Heet, bloedheet was het dit weekend. Dit had helaas ook voor mij als reporter gevolgen. Na mijn nachtdienst, had ik een gemiddelde van amper twee tot vier uur geslapen. Daardoor hebben we helaas dag 1 gemist. Hiervan kunnen jullie wel het fotoverslag nog even bekijken. Ook op dag 2 was onze fotograaf aanwezig. Ook dat fotoverslag kunnen jullie via deze link bekijken.We zakten dus wel af voor de tweede festivaldag van Antwerp Metal Fest. Wederom viel de gemoedelijke, intieme sfeer enorm op. Waar kan je nog met een frisse pint in de hand vanaf de toog het gevoel krijgen vlak voor het podium te staan? Wanneer het bier ook nog meevalt qua prijs, kan de avond al helemaal niet meer stuk.
Bovendien slaagt de organisatie er keer op keer in de 'crème de la crème ' van het underground metal-en hardcoregebeuren uit zowel binnenland als buitenland aan te bieden. Op deze dag waren de blikvangers Pro-Pain, de ambitieuze band Bliksem, die hun in augustus uitkomende cd kwamen voorstellen. Powerstroke, Battalion en Knives to a Gunfight , die hun live reputatie alle eer kwamen aandoen. En ook Vanderbuyst, de laatste keer in ons land. Kortom genoeg reden om niet thuis te blijven, toch was de opkomst minder dan we hadden verwacht. Behalve bij Pro-Pain, kon je over de gehele dag gewoon naar voor wandelen. Maar toch is er voldoende volk op afgekomen om dit volgend jaar terug te organiseren, gelukkig maar. Want festivals als Antwerp Metal Fest laten een deugddoende, en broodnodige, frisse wind waaien binnen het metal gebeuren. Onze bevindingen:
Bij het aankomen werden we meteen van onze sokken geblazen door Our Hate, simpele no-nonsense hardcore die door het publiek duidelijk geapprecieerd werd. Zowel band als publiek genoot zichtbaar, een goeie starter van deze festivaldag. Dit samenraapsel van vrienden die uit gespleten/huidige bands als o.a. Hard Resistance, Cooperate & Scarred Mind bestaan, sleuren uiteraard een pak spelervaring met zich mee wat er ook voor zorgt dat Our Hate een technisch hoogstaand concert kan neerzetten, zonder echter te vervallen in een te routineuze bedoening. Integendeel, het vuur wakkert nog steeds, daar kan uw reporter van meespreken. Deze ervaren rotten hebben een band samengesteld die in de toekomst nog heel wat stof zal doen opwaaien binnen de scene, mark my words.
Het mooie aan Antwerp Metal Fest is dat jonge ambitieuze wolven volop kansen krijgen zich voor het publiek te bewijzen. Hexa Mera brachten met 'Human Entropy' vorig jaar een eerste album dat er meteen een was van hoog niveau. De band ontstond in 2010, en heeft o.a. ook op Graspop Metal Meeting gestaan. De stevige, wat donkere aankleding die zo kenmerkend is voor de plaat weet deze band uitstekend over te brengen op het podium. In de verzengde zon rond het middaguur zou je kunnen stellen dat doorgaans die muziek en manier van spelen niet tot hun recht zou komen. Maar Hexa Mera slaagt erin ons even te laten vertoeven in de donkerste kelders van de hel, ook al heeft hun muziek niets met black metal of zo te maken. Maar de duistere aankleding bezorgt ons wel rillingen tot de bot. Zoals de plaat ons ook bij de strot grijpt, worden we ook live tot een punt van waanzin gedreven. Dank voor deze deugddoende trip door de donkere bossen mijne heren.
