Whyzdom is een Franse groep die ik niet kende, maar wat ik hoorde gaf me zin om hen een kans te geven. De ontdekkingslust is soms groter dan wat mijn agenda, maar na zoveel schoonheid kan ik alleen maar een gaatje maken om het te bespreken! Female fronted symphonic metal is echt mijn ding! Ik moet zeggen dat ik na Xandria, Diabulus in Magica, Ancient Bards … met deze een verrijking van mijn lijstje heb gevonden en hoop ze binnenkort eens in Wieze aan het werk te kunnen zien!
De warme klank van Marie Rouyer en haar melancholische toon spreken me meteen aan. Daarnaast zorgen de backings, de gitaren, trompetten en drums voor de juiste toon. While the witches burn is een eerste hoogtepunt. Tears of a hopeless God bevat de ware tristesse van een echte topper! Het geheel klinkt heel melodieus en terwijl ook héél energiek. De symfonische klank is een verrijking, net als de backings! Let’s play with fire is een symfonische uitdaging, waarbij de drums je letterlijk wakker schudden, het koor je moed inzingt, de gitaren je verscheuren …
De blazerssectie blaast me uit mijn sokken, dit nummer heeft echt alles om het te maken! Het vocaal en muzikaal geweld zorgt voor een bombastisch einde en een ware knaller! Eve’s last daughter bevast zelfs een opera-achtig gedeelte waarbij ik haast de stem van de Griekse Iliana Tsakiraki (Meden Agan) lijk te ontwaren. Op vocaal vlak een ware topper met een hoog bombastisch gehalte en zeer de moeite waard! Het is gewoonweg een fenomenaal nummer! Don’t try to Blind me begint eerder melodisch en symfonisch om vervolgens uit elkaar te spatten in een metal orgie. Gelukkig is er af en toe een rustpunt.
Gitaarfans en drummers kunnen hier hun gang gaan en lekker mee rammen! The Mask beschikt over een akoestische start en een warme bas die een plaats krijgt naast het symfonische gedeelte. Het geheel klinkt vrij theatraal en dramatisch. Asylum of Eden is een leuke rammer, met vocals die vrij woest en razend klinken. Af en toe duikt een opera-achtig stuk op en voel je haast materiaal voor een videoclip! Waking up the Titans krijgt meer bombast en meer vocale krachten toegediend.
Het lijkt alsof de stemmen, de gitaren en de drums de Titans ook echt moeten wekken, met een theatrale ondertoon en een filmisch gevoel. De pathos barst echt los! Theory of life klinkt harder, agressiever en gedrevener! Een topper! Where are the Angels gaat op vocaal vlak een trapje hoger, we wandelen hier letterlijk op en af de toonladders alsof het een gezondheidswandeling betrof. Het koor klinkt gewoon hemels! In de gitaren zit zowaar een jaren ’80 klank. Ik krijg bij het horen van dit nummer ook een goed gevoel, het maakt me blij en gelukkig. Er zit een brede glimlach aan te komen, gewoonweg zalig om dit te beleven tijdens een review.
De laatste track Pandora’s Tears krijgt opnieuw die opera stem en een heel blik vol met pathos. Het symfonisch gedeelte zorgt voor een laatste spanningsboog, terwijl we op vocaal vlak opnieuw de toonladder moeiteloos op en neer bewandelen, waarna de gitaarhelden even hun ding mogen doen. Beschouw dit als een laatste hoor wat wij allemaal kunnen en lik je vingers af na zoveel verrukkelijke zoetigheden!
Hun muziek wist me tot op het bittere einde te boeien, het was een waar genot! Nu nog een optreden meepikken!
