AmenRa leek ons al heel het weekend DE act waarvoor de meeste mensen waren afgezakt naar Dunk!festival dit jaar. Maar de werkelijke reden waarom deze editie zo succesvol is, zijn niet de headliners op zich. Doorheen de jaren zet de organisatie kwalitatief hoogstaande artiesten en bands op het podium. Doorheen het gehele weekend zagen we dan ook geen enkel slecht optreden, een paar kleine ontgoochelingen in het midden gehouden. Maar de gemoedelijke, familiale sfeer die er al jaren heerst lokt steeds meer mensen naar dit festival toe. Ook valt op dat er veel mensen uit het buitenland komen. Van Brazilië tot Amerika en zelfs Japan. Vermoedelijk vinden ze in hun land zulke festivals niet meer terug. Kortom een uitmuntende line-up, gezellige sfeer, lekker eten, gemoedelijke bedoening en intimistische aanvoelende atmosfeer doorheen het hele weekend. Al deze aspecten samen zorgen ervoor dat de editie 2015 van Dunk!festival is uitgegroeid tot een waar succesverhaal. Het verslag van derde festivaldag lezen jullie hieronder:
De Luikse Postrock/ post-hardcore act Ilydaen speelden hun set niet op het podium, maar gewoon tussen het publiek in, dat rondom hen ging staan. Het zorgde uiteraard ervoor dat publiek en band heel dicht met elkaar verbonden waren, en dat zorgden dan weer voor een kruisverstuiving. Met deze aanpak krijg je altijd een toch wat meer intieme, en zeker intensievere belevenis te verwerken. Ilydaen schipperen met hun muziek ook fijn tussen heel donker postmetal of postrock, tot de gekende vorm. De grote sterkte is wel degelijk dat je als luisteraar je geen moment verveelt. Net door die verschillende tempo wisselingen, blijft de aandacht dan ook aangehouden. Het schipperen tussen vlijmscherpe tot op het bot gaande 'metal' en pure post-rock is dan ook een extra meerwaarde, waardoor dit optreden redelijk hoogstaand kan genoemd worden. Ilydaen geven alvast het goede voorbeeld, met deze snoeiharde start van de derde festivaldag.
De Spaanse band Astralia combineren dan weer typische postrock, met ambient elementen. Ze waren heel aangenaam verrast dat er zoveel volk naar hen kwam kijken, en onder de indruk van de gemoedelijke sfeer. Nu, zij zijn niet de enige, wij ook. Dit geheel terzijde. Astralia deed gewoon, wat ze moesten doen. De luisteraar inpakken, en door middel van een heel beklijvende set, naar hun hand zetten. Ze zullen waarschijnlijk niet geboekstaafd staan als de nieuwe Beatles of Rolling Stones, wie wel? Vragen we ons meteen af. Maar Astralia zijn dan wel weer een schoolvoorbeeld hoe postrock en ambient moet klinken. Door middel van die gekend, en gedoodverfde, opbouw naar een climax weten deze band ook ons te overtuigen van hun kunnen. Leuke ontdekkingen deze Spanjaards, moeten we toegeven. Enig minpunt: het was een vrij korte set, korter dan voorzien hadden we de indruk. Maar dat is dan weer muggenziften. Leuk concert, zonder daar meer of minder aan toe te voegen.
Doomina moest vrijdag op de mainstage staan, maar hadden met auto pech af te rekenen. Op deze derde festivaldag mochten ze dan de Stargazer Stage openen. De tent stond heel goed gevuld, deze band heeft ondertussen zijn kunnen al bewezen. De Oostenrijkse band Doomina werd opgericht in 2006. Na enkele demo's en mini-lp's verscheen Elsewhere. Met dit materiaal hebben we deze band dan ook leren kennen als een groep opererend in het landschap van de stoner rock, sludge en, bij vlagen, zoals verscholen zit in de bandnaam, doom metal. In 2013 is ook het muzikale landschap van de Oostenrijkers aan een sterke verandering onderhevig. De sludge metal lijkt verdwenen. Welke Doomina we zouden te zien krijgen op dunk!festival? Het was koffiedik kijken. Nu de band wist alle aspecten van zowel hun hardere als minder sludge gerichte periode te combineren, binnen hun set. Daardoor slaagden ze er ook in de Stargazer stage in vuur en vlam te zetten. Het dak ging er haast af. Doomina heeft ons op plaat al bewezen van vele markten thuis te zijn. Ook op het podium is dit het geval.
