De uit Nederland afkomstige band Laster ontstond in 2012. Hun muziek wordt omschreven als: Atmosferische Black Metal. Hun meer dan indrukwekkende demo Wijsgeer & Narreman kon overal op opvallend goede recensies rekenen . Via het Duitse label Dunkelheit brachten ze nu hun debuutplaat op de markt, De Verste Verte is Hier. Zoals u wellicht reeds is opgevallen, zijn de songtitels in het Nederlands. Het plaatje bevat bovendien amper vier nummers, allemaal rond de vijftien minuten. Op zich verwachten we ons dan aan een heel lange rit doorheen donkere gedachten. Onze conclusie, na enige luisterbeurten, vindt je hieronder terug:
Als in een soort trance laten we ons meevoeren doorheen dit integrerende, donker landschap, waar de zon nooit schijnt. In de donkerste gedachten van ons hart, voelen we een soort hypnotiserend gevoel over ons heen komen. Alsof een onzichtbare, griezelige hand, onze keel dichtknijpt. Doorheen de snijdende gitaren, maar vooral drums die klinken als galoperende paarden in de koude nacht, worden we vanaf de eerste noten meegedreven naar een angstaanjagende drie kwartier puur genieten.
De drums zijn bovendien zowat de rode draad doorheen de sound, ze geven het ritme aan. Nu, dat is logisch bij drummen, hoor ik jullie al denken. Maar bij De Verste Verte is hier ligt het niveau van dit instrument heel hoog. Meer nog de draagkracht, waarrond de uiteindelijke sound is opgebouwd, ligt bij de weerzinwekkende strakke drumlijnen. Dit zonder uiteraard afbreuk te doen aan de vocale en andere instrumentale inbreng in het geheel. Daarbovenop zorgen de geweldige screams voor die extra koude rillingen, en het zijn dan ook deze screams die ons uiteindelijk volledig over de streep weten te trekken.
Naast dit alles, zijn de Nederlandstalige teksten puur poëtisch genot. Ook stralen ze een zekere depressiviteit uit. In deze donkere winterdagen, waar we met zijn allen gezellig rond de open haard neer zitten, lijkt hier een griezelig verhaal te worden verteld, waarvan we, naar alle waarschijnlijkheid, geen al te leuke dromen zullen hebben. Maar zo moet Black Metal toch klinken, niet?
Om een voorbeeld te geven, De verste verte is hier:
Pas voor pas
Loop ik tot jou
Loop jij tot mij
Oh wat zijn we vrij!
De afgrond nabij
Hand in hand
Reik mij jouw hand
Op zich is dit een heel mysterieuze tekst, die je doet nadenken. Daarom is dit album van Laster ook een plaat die de luisteraar niet alleen raakt door het gehoor, maar ook door het hart. Het is ook daardoor dat het gebruik van die integrerende drums, als rode draad, heel goed gekozen is. Want op sommige momenten klinkt het, inderdaad, als een kloppend hart. De duistere trip brengt ons niet naar een oase van rust, ook niet naar de hemel of hel. Nee, fijn tussen die twee in, het vagevuur lijkt ons meer de plaats om te vertoeven bij dit album.
Bovendien gaat het ook over keuzes maken. Opgaan naar het licht, of toch kiezen voor het duister? Of andere levensvragen. Ook daar laat Laster alvast weten welke keuzes ze uiteindelijk hebben gemaakt.
- Met reine wijsheid in het hart
keer ik terug naar het duister,
De verandering die vrijheid schenkt -
mijn boodschap aan de ander.
Dit stukje, wederom poëtische schoonheid, komt uit Tot de tocht ons verlicht. Het geeft nog maar eens goed aan hoezeer de donkere, depressieve gedachten sluimeren doorheen deze plaat. Maar vooral doet het de luisteraar neerdalen in een sluimerend gevoel van duistere rust, op zich een heel gewelddadige gevoel dat je vanaf de eerste tot de laatste seconde niet los laat.
Onze conclusie is dan ook: Laster brengen hier een parel van één debuutplaat naar voor , die iedere liefhebber van donkere metal, met een zekere melancholie, enorm zou moeten bekoren. Koester dit pareltje en dan zal het je tot in de diepste roersels van je duistere ziel raken!
Tracklist
1. Alles wat mij bevalt, ontvalt me
2. Tot de tocht ons verlicht
3. Ik - mijn masker
4. De verste verte is hier
