Tijdens de lange rit met de trein richting Genk vielen de regendruppels naar beneden, en maakten we ons de bedenking: gisteren scheen de zon nog, en nu is het zo een druilerige regendag. Ook in het leven is dat helaas vaak het geval. Het ene moment zit je met je geliefde te genieten van een fijn glaasje wijn, boordevol gezelligheid. Het andere moment is die persoon er plots niet meer, en nemen we afscheid. Waarom geef ik dit voorbeeld? Ook op Little Waves Festival in Genk viel het contrast op tussen een lach en een traan. Tussen weemoedig met de krop in de keel genieten, en stevig een dansje plaatsen. Zonder meer viel de gemoedelijke sfeer op binnen C-mine cultureel Centrum. Waar de machinekamer en omgeving deden terugdenken aan een rijk verleden, waarin de mijnen floreerden als grote economische draagkracht. Dat dit stukje geschiedenis nu een culturele invulling krijgt in Genk, kunnen we alleen maar toejuichen. Op deze derde editie traden een paar kleppers op binnen het singer-songwriter gebeuren, en was er ook plaats voor een paar fijne ontdekkingen.
De openingsact Winterslag, een naam die past bij deze locatie eigenlijk, helaas gemist. Ook van Tout Va Bien enkel de laatste twee songs kunnen aanschouwen. Hierdoor was het moeilijk er een echt oordeel over te vellen. Maar de eerste indruk was uitermate positief. Met een heel springerige frontman, en redelijk energieke muzikale omlijsting, konden ze ons alvast overtuigen. Om in de toekomst een meer uitgebreide kans te geven, is onze conclusie over hen. Tout Va Bien treden ook aan op Rock Werchter, en lijken ons dan ook een band te zijn die je als muziekliefhebber zeker een kans zou mogen geven.
Over naar de 'Grote Zaal', waar er zitplaatsen waren voorzien. Luke Sital-Singh bleek alvast een ware ontdekking. Geheel op zijn eentje, met gitaar in aanslag, slaagde deze Engelse Troubadour erin de gehele zaal muisstil te krijgen. Hij schrok er zelf een beetje van eigenlijk. Maar de begenadigde zanger beschikt dan ook over een wondermooie stem, die je als luisteraar in opperste vervoering brengt. Bovendien varieert hij zijn instrumenten, door naast gitaar ook piano in de strijd te werpen. Uiteraard is het vooral zijn vocale capaciteiten die je als toehoorder over de streep trekken. Ook daar weet Luke ons aangenaam te verrassen. Uiteraard worden geen geluidsmuren afgebroken, maar ook in zijn stembereik zijn verschillende variaties en toonaarden merkbaar. Om inderdaad, helemaal terecht, stil van te worden. We kregen een waar kippenvelmoment te verwerken. Vanaf de eerste tot de laatste noot bleef het publiek, in gespannen sfeer, gekluisterd zitten luisteren en genieten van zoveel wonderbaarlijke schoonheid die Luke Sital-Singh wist voort te brengen. Helemaal terecht werd deze jongeman genomineerd als The BBC sound of 2014, in UK. Gewoonweg indrukwekkende schoonheid, met een lach en een traan. Dat is wat we voorgeschoteld kregen.
Een goede start, is half gewonnen. Dachten we zo. Over naar een volgend hoogtepunt dan maar? In elk geval krijgen Ewert & The Two Dragons overal heel goede recensies. Ze werden aangeprezen als opkomend talent met een gouden toekomst, en schijnen in eigen land heel populair te zijn. De band uit Estland wordt zelfs vergeleken met bijvoorbeeld Mumford & Sons. Nu hun vreugdevolle aanpak, en zich profileren als zonnetje in huis. Daar kan je bezwaarlijk blijven op stil staan. De muziek werkt aanstekelijk, maar ook de frontman blijkt een klasse entertainer te zijn. Hoewel naar onze mening alles een beetje diezelfde lijn lijkt op te gaan, kan het publiek deze band wel smaken. Ewert & The Two Dragons beschikken vooral over potentieel om naar een ruim publiek door te breken. Met hun heel toegankelijke aanpak, kunnen deze heren nog gensters slaan in de voetsporen van eerder genoemde Mumford & Sons. Waaraan ze puur muzikaal schatplichtig aan blijken te zijn. Wij waren echter niet volledig overtuigd, het klonk ons wat te oppervlakkig en weinig avontuurlijk. Maar zonder meer zou een ruim publiek van indie of folk liefhebbers hierin zeker hun gading moeten kunnen vinden. Het publiek in de Kleine zaal genoot in elk geval met volle teugen van dit aantreden. Een grote hit, en deze jongens zijn gelanceerd om ook grote festivals in te pakken.