The End of the Ocean zijn een postrockband uit Columbus, in de Amerikaanse staat Ohio. Ze timmeren als sinds 2009 aan de weg, en speelden op dunk!festival hun eerste optreden ooit, op Europese bodem. Dat deze band aan ons is voorbij gegaan doorheen al die jaren, het verwondert ons ten zeerste. The End of the Ocean bestaan uit twee bekoorlijke dames en drie mannelijke instrumentalisten. Binnen het aanbod speelt het keyboard een belangrijke rol, maar ook de vocale aankleding mag er zijn. Uiteraard blijft het instrument gitaar, zoals bij elke postrock band, een belangrijke rol spelen. Maar net door inbreng van de keyboard klanken, en beklijvende stemmen , blijken ze toch vrij uniek voor de dag te komen. Daardoor groeien The End of the Ocean zelfs uit tot één van de grote ontdekkingen, en aangename verrassingen op dit festival. Ze brengen wellicht postrock in hun meest pure vorm, zoals dat al honderden keren is voorgedaan. Maar net door de lat zo hoog te leggen, stijgen ze tot een heel grote hoogte uit binnen dit genre. Zonder meer kunnen we The End of the Ocean dan ook omschrijven als een onontgonnen parel binnen het postrock gebeuren, die in ons land en Europa, graag met open armen ontvangen. Bovendien waren ze heel verwonderd over de grote opkomst, en het warme onthaal. Blijkbaar zijn ze dat daar in Amerika niet gewoon? In elk geval, één ware ontdekking deze The End of the Ocean.
Tom Wolf leek ons een vreemde eend in de bijt, die je zelfs eerder als singer-songwriter zou kunnen omschrijven. Dit is echter buiten de capaciteiten van deze klasse artiest gerekend. Naast een knappe stem, weet Tom door gebruik van doordringende drones, ook instrumentaal zijn publiek naar hogere sferen te brengen. We geven toe, we keken ook eerder vreemd op bij de eerste noten. Tenslotte verwacht je geen singer-songwriter, want zo leek het wel op het eerste gehoor, op een postrock festival. Tom Wolf doet regelmatig huiskamerconcerten, lezen we op zijn facebook. Nu in die stargazer Stage werd zo een beetje een huiskamer concert sfeer geschapen, die perfect paste in het plaatje. Zonder meer moesten we toch even slikken toen die drones plots oorverdovend hard onze trommelvliezen dreigden aan te vallen, om daarna met een zalvende stem je hart te verwarmen. Deze begenadigde artiest wist op deze korte tijd dus ook nog eens verschillende emoties naar boven te halen. Zijn aantreden op Dunk!festival groeide dan ook uit tot een ware verademing, en zelfs aangename verrassing binnen het geheel. Zoals veel artiesten op dit podium, zo zou later blijken.
De Braziliaanse Labirinto bracht ons iets heel anders. Een combinatie tussen ambient en post-rock zou je het kunnen noemen. Vooral de heel experimentele aanpak, viel ons nog het meest op. Dit werd alleen maar versterkt door het vertonen van prachtige beelden op de achtergrond. Het concert was vooral heel sfeervol en je zag en hoorde gewoon te maken te hebben met artiesten die goed wisten hoe hun instrument te bespelen. Maar, en dat bleek naderhand nog het belangrijkste, als geen ander wisten Labirinto het contrast tussen stil en haast fluisterend perfect te combineren met hard en meedogenloos ons murw slaan. Ook nu weer werden we van de ene emotie , prompt naar een heel andere dimensie gedreven door de subtiele soundscapes. Labirinto weet als geen andere het harde van postrock te verweven met het zalvende en zachtmoedige van Ambient. Op zich is dat geen gemakkelijke opgave, gezien de grote verschillen die vaak tussen beide genres liggen. Maar deze Braziliaanse band had daar geen enkel probleem mee. We zagen ze enkele jaren geleden al een heel beklijvende en experimentele set neerzetten op dit festival, toen waren we al enorm onder de indruk. Ook deze keer wisten ze ons zonder enige moeite , over de streep te trekken. Kortom, dit was een blij weerzien, met een band die nog steeds ons hart in diepe vervoering kan brengen. Om ons de ene moment te doen vertoeven in een diep tranendal, en plots ons met een brede glimlach doet opstaan. Indrukwekkend!
