Deze vierde avond van Les Nuits Botanique stond ook voor ons geheel in het teken van de CD voorstelling van Great Mountain Fire. Zij kwamen hun nieuwste plaat, die uitkomt op 15 mei, voorstellen aan het publiek. Aan deze plaat, Sundogs , zullen we in de toekomst bovendien ook de nodige aandacht schenken. Zaal Orangerie was voor die gelegenheid totaal uitverkocht. Echt verwonderen doet ons dit niet, deze Brusselaars zijn enorm populair in Brussel en omstreken. Hun EP Canopy werd overal heel goed onthaald. De verwachtingen waren zonder meer heel hoog gespannen. Uiteraard gingen we ook grasduinen doorheen het aanbod van andere bands en artiesten, voornamelijk in Chapiteau en Orangerie. Onze bevindingen over deze vierde avond:
Dad Rocks! (Orangerie):
Dad Rocks !, een project geleid door Snævar Njáll Albertsson (ook lid van de band Mimas) ontpoppen zich als ideale opwarmer voor deze avond. Hun muziek is doorspekt met folk invloeden, maar vooral ook heel opbeurende deuntjes. Helaas was de opkomst mager, en kregen ze de aanwezigen maar heel moeilijk mee. Nochtans deed Snævar en zijn gevolg hun uiterste best iedereen te bekoren. Een kwinkslag links en rechts, tot grappig bedoelde anekdotes. Het gevolg was dat de aanwezigen toch voorzichtig een dansje begonnen of beleefd begonnen te applaudisseren. Maar echt enthousiasme was er bitter weinig te bespeuren. Dit geheel terzijde zette Dad Rocks! een best beklijvende set neer, met de nodige dosis humor en knappe muzikale arrangementen. Door gebruik te maken van koperblazers, houtblazers, snaren en koren, maar vooral die prachtige stemmen, weten ze ons alvast te bekoren en overtuigen van hun kunnen. Als opwarmer heeft Dad Rocks! gensters geslagen, en zijn ze zeker in hun missie geslaagd. Mits enige bekendheid binnen het milieu zien we ze deze heren zeker nog ver geraken, geeft ze de volgende keer een warmer onthaal, ze verdienen dat gewoon. Kortom dit is een band die zeker past in het bonte rijtje van folk bands, die we al rijk zijn. We hebben al slechtere openingsacts meegemaakt.
Joe Bel (Chapiteau):
Beïnvloed door Stevie Wonder, Paul McCartney, en Fela Kuti staat er te lezen op de website van Botanique, als introductie kan dit wel tellen. We hebben het over de bevallige Joe Bel. Deze Franse jongedame beschikt over een heel breekbare stem, en ze staan met twee op het podium. Haar kompaan en zij hanteren een akoestische gitaar, terwijl Joe Bel de zang ook voor haar rekening neemt. Eerder bedeesd, en met het nodige respect voor het publiek en haar mede muzikant, die ze meermaals bedankt en bewierookt, doet ze ons hart sneller slaan. Haar bescheidenheid is echter voor niets nodig. Zelf beschikt Joe Bel over zang en gitaar talenten, om een publiek zonder problemen in te pakken. Je kon als het ware een speld horen vallen in Chapiteau toen deze dame iedereen in diepe vervoering bracht, door vooral die prachtige stem. Bovendien blijkt ze alle toonaarden zonder enige moeite aan kunnen. Ook hier waren folk invloeden enigszins merkbaar. Maar vooral wordt er duchtig geïmproviseerd, waardoor je een gevarieerde set kreeg voorgeschoteld. Zonder meer werden geen geluidsmuren afgebroken, maar vooral harten. Want wat Joe Bel met haar gitaar, en prachtige stem, vooral doet is je een warme gloed vanbinnen geven. Waardoor je ziel even wat tot gemoedsrust kan komen. Dit alles zonder je teveel in slaap te wiegen, of saai over te komen. Het is verwonderlijk hoe deze dame de aandacht van de luisteraar scherp kan houden, alsof ze met hypnotiserende krachten je in een trance doet belanden. Breekbaar, maar zeker sterk genoeg om zware stormen te doorstaan. Dat is in een notendop hoe we dit optreden van Joe Bel in Botanique aanvoelden.
Mammút (Orangerie):
IJsland heeft altijd top artiesten en bands voortgebracht. Waarvan Bjork en Sigur Ros maar twee, van de vele, voorbeelden zijn. Katrína Kata Mogensen, Vilborg Ása Dýradóttir, Alexandra Baldursdóttir vormden in 2003 het vrouwelijke trio ROK. Een jaar later breidden ze de band uit met gitarist Arnar Pétursson en drummer Andri Bjartur Jakobsson en ging de band verder onder de naam Mammút. De heel bewegelijke frontvrouw, die molenwiekend en haast in extase stond te spelen, beschikt bovendien over een stem die ons wat doet denken aan Bjork. Dat kan eigenlijk over de gehele instrumentale tot vocale aankleding gezegd worden. Hoewel de frontvrouw, met een opmerkelijk kleed, de aandacht vaak naar zich toe leek te trekken, mag de inbreng van de rest van de band zeker niet worden onderschat. Neem nu de oorverdovend harde drumpartijen, of door merg en been snijdende gitaren.. Mammút ontpopte zich dan ook tot een band die gensters wist te slagen, maar zonder het publiek tot waanzin te drijven. Slaan zonder pijn te doen, dat leek wat de rode draad doorheen dit concert. Niet alleen vocaal, ook instrumentaal schipperde het telkens tussen luidkeels de fans de keel dichtknijpen, om daarna zacht hun hart zalven. Door deze gevarieerde aanpak, kunnen we stellen dat Mammút zowaar het hoogtepunt van de avond is geworden. Al leken sommige in het publiek wat raar op te kijken. De soundscapes waren inderdaad vaak wat bevreemdend, en je wist niet goed wat er gebeurde. Soms werd je hersenpan fijn geslagen, andere keren kregen we een zwevende ondertoon te horen. Verschillende emoties werden daardoor aangesproken, waardoor het publiek niet echt wist hoe hierop te reageren. Bovendien is er die heel integrerende podiumact van de frontvrouw. Meermaals deed het ons inderdaad wat denken aan Bjork, die met haar bevreemdende muziek en manier van optreden, ook haar publiek telkens opnieuw kan hypnotiseren. Het leek soms onaards hoe deze band door muzikale aankleding, en podium act, ons tot een vorm van diepe vervoering kon dwingen. Alsof we even vertoeven in een helse rit op een rollercoaster, een rit die ons trouwens heel goed is bevallen.
