht af. Een meesterwerk werd het niet, maar de nodige sympathie en erkenning verdienen deze Amerikanen zeker!
Tracklist:
1. Arise and Purify
2. Let the Serpent Follow Me
3. Exitium (Anthem of the Living)
4. Question Existence Fading
5. I Am Low
6. Frozen
7. One Final Day (Sworn To Believe)
8. The World is Wired
9. The Dying Age
10. Ad Vitam Aeternam
11. The Year The Sun Died