Op zijn eentje, met een enorme Contrabas op het podium, zag Innerwoud er eerder uit als een imposante reus. De klanken die hij er echter uit voortbracht, bleken heel breekbaar te zijn en dompelen ons onder in een gevoel van opperste weemoedigheid. Prompt gingen mensen gewoon op de grond zitten, in diepe extase. Wederom werd ook weer eens de innerlijke zielsroersels beroerd. De diepgang waarmee deze beer van een vent, om het zo te zeggen, de contrabas bespeelt, is met geen woorden te omschrijven. We kregen een waar kippenvelmoment te verwerken. Zo eentje waarbij je even stil werd, vanbinnen en ook vanbuiten. In een heel intimistische, verstilde sfeer, liet Innerwoud ons tot gemoedsrust komen, en alle zorgen prompt vergeten. De magische, zwevende klanken hadden zelfs een hypnotiserende invloed. Ze brachten je in een soort trance, waaruit ontsnappen onmogelijk bleek te zijn. Net zoals bij Ambient, had dit aantreden zelfs een helend effect op hart en ziel. Innerwoud zou ergens tegen het eind van dit jaar een album uitbrengen via het label Counseling Store. Dit lijkt ons een artiest die je niet links mag laten liggen. Zonder meer weet hij als geen ander ons heel diep te raken. De magische klanken die hij voortbrengt uit zijn Contrabas, zal niemand van de aanwezigen onberoerd hebben gelaten. Wij waren alvast enorm onder de indruk.
Ook met Year of No Light was het een blij weerzien. Het contrast met de voorganger kon echter niet groter zijn. Vorig jaar schreven we over hun aantreden: Vanaf de eerste noten werden we voor de leeuwen gegooid, murw geslagen, verpulverd en voor dood achter gelaten. De Hel op aarde leek nu wel te gaan uitbarsten, in een stormloop van vuurspuwende duivels die op de arme zielen in het publiek werden losgelaten. Ook deze keer werden gensters geslagen. Vanaf het begin tot het einde van de set sloegen Year of No Light zonder enig medelijden telkens onze hoofden tegen een muur van geluiden. Diepe drones tot snoeiharde gitaren, maar vooral die meesterlijke percussie, dreven ons weer eens tot complete waanzin. Deze trip weer eens gewoon ondergaan, leek dan ook de enige oplossing te zijn. Rustpunten waren er niet, vergelijk het gerust met je bevinden in een vicieuze cirkel waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt. Bovendien zijn er die beklijvende visuele beelden en aangepaste lichtshow. Al deze elementen samen, doen het aanvoelen als een aardbeving. We vermoeden bovendien dat de geluidsnormen sterk werden overschreden. In elk geval heeft Year of No Light, voor een tot de nok gevulde tent, de putten naar de Hel nog eens wijd open gezet. Om ons uiteindelijk het vuur aan de schenen te leggen, want vluchten hieruit bleek uiterst moeilijk tot onmogelijk. Na die snoeiharde, onvergetelijke gebeurtenis van vorig jaar, deden ze het weer eens fijntjes over. Als opwarmer van de al even duistere trip naar de hel die AmenRa ons later ging aanbieden, kon dit aantreden van Year of No Light al tellen.
We hebben ons altijd al afgevraagd waarom een klasse band als Maybeshewill nog niet is doorgebroken naar een heel ruim publiek toe? Naast post-rock acts als Explosions in the Sky of Mogwai vallen deze heren zeker niet uit de toon, wel integendeel. Hun gloednieuwe album Fair Youth is één typisch Maybeshewill album geworden, dat wellicht niets nieuws toevoegt aan de gekende sound, maar weer eens pareltjes van post-rock songs bevat. Ook live blijven deze, altijd bescheiden en beleefde jongens, heel integrerende concerten neerpoten. Met een mooie mengeling van nieuwe en oudere songs, zetten ze ook op dunk!festival een typische set neer zoals we dat in het genre gewoon zijn. Heel intens, en opbouwend naar een climax. Maar toch leek het deze keer niet direct te willen lukken, het concert kwam iets trager op gang dan we van hen gewoon zijn. Gaandeweg echter werden de climaxen steeds groter, en intenser. Om uiteindelijk ons alsnog weer eens over de streep te trekken. Wat maakt Maybeshewill toch zo uniek tegenover andere bands in deze muziekstijl, vroegen we ons luidop af? "De manier waarop de songs worden gebracht, met heel veel diepgang, en vanuit het hart en de ziel van waarvoor post-rock echt staat." Schreven we als antwoord op die vraag, bij hun aantreden in TRIX recent. Die stelling blijkt nu weer te kloppen. Het zorgt er in elk geval voor dat je een intensiteit voelt, die je maar zelden tegenkomt. De vocalen tussen de songs door, lijken niet echt nodig, maar zorgen er bovendien voor dat er een zekere variatie in de set sluipt. Ook nu viel ons trouwens weer op hoe bescheiden en vriendelijk deze jongens zijn, naar hun fans toe. Ondanks alle adoraties en successen, zijn ze niet naast hun schoenen beginnen lopen. Het siert hen gewoon.