Antwerpse bands zijn ook goed vertegenwoordig op Antwerp Metal Fest. Bands van eigen bodem kansen geven? Weer iets dat het festival toch vrij uniek maakt, naar onze bescheiden mening. Neem nu Knives to a Gunfight. Dit metalcore/hardcore gezelschap timmeren sinds 2012 aan de weg. Ze brachten tot op heden een EP, een live CD en één full album uit. De heren zijn bovendien volop bezig aan een nieuwe plaat, waarvan we al een nummer mochten horen. Onze eerste conclusie over dat nieuwe nummer? Een heel energieke aanpak, waarmee gensters zullen worden geslagen. Dat is bovendien ook een beetje de tendens van het volledige optreden in de Marquee. De band was heel bewegelijk en deed er alles aan om het publiek te doen moshen, dansen en vooral genieten. Dat potje spelplezier zorgde ervoor dat de aanwezigen hier gretig op in gingen. De ene mosh na de andere was het gevolg. Een kleine strubbeling, waarbij even een mini gevecht dreigte te ontstaan deed de zanger meedelen dat we hier gekomen zijn om te moshen en niet om te vechten. Een statement dat op applaus werd onthaald. De daarop volgende momenten stonden vooral in het teken van hard gaan, en vooral genieten. Want daar draait het tenslotte om bij Knives to a Gunfight. Je opgekropte woede tentoonspreiden door samen met vrienden stevig in de mosh te gaan, en samen wat pinten te drinken aan de toog. Zowaar een hoogtepunt, en diep respect voor het maken van deze Statement daar bovenop.
Vorig jaar stond het volgende te lezen op de facebook pagina van de Nederlandse Heavy Metal band Vanderbuyst. “Er is geen reden voor drama. Na 400 shows in 21 landen, een EP en een 7 inch, denken we simpelweg dat het game over is.” Dat is natuurlijk heel jammer. In september 2015 zet de band er een punt achter. Maar niet zonder nog een laatste keer alles te geven. Zo komen ze op Antwerp Metal Fest dan ook voor de allerlaatste keer in België optreden. Vanderbuyst bracht in 2008 een EP uit en gooide nochtans hoog ogen met de plaat At The Crack Of Dawn. Deze pure, onversneden hardrock kon het publiek enorm bekoren. Het doet ons terugschieten naar de jaren '70 en begin jaren '80, toen die stijl in een stroomversnelling was terecht gekomen. Maar Vanderbuyst slaagt er vooral in niet gedateerd te klinken, of als een flauw afkooksel. Integendeel zelfs. Wij waren vooral onder de indruk van die snoeiharde gitaarsolo's, waaruit blijkt dat deze heren heel begenadigde muzikanten zijn. Ook heeft de zanger genoeg charisma om een publiek uit zijn hand te laten eten. De heren hebben volgens persberichten heel andere ambities, waarin het project Vanderbuyst niet meer past. Nu, met wat ze hier lieten zien zijn we daar zeker van dat we van elk van hen nog mooie dingen mogen verwachten in de toekomst. Vanderbuyst brengt Heavy Metal vanuit het hart, en met een technisch heel hoogstaande bagage. Dit wordt wellicht vervolgt in veel andere projecten, we zien er al naar uit.
Bands of artiesten doorheen de jaren zien groeien en volwassen worden, het is een reden waarom ik blijf concerten bezoeken en platen kopen. Powerstroke heeft ons altijd wel kunnen bekoren, maar blijven ook groeien. Dat bewezen ze onlangs nog op hun eigen feestje in Wondelgem, waarover onze reporter schreef: Een groovy set – zoals we van Powerstroke gewend zijn – viel het publiek echter wederom te beurt. Ter afsluiting van het optreden werden de aanwezigen getrakteerd op een gloednieuw nummer: Done Deal. Ook op Antwerp Metal Fest bewezen Powerstroke te staan als een huis, maar vooral met deze line up een geoliede machine te zijn die nog hoge ogen kan gooien in de toekomst. Uiteraard is er de instrumentale aanpak, waar naast de vette gitaarlijnen vooral die duivelse harde drum solo's ons het meest konden bekoren. Maar Powerstroke beschikt ook over een klasse zanger die zich weet te ontpoppen tot een entertainer 'pur sang' om het zo uit te drukken. Het publiek kwam wat traag op gang, maar gaandeweg slaagde Powerstroke er weer eens in om iedereen aan het dansen en moshen te zetten. We zien al uit naar de nieuwe opkomende plaat, die belooft weer een klepper te worden. Zeker met deze aanpak mogen we ons in de toekomst nog aan veel moois verwachten. Powerstroke beschikken over genoeg vuurkracht om groot te worden, heel groot. Op Antwerp Metal Fest bewezen ze dat nog maar eens.
