Crammerock was voor het tweede jaar op rij uitverkocht en als je de affiche overschouwt is dat niet meer dan terecht. Met namen zoals Kensington, Triggerfinger, Arsenal, Modestep, Dandy Warhols, Modestep, DJ Fresh en Stereophonics plaatste de organisatie heel wat kleppers op zijn affiche, die het Belgische publiek zeker kunnen bekoren. Het heeft het hele weekend geregend alsof het al herfst was, maar de artiesten zorgden op eigenzinnige wijze voor de zon in de tent, met stevige setlists of een heerlijke djset.
De grootste sterkte van het festival is de diversiteit aan artiesten. Zo kan je er je gading vinden als fervente danceliefhebber, hevige hiphopfan, maar even goed als poprocker pur sang. Deze diversiviteit werd ook duidelijk op de tweede festivaldag. Op zaterdag gingen we namelijk een kijkje nemen bij Kensington, Ronnie Flex en Lil Kleine, Janez Dedt, The Van Jets, Admiral Freebee, Stereophonics, Modestep en Tinie Tempah.
KENSINGTON
Kensington heeft een bijzonder drukke festivalzomer gehad en dat is meer dan terecht. Ze zijn in Nederland al een tijdje bekend, maar de doorbraak in België kwam er pas na de hitsingle Riddles. Het is een muzikaal sterke band, maar tijdens een live-optreden ben ik toch altijd het meest onder de indruk van stemkleur van de zanger. Er zit namelijk iets nasaal in zijn zang waardoor het karakter van zijn stem een bijzonder uniek timbre heeft.
Een nummer waarin dit timbre gezwind naar voren komt is Riddles. Dit is echt een track die ontworpen is voor op concerten en festivals. Zelden heb ik een lied gehoord dat live zo sterk klonk als deze. Het is een song waarin de band al hun capaciteiten subliem samen mengt: een sterke stem, stevig gitaarwerk en een strakke drumlijn, meer moet dat niet zijn. Een andere solide nummer is Go Down, een song met niet te veel franjes, pure rock and roll, ook een echte festivaltrack waar het publiek met volle teugen van kan genieten.
Het publiek leek eindelijk zijn enthousiasme weer gevonden te hebben – na het gisteren opgeborgen te hebben tijdens de Dandy Warhols – en sprong en danste er lustig op los. Eindelijk eens wat sfeer tijdens het optreden van een band in plaats van tijdens een dj-set. Die sfeer werd nog meer duidelijk toen het publiek op gezwinde wijze Calling, Calling / Falling, Falling begon mee te scanderen, op vraag van de frontman, waardoor het leek alsof de Crammerocker eindelijk was wakker geschoten.
RONNIE FLEX EN LIL KLEINE
Pukkelpop 2008, volledig uit mijn dak gaan op de tonen van De Jeugd Van Tegenwoordig, Crammerock 2015 verweesd rond me heen kijken hoe de mensen volledig los staan te gaan op de muziek van Ronnie Flex en Lil Kleine. Het zijn exact dezelfde fenomenen. Beide groepen zijn Nederlandse rapcollectieven en hebben een specifieke doelgroep: de jongeren die nog geen 50 festivals op hun conto hebben staan. Ze brengen ook beide stevige beats met wat schunnige teksten over, waarop er gedanst kan worden alsof de wereld elk moment zal vergaan, maar eerlijk het is niet meer aan mij besteed.
Het optreden van Ronnie Flex en Lil Kleine heeft mij vooral met de neus op de feiten gedrukt. Een mens staat in constante verandering en naast zijn karakter en uiterlijk veranderd ook zijn smaak. Vandaag drink ik een zwaar bier en luister ik een pak liever naar stevige metal dan naar met beats doordrenkte muziek. Komt dat door de vele festivals en ontdekkingen of gewoon door een karakterswitch? Ik heb er zelf geen sluitend antwoord op, maar één ding is zeker over dit optreden is mijn eigen mening niet belangrijk.
Wat wel belangrijk is, is dat het publiek met volle teugen genoten heeft van het optreden van Ronnie Flex en Lil Kleine. De clubtent stond op elk moment op ontploffen, de sitdowns en jumparounds wisselde elkaar af en tijdens de drie passages van het nummer Drank en Drugs wist het publiek geen blijf meer met hun lichaam. Het publiek heeft dus zeker gekregen waarvoor het gekomen en dat is het allerbelangrijkste.
JANEZ DEDT
Als je de show afsluit met de woorden: “We were a punkrockband, hoho. This was a punkrockshow, you know?” dan weet je genoeg. Janez Dedt is een Belgische punkrockband die je kan vergelijken met bands zoals Sum 41 en Billy Talent. Ze brengen no nonsens punk, met een heerlijk tegen het establishment kantje. Dat merk je het best op aan songs zoals My Live/My Way waarin ze letterlijk hun middelvinger uitsteken naar het mainstream gedachtegoed.
