Nadat ik hen in de Trix in Antwerpen live aan het werk zag wou ik niets liever dan hun allernieuwste CD horen en bespreken. Iemand van bij hun platenmaatschappij was zo vriendelijk om hiervoor te zorgen en ik moet zeggen dat ze op CD nog melodieuzer klinken en tegelijkertijd nog harder spelen!
De samenzang op Ad Vori, net als de solo spreken me aan. De verschillende stemmen vullen elkaar ook perfect aan: brullen, schreeuwen, zingen zoals alleen een Viking dat kan en terwijl een koor hebben dat op nogal een sacrale toon zingt: chapeau!
Med Fulgum begint iets trager, maar ontploft algauw middels hels tromgeroffel en een bas die wel in vuur en vlam lijkt te staan. Het is jammer dat ik geen IJslands versta, het klinkt alvast vrij bedreigend en doet me terwijl ook aan Metsatöll denken (al zou ik dan wel een paar woordjes Ests moeten herkennen). De synthesizer is op deze ook goed te horen en lijkt een beetje op die van The Doors (al was dat technisch gezien eerder een orgel, maar heden ten dage kan een synthesizer zowat alles afspelen).Halverwege hoor ik ook even een echte zangstem die bovendien een gevoelige snaar raakt, waarna de agressieve tonen bij de zangers wederkeren. Ook hier ontbreekt het solo moment niet, net als een korte break met middeleeuwse invloeden (rond 5.00).
Ad Sumri gaat een beetje meer de retro richting uit, maar dan wel zoals enkel de besten dat kunnen. Het tromgeroffel weerklinkt dreigend, maar de gitaren brengen dan weer iets lekkers en zeer muzikaal. De stem van Björgvin Sigurðsson bevalt me echt en roept hier de live vibe opnieuw op. Med Drekum is iets rustiger, maar mag er ook wel wezen. Het melodieuze stuk (halverwege) met het magistrale koor is zeker de moeite waard om te beluisteren!
Ad Hausti is gedreven door de orgelsynth en een krachtige stem die me enorm aan Metsatöll doet denken. De nerveuze en agressieve stem brengt wat meer vaart in hun spel. Ik meen ergens een oude classic in de sound te herkennen, al kan ik helaas niet meteen op de naam en uitvoerder komen. Met Jötnum vliegt er meteen in en duurt ook de volle negen minuten: rammen vanaf de eerste seconde tot de laatste (met hier en daar een kleine adempauze, ja: het zijn ook maar mensen, hé)! Er is wederom een licht sacrale passage (halverwege), hier gaat je verbeelding allicht even opspelen, alvorens weer vlijmscherp uit te halen! Ad Vetri is een iets melancholischere track, helaas versta ik er niets van. Med Gridungum is een fijne afsluiter die me meteen nog is weet te herinneren aan hun optreden. Het einde is een beetje traag doodgaan, ook al duurt het negen minuten! Een pracht van een CD is mijn conclusie en zeker de moeite (al was hun optreden net iets sterkerder)!