French Teen Idol ofwel, Andrea Di Carlo (piano, synths, unrecognizable vocals and guitar intrusions here & there), was de perfecte afsluiter op de Stargazer Stage. We kregen een potje Ambient in zijn meest pure vorm. Met uiteraard voldoende elementen van vele andere muziekstijlen. Natuurlijk weet French Teen Idol hier nog eens even te laten vertoeven in hemelse atmosferen. Net voor we naar de diepste duisternis gaan afzakken, en welgekomen rustpunt. Net door subtiel te balanceren tussen ambient en een streepje postrock is French Teen Idol uitgegroeid tot een aangename verademing, wederom, binnen het geheel. Zoals we aangaven, deze Stargazer Stage geeft artiesten die graag buiten de lijntjes kleuren, en iets heel anders aanbieden dan globale postrock tot post metal, de nodige kansen. We hebben dan ook heel integrerende, en interessante artiesten gezien op dit podium. Deze Italiaanse grootmeester, in het bespelen van allerlei instrumenten en samples, is dan ook de gedroomde afsluiter. Om de concerten op dit podium in opperste schoonheid te doen eindigen.
Het was al opgevallen, er liepen veel fans van AmenRa op en rond de festivalweide. Het was dan ook niet verwonderlijk dat de tent weer tot de nok gevuld bleek te zijn. Een optreden van AmenRa is niet zomaar een concert, het is een ultieme trip doorheen de aller-donkerste en meest duistere gedachten van je hart en ziel. Aan het concept was niet veel veranderd, alleen dat er weer heel andere beelden te zien waren. De visuele effecten blijven echter perfect met de instrumentale en vocale aankleding. Met zijn rug naar het publiek schreeuwde Colin H. Van Eeckhout weer eens de longen uit zijn lijf. Naast de snoeiharde, alles om zich heen verpulverende gitaren en drum geluiden, is het net die vocalen die de haren op je armen doen rechtstaan. AmenRa slaagt er als geen ander in, telkens opnieuw, diepe wonden te slagen in je ziel. Ook nu was dit weer het geval. Om deze band echt te begrijpen moet je echter ook een beetje de achtergrond kennen waarrond de muziek van AmenRa is ontstaan. De heel sympathieke en zachtaardige H. Van Eeckhout, heeft in het verleden heel wat meegemaakt. Hij schreeuwt telkens die pijn en smart , die hem toen bijna heeft ten onder gebracht, uit op dat podium. Daarom staat hij ook met de rug naar het publiek. Net om die intensiteit tot diep doorheen zijn lichaam en ziel te kunnen voelen. AmenRa probeert ook dat zelfde gevoel van diepe , donkere intensiteit, naar hun fans over te brengen. En blijken daar telkens opnieuw ook in te slagen. Het verwondert ons, dat ook wij , na al die keren dit te hebben meegemaakt , nog steeds met een krop in de keel diepzinnig staan mee te genieten.Amenra moet het vooral hebben van hun muziek, en de belevenis en de diepgang die een verpletterende indruk nalaten. Wij zagen geen blije gezichten, maar mensen die diep onder de indruk waren. Missie geslaagd! schreven we ooit in een concert review. Deze stelling blijkt nog steeds te kloppen. Een optreden van AmenRa kan je niet zomaar beluisteren, je moet het vooral voelen en ondergaan, tot het diepste van je hart en donkere ziel. Indien dat met jou als aanhoorder het geval is? Dan pas zal je het waarom en hoe echt begrijpen. Ook op Dunk!festival slaagden AmenRa er weer eens in diepe wonden open te leggen, en ons tot donkere tranen te bedwingen.
Daarmee was er een einde gekomen aan weer een onvergetelijke editie. Hoe de organisatie er elk jaar weer in slaagt om ons drie dagen lang te laten vertoeven in een vorm van diepe ontroering. Binnen het kader van een gemoedelijke, kameraadschappelijke sfeer. Met daarbij het aanbieden van bands en artiesten, die één voor één top tot heel sterke concerten neerzetten? We weten het niet. maar ook in 2015 werden weer gensters geslagen, ontdekkingen gedaan, en vele emoties aangesproken.
Dunk!festival 2016 gaat volgend jaar door op 5, 6 en 7 mei 2016. Deze datum staat alvast 'met stip' in onze agenda.
