Finsterforst kan in eer en geweten claimen dat ze er als één van de weinigen in slagen om hun roots: het Duitse Zwarte Woud te eren door het tot leven brengen van de mythes die er doorheen de jaren ontstonden opnieuw tot leven te wekken. Van bij het begin grijpen ze met snedige gitaren naar je keel terwijl een monsterlijke stem me doet denken aan de trollen en ander duister gespuis uit Tolkiens Lord of the Rings.
Het symfonisch gedeelte doet me af en toe aan Wagner denken en iets vertelt me dat ik vrij dicht bij hun oorspronkelijke bedoelingen zit. Mach Dich Frei is al hun vierde telg en staat vol met verwijzingen naar het paganisme, is doorspekt met typische folk metal en symfonische metal invloeden. Op vocaal vlak is er zowel geschreeuw, zijn er zuivere zangstemmen, koorzang, hoge tonen, lage tonen …
Alles komt in een zekere rijkelijkheid aan bod. Dit album is een epische reis waarin je af en toe letterlijk kan verdwijnen en de buitenwereld haast compleet vergeet. De intro is bijvoorbeeld bijzonder mysterieus, zelfs een beetje zwevend. Shickhals End barst dan weer los in een overweldigende gitaarsound, hels gedrum, hoorns die haast het einde van de wereld aankondigen en een hemels mannenkoor die haast broederlijk oproept om ten strijde te trekken. Het geheel klinkt enorm melodieus en gedurende geen enkel moment besef je dat deze track zowaar 14:49 duurt.
De muziek is met danige overtuiging gebracht dat ik niet anders kan zeggen dat dit gewoonweg het beste is wat je kunt vinden binnen dit genre. Ik geef toe dat de accordeon me aan Finntroll en Korpiklaani. Het verschil is wel dat de voornoemde bands een vrij feestelijke klank hebben, terwijl deze heren letterlijk de duisternis over je heen brengen. Technisch gezien klinkt het ook allemaal super professioneel, op en top in orde en bijzonder rijk aan details.
De ene wall of sound na de andere komt op je af, de ene keer hoor je iets akoestisch, haast hemels, de andere keer mag je vermoeden dat de duistere krachten de bovenhand hebben of dat er een bijzonder zwaar en bloederig gevecht aan de gang is ... Ik kan hier een epische epistel over schrijven, met het gevoel dat ik bij de laatste track Finsterfrost (duurt 23:55) had: het was echt wel moeilijk om terug naar de echte wereld terug te keren en zo lang leek het nummer nu echt niet te duren en wel omdat ik me afvroeg of het echt wel al gedaan was – denk ik dat alles duidelijk is!? Ik heb ervan genoten en kan gerust nog wel een paar keer op repeat duwen.