We schreven het al eerder in dit verslag: Het mooie aan Antwerp Metal Fest is dat jonge ambitieuze wolven volop kansen krijgen zich voor het publiek te bewijzen. Hoewel Bliksem al sinds medio 2008 aan de weg timmeren, lijken ze nu klaar voor de grote stap voorwaarts. Eind augustus brengen ze een nieuwe plaat op de markt: Gruesome Masterpiece. Meer hierover in een ander artikel, en interview dat we hadden met de band. Wat vanaf de eerste noten het meest opviel was de professionele aanpak die Bliksem tentoon wist te spreiden. Net zoals bij Hexa Mera werden we ook nu weer onderdompelt in een wel heel duister bad. Niet alleen de snijdende gitaren doorheen je vlees sneden tot het bot, ook de angstaanjagende stem van Peggy bezorgde ons kippenvel. Ook het heel goed opgekomen publiek ging gretig mee in deze trip, en gingen stevige aan het moshen van begin tot einde.
Bliksem slaagt erin je keel dicht te knijpen, en tot bloedens toe je hersens te verpulveren. Daar houden we wel van, maar vooral de technisch hoogstaande manier van spelen viel dus het meest op. De kruisbestuiving tussen gitaar, drum en zang grenst bij Bliksem gewoonweg aan de perfectie wat performance betreft. We hoeven er geen doekjes om te winden, maar binnen het metalwereldje hoeven deze dame en heren niet onder te doen voor enige 'grote' act binnen de scene. Bovendien klinken de nieuwe nummers heel angstaanjagend, en bezorgen zowel de instrumentale als vocale aankleding je koude rillingen. Lightning is one of the most spectacular displays in nature. Bolt temperatures hotter than the sun. Staat te lezen bij de biografie van de band hun website. Dat blijkt ook te kloppen Op deze zonovergoten dag hebben we geen onweersbui gekregen, maar toch is de Bliksem stevig ingeslagen. In de vorm van deze geweldig op dreef zijnde band. We bleven weer eens verweesd achter. De volgende maanden zeker deze ambitieuze band voldoende uit checken, en hun nieuwe plaat kopen! Is ons uiteindelijke advies.
Je zou haast denken, was er dan geen slechte concerten op Antwerp Metal Fest. Nee! Het absolute hoogtepunt moest zelfs nog komen. Maar eerst was het de buurt aan oude bekenden. We leerden de Belgische band Battalion reeds in 2006 kennen, maar tot op heden waren we er nog niet in geslaagd hen live aan het werk te zien. Ondertussen zijn we negen jaar verder, en blijken deze heren nog niets van hun charisma en vuurkracht verloren te hebben. Met een lekker old school death metal aanpak konden ze ons toen al bekoren. Aan die hoog gespannen verwachtingen hebben ze voldaan, al denk ik dat de meningen wat uiteen zullen liggen. Want alles bleek zowat diezelfde strakke, harde lijn op te gaan. Voor verveling was er echter geen tijd. De ene vuurpijl na de andere mokerslag kregen we te verwerken. Battalion sloeg diepe gensters en liet het dak er geheel afgaan. Ook een groot deel van het publiek genoot met volle deugen. Zonder Meer blijken ze niet alleen heel sterke live artiesten, maar ook entertainers die met grappen en grollen hun publiek naar hun hand proberen te zetten. En daar daadwerkelijk ook in slagen. Wat ons betreft, heeft Battalion dus aan de hoge verwachtingen volledig voldaan.