Tout Va Bien (Chapiteau):
Mechelaar Jan Wouter Van Gestel gooide hoge ogen in 2013 als één van de laureaten van 'De Nieuwe lichting' op Studio Brussel. Zijn Engelse versie van Ne Me Quite pas (Jaques Brel) werd overal uitstekend onthaald. Wij zagen de artiest Tout Va Bien reeds aan het werk op het festival Little Waves in Genk. Daar gaf hij een goede indruk, al hadden we amper twee songs gezien. Ergens stelden we ons de vraag of deze artiest echt zo goed is, of een zoveelste hype in een lange rij? Uiteraard beschikt de heel bewegelijke Jan Wouter, over een gouden stem. Enerzijds breekbaar, anderzijds beklijvende en je hart doorklieven. Hoewel het inbrengen van zijn begeleidingsband zeker niet te onderschatten is, trok Jan Wouter de aandacht geheel naar zich toe. Niet alleen was er die cover, onder de naam If You Go Away, waarmee Tout Va Bien ons hart weet te raken. Dankzij de inbreng van die heel breekbare vocalen lijken we even te zweven op een wolkje van geluk. Lagen onze verwachtingen iets te hoog? Of werd de lat wat te hoog gelegd? We horen niets dan lovende kritieken over deze artiest, en hadden ons verwacht aan een onvergetelijk hoogtepunt. Maar dat werd het dus jammer genoeg niet volledig. Helaas gaat alles vooral een beetje te vaak diezelfde lijn op, waardoor de aandacht gaandeweg begint te verslappen.
Ook hadden we vaak de indruk dat het concert de middelmaat niet echt oversteeg. Er ontbrak dat beetje meer vuurwerk om hier te spreken van een onvergetelijk optreden'. Dit neemt echter niet weg dat Tout Va Bien veel potentieel heeft. Door zijn uitstraling en prachtige stem kan zal hij er zeker en vast wel geraken. Veel blijven oefenen, optredens geven en zichzelf verder ontwikkelen. Dan komt dit allemaal wel goed. Al bij al bleek het vooral een heel leuke en aangename kennismaking, met een artiest die zeker nog moet groeien. Maar er uiteindelijk wel zal geraken. Dit lijkt ons gewoon een kwestie van tijd. Tout Va Bien kan op Rock Werchter, waar hij deze zomer ook aantreed, zeker potten breken.
Great Mountain Fire (Orangerie):
Het enthousiasme waarmee Great Mountain Fire hun set wisten te starten, deed ons vermoeden dat we een overweldigend einde zouden krijgen van deze avond. Het publiek hadden ze alvast mee. De zaal Orangerie stond tot de nok gevuld. Vanaf de eerste noten werden reeds gensters geslagen. Bovendien gingen de nieuwe nummers er in als zoete broodjes. Sundogs klinkt live alvast energiek, en zonnig. De aanstekelijke songs doen je zin krijgen om lekker te gaan dansen doorheen de zaal. Daarvoor was er echter iets te weinig plaats, maar de aanwezige fans ontvingen de nieuwe songs vol enthousiasme. Uiteraard heeft Great Mountain Fire een heel sterke live reputatie. Bij vorige passages zagen we hen springen op het podium, en een enthousiasme tentoon spreiden waardoor het publiek prompt uit zijn dak ging. Dat was deze keer niet anders. Bovendien moeten de gloednieuwe songs niet onderdoen voor de reeds gekende, van bijvoorbeeld die prachtige EP Canopy. Meer nog de nieuwe songs liggen in verlengde van die voornoemde.
Maar het is dus vooral de manier waarop ze worden gebracht. Hoewel in het begin er enige zenuwen merkbaar waren, sloeg de vlam uiteindelijk wel in de pan. Mede door dat enthousiast publiek, die duidelijk zin hadden om hier een feestje te bouwen. Tenslotte stond dit optreden geprogrammeerd als Release party . En feesten, dat werd er zeker gedaan. De heren blijken ook klasse entertainers te zijn. Zo trakteerden ze het publiek vooraan op een lekkere cocktail, althans daar leek het blauwe goedje dat aan de mensen werd aangeboden toch op. Great Mountain Fire bewezen hiermee bovendien helemaal klaar zijn voor het grote werk. Want met zo een gedreven aanpak, tot aanstekelijke spelwijze, kunnen deze heren zonder enige moeite grote podia tot festivalweides zonder volledig plat leggen.
Sundogs komt op 15 mei op de markt, live staan de songs alvast als een huis. De plaat zelf is ook te beluisteren, en aan te kopen , via o.a. iTunes: https://itunes.apple.com/be/album/sundogs/id976120401