Bram Van Parys, beter gekend onder zijn artiestennaam Bony King , is een begenadigde singer-songwriter. Hij wordt dan ook aanzien als een grote talenten die we binnen dit genre, in ons landje rijk zijn. Onder de naam The Bony King of Nowhere heeft hij ondertussen al veel harten sneller doen slaan. Niet verwonderlijk dus dat de zaal volledig vol zat voor deze artiest. Nu beschikt Bony King niet alleen over een geweldig sterke stem, waarmee hij iedereen in diepe vervoering brengt. Ook als gitarist blijkt hij zich goed uit de slag te kunnen trekken. Bovendien laat hij zich omringen door klasse artiesten. Zijn begeleidingband verdiend dan ook een extra pluim op de hoed. Boven dit alles is Bony King ook een ware entertainer, zo blijkt. Hij spreekt het publiek aan en beschikt over een portie humor, om met een kwinkslag ons een glimlach op het gezicht te toveren. Zijn muziek verdooft je, en dompelt ons onder in een bad van innerlijk genot. Naast zalvende, gestroomlijnde songs, is er ook plaats voor meer uptempo momenten. Om maar te zeggen, Bony King bespeelt die vele emoties als een ware virtuoos. Met een lach en een traan doet hij ons weer eens versteld staan. Of het nu is als puur solo artiest, hij kwam hier trouwens zijn vierde album voorstellen, of onder de naam Bony King of Nowhere. Bram laat niemand onberoerd, en zet zijn reputatie als 'talentvolle singer-songwriter' nog wat meer in de verf. Uitmuntende performance, waarbij we weer eens verweesd achter bleven.
De publiekstrekker voor deze derde editie bleek toch Wovenhand te zijn. Niet verwonderlijk, onder de naam 16 Horsepower. David Eugene Edwards heeft deze begenadigde artiest al heel wat watertjes doorzwommen. Want hoezeer Wovenhand zich willen profileren als band, het is dus vooral David Eugene die de meeste aandacht naar zich toe trekt, zo zou blijken.
Maar in eerste instantie was er de prijsuitreiking van de singer-songwriterwedstrijd, die we door overlappingen helaas hebben gemist. Van de circa 70 inzendingen, waren nog vier artiesten over. Deze mochten in de derde zaal hun ding doen. De uiteindelijke overwinnaar krijgt de kans op te treden op de festivals Absolute Free Festival (AFF) en Genk On Stage. In haar toespraak benadrukte de Schepen van Cultuur dat alle artiesten die hebben deelgenomen onze aandacht verdienen. Er kan echter maar één overwinnaar zijn. Ellen Steegen, Marijke Pollaris, The Nightliners en Winter Trees, dit waren de vier finalisten. De uiteindelijke winnaar is... Ellen Steegen. Een heel begenadigde singer-songwriter waarvan we in de toekomst wellicht nog meer gaan horen.