Maar, we zeiden het al, het absolute hoogtepunt moest zelfs nog komen. Pro-Pain stond niet als afsluiter geprogrammeerd, en dat had naderhand wel mogen zijn. Want na dit concert was de weide zo goed als gehalveerd. Beetje jammer, maar niet teveel gezeur daarover. Pro-Pain begon hun concert met een mokerslag, ging door als een rollercoaster, en sloot af met nog meer mokerslagen. In een notendop hoe we dit optreden aanvoelden. Vanaf die eerste noot werd vrij duidelijk voor wie het publiek was gekomen. De weide stond plots volgeladen tot goed achteraan. Zowat alle aanwezigen ging mee de strijd aan, samen met een band die er duidelijk zin in had. Als grote sterkhouder is er uiteraard de imposante frontman, maar de medemuzikanten kunnen ook een potje gitaar en drum spelen. Met de bedoeling hier een waar feest van te maken werd het publiek aangemaand lekker te moshen en over te gaan tot mening circle pit. Dat moest je de aanwezigen geen twee keer zeggen. Als een wervelstorm na een zonnige dag vloog Pro-Pain over de hoofden heen, ze kregen hier zowaar zelfs versterking van de mannen van Powerstroke. Die niet trouwens voor Pro-Pain moesten onderdoen. Het extra leuke is dat deze band, ondanks dat ze ondertussen al een legendarische status hebben bereikt, niet naast hun schoenen lopen. Pro-Pain behandeld hun publiek met enorm veel respect, zo hoort het in dat wereldje. Door deze aanpak hebben ze in de scene al een ijzersterke reputatie. opgebouwd Op Antwerp Metal Fest werde de puntjes gewoon op de 'i' gezet, en stond de weide geheel in vuur en vlam. Zonder meer het concert van de dag.
Moeilijk om na deze beter te doen? In elk geval stond er niet meer zoveel volk in de marquee voor Grumpf. Think Iron Maiden, Mötley Crüe and Guns 'N Roses blended into a rude and raw Belgian hard rock cocktail. Dit staat te lezen in de biografie op hun facebookpagina. Nu ja daar zijn we altijd voor te vinden. Grumpf speelde hun set alsof ze voor een overvolle tent stonden te spelen, met de nodige gedrevenheid en een dosis humor zetten ze de aanwezigen dan ook geheel naar hun hand. Zeker toen ze opriepen om met de middenvinger omhoog ''fuck tomorrowland'' te scanderen. Uiteraard ging het publiek gewillig mee in deze trip, ook wij konden ons er in vinden. Zonder meer blijkt de stelling tussen Iron Maiden, Motley Crue geplet in een rauwe Belgische hard rock cocktail dan ook volledig te kloppen. Zelfs de vocalen deden wat denken aan menig heavy metal band van toen. Alleen klonken Grumpf vooral als jonge heavy metal wolven, gretig om iedereen te verscheuren. Als afsluiter van de regulaire artiesten in de marquee, konden ze ons en alle aanwezigen zeker bekoren en over de streep trekken. Een waar heavy metal feestje van de bovenste plank kregen we voorgeschoteld. Het smaakte zelfs naar meer. Meteen een band die we in de toekomst nog de nodige aandacht zullen schenken.
Minder rooskleurig en feestelijk ging het er aan toe bij headliner Belphegor. Deze satanische black metal band zorgde met een heel intensieve set voor een domper op de feestvreugde. Dat is uiteraard ook de bedoeling bij Black Metal, dachten we zo. De totaalbeleving ''vertoeven in de meest donkere gedachten van de ziel'' was dan ook voldoende aanwezig. Ook al was er weinig interactie, en ging het vooral om sfeerschepping. Daarmee had Belphegor geen enkel probleem. Echter misten we het ontberen van extra visuele effecten. Buiten de geverfde gezichten die hen er vervaarlijk zagen uitzien was daar weinig van te merken. De ingrediënten om ons in de diepste kelders van de hel te doen belanden waren dus wel voldoende aanwezig, maar doordat het op diezelfde lijn bleef liggen en er weinig beweging te zien en horen was in de set, verslapte de aandacht eigenlijk wel na een tijdje. Maar het dient gezegd, wat intensiviteit betreft moet Belphegor echter niet onderdoen voor enig ander Black Metal band binnen de scene. Kortom: het vuur was brandende, het vuurwerk echter ontbrak een beetje.
Daaruit kunnen we besluiten dat Antwerp Metal Fest 2015 wederom een geslaagde editie was. Waar het voor metal, hardcore en fans van het hardere genre heel fijn vertoeven was. De organisatie heeft wederom een kwalitatief hoogstaande affiche samengesteld, waar de underground nodige kansen krijgt. Met als klap op de vuurpijl dat onvergetelijke optreden van Pro-Pain die een headliner waardige set wisten neer te zetten. See you next year!