Ik ben blij deze mannen nog eens aan het werk gezien te hebben en daarom is het ook goed dat ze nog een reüniemoment hebben gehouden, maar wat nu? Stoppen op een hoogtepunt lijkt mij de beste optie, anders komen ze in het sukkelstraatje terecht van de metalgoden met een vijfde afscheidstour. Wat kan er dan mooier zijn dan een punkhoofdstuk afsluiten op Groezrock 2016? Inderdaad laat Janez Dedt nog maar éénmaal alles uit de kast halen op de festivalweide van Brecht, om al hun fans definitief vaarwel te zeggen!
THE VAN JETS
Het concert van de Oostendse rockgoden werd open geblazen met de de titelsong, Welcome to strange paradise, van hun nieuwe plaat. Een album dat er voor zorgt dat hun concert op Crammerock – en ook op al die andere Belgische festivals waar ze deze zomer aantraden – net die vernieuwende kwinkslag krijgt die de band nodig had. De laatste jaren zat er wat sleur op hun setlist, maar met de nieuwe songs ertussen is het terug een genot om naar te kijken. Het blijft natuurlijk altijd uitkijken naar klassiekers zoals The Future. Deze hit slaat steeds - en dus ook op Crammerock - in als een bom.
Een song die ook insloeg als een bom was uiteraard The Two Tides Of Ice. Een hit die duidelijk maakt hoe goed de nieuwe plaat van de band is. Als een nieuw nummer het publiek kan meeslepen alsof de track al jaren in hun setlist staat dan kan je op zen minst stellen dat het een succes is. All the way from Babylon to Stekene, The Van Jets hebben deze zomer wederom hun klasse bewezen!
ADMIRAL FREEBEE
De freewheelende Admiraal doet zijn goesting op een podium alsof hij een klein kind is in een gigantische snoepwinkel. Dat ze er even tussenuit geweest zijn heeft de band zeker goed gedaan, aangezien de spelvreugde meer dan ooit zichtbaar was op Crammerock. Het sterke aan de muziek van Admiral Freebee is dat de inhoud van de teksten bijzonder goed overkomen live. Terwijl je stevig staat te bewegen tijdens Einstein Brain zit je verder na te denken over de “Human Psyche”. De admiraal geeft je dus stof tot nadenken, of toch als je op dat moment nog niet de dronken bent om het beseffen. Zoals altijd was het een feeërieke beleving op Crammerock en wederom werd dit sfeervol concert aangebracht door een groep Belgen. We wonen toch echt in een land vol muzikaal talent!
STEREOPHONICS
Even genoeg Belgen gezien, de nacht nadert en op dat moment begint de affiche een pak internationaler te worden. De absolute headliner op zaterdag was Sterophonics, een Ierse rockband met een melancholisch leemzoetig kantje. Het leemzoetige vind je vooral terug in songs zoals I Wanna Get Lost With You, een echte kraker live op Crammerock. Toen de band dit nummer inzette smolten alle vrouwenharten spontaan weg. Sterophonics konden het publiek zeker bekoren – en al zeker de dames die aanwezig waren – maar voor mij stak er net iets te weinig poeier in de set. De muziek klinkt live bijzonder strak, maar gaat ook snel vervelen door de eentonigheid van de sound.
MODESTEP
Technische mankementen te over tijdens de set van Modestep. De computer die uitvalt, de muziek die kraakt langs alle kanten en hier en daar een duidelijk muzikaal foutje, maar als dit niet het beste Clubconcert op Crammerock was dan weet ik het ook niet meer. De mannen van Modestep stralen zoveel energie uit dat het publiek spontaan mee ging op deze elektronische golf van verbijstering. Een elektronische liveset met snoeihard gitaarwerk, Wall Of Deaths, Moshpits en stevige screams, voor even voelde je jezelf op een hardcoreconcert. En dat maakt de set van Modestep zo strak. Dubstep sluit zo nauw aan bij de corescene als het live gebracht wordt, dat er in de clubtent gedanst werd alsof er een hoop metalheads op een chirofuif rond liepen.
Om de avond helemaal af te sluiten, gingen we nog even langs bij Tinie Tempah. Deze hiphopgod leverde een sterke set af op muzikaal vlak, maar creëerde weinig meerwaarde op het belevingsniveau. Geen lichtshow en geen video’s, alleen hijzelf op een podium, net niet genoeg om ons volledig te bekoren. Gelukkig kon dat niemand nog deren, want het was echt wel een topeditie voor de vijfentwintigste verjaardag van het festival, waardoor je ons volgend jaar zeker mag terug verwachten in Stekene!
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