Wovenhand zette hun set in met de nodige vuurkracht, in sterk contrast met de zalvende en zelfs intimistische aankleding van hun voorgangers. Geen zwevende songs, maar snoeiharde gitaren die je de strot dicht knepen. Dat is wat Wovenhand wist te brengen. Hoewel elk van de andere artiesten binnen de band hun uiterste best deden, we waren onder de indruk van de strakke drumlijnen en bewegelijke bassist, was het dus Eugene die alle aandacht naar zich toe trok. Met een hoge hoed op, en molenwiekende bewegingen kan je moeilijk voorbij aan deze imposante verschijning. Bovendien beschikt hij over een klok van een stem, die je met verstomming doet slaan. Daar waar Wovenhand vroeger eerder zalvende songs wist te brengen, ligt het tempo op de laatste plaat Refractory Obdurate veel hoger. Weg de zoetekauwtjes aanpak, tijd om de gitaarriffs tot een volstrekt hoogtepunt te doen stijgen. Deze aanpak werkt trouwens ook. De intensiteit is overeind gebleven, maar in plaats van te aaien slaagt Wovenhand er met een stevige aanpak in de luisteraar een spiegel voor te houden. Hierop stil staan, was onmogelijk. De gestroomlijnde, klauwende aanpak geeft ons rillingen tot de bot, doet ons versteld staan, en naar adem happen. We laten ons meedrijven doorheen de meest donkere gedachten, en komen tot de vaststelling dat Wovenhand ook met deze aanpak ons heel diep kan raken. Pittiger en snediger dan ooit staat er te lezen bij de voorbeschouwing op de website. Die stelling blijkt volledig te kloppen.
We sluiten af met een feestje! Nu ja, een heel ander feestje dan we gewoon zijn dan toch. Illuminine , ofwel Kevin Imbrechts, bracht met #1een album uit dat ons heel diep heeft geraakt. Hoewel we niet houden van vergelijken, en in het verleden al dergelijke uitspraken hebben gedaan. Doen we het weer. Illuminine profileert zich op deze plaat als het Belgische antwoord op Sigur Ros. Al is het deze klasse artiest in een keurslijf plaatsen, hem onrecht aandoen. Voor de live performance laat Kevin zich door één voor één sterke artiesten omringen. Dat zou deze avond blijken. Bij de eerste songs kregen we heel knappe visuele effecten, die de muzikale omlijsting er alleen nog sterker en intensiever deden uitkomen. Bovendien stond het scherm niet achter de band, maar vlak voor hen opgesteld. Daardoor kreeg je een beeld van een meisje op een rots die in gedachten verzonken naar de horizon staarde. In samensmelting met de heel intensieve muziek van Illuminine zorgde dit voor een kruisverstuiving, waardoor de haren op onze armen recht kwamen te staan. De tranen in onze ogen gingen opzwellen, en we in diep trance terecht kwamen. Ook hier bleek die voornoemde stelling te kloppen, want ook Sigur Ros slagen er dankzij deze combinatie op het podium, hun publiek naar adem te doen snakken. Illuminine weten trouwens perfect hoe die visuele en instrumentale inbreng om te vormen tot een magisch geheel. Zo verscheen ook telkens de songtitel op het scherm , zodat je de setlist gemakkelijk kon volgen. Hoewel, naarmate de set vorderde gingen de visuele effecten wat de sobere kant opgingen, wat enigzins een minpunt is.
Uiteraard is het de muziek die waar alles om draait, en die raakt ook op het podium ons weer enorm. Mede door de extra instrumenten die werden ingezet. Neem nu Svengali, waarbij zwevende viool klanken ons die ultieme emotionele boots gaven om ons volledig over de streep te trekken. Het is maar één voorbeeld van de ontelbare momenten, waarbij we als luisteraar onder werden gedompeld in een bad van opperste vervoering en intensiteit. Voorwaar de rode draad doorheen het geheel dat laatste. Met #1 heeft Illuminine een eerste forse stap gezet naar , wat ons betreft, eeuwige roem binnen het postrock tot ambient aanvoelende genre. Ook live slaagt Kevin erin, zonder daar veel woorden aan vuil te maken en door zich te laten omringen door top artiesten, ons nog meer te laten wegzinken in diepe gedachten. De ziel te raken, en het hart sneller te laten slaan. Zonder meer een magische, onvergetelijk einde van deze avond, waar spelen met emoties inderdaad de rode draad bleek te zijn doorheen het geheel.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
