Volgens de biografie op hun bandcamp pagina hebben de heren van Paragon , een Progressieve Deathcore band uit Portland (VS), circa vier jaar gewerkt aan dit debuut Dead Planet. Niet dat de heren ondertussen zich hebben verstopt in de studio's. Met hun EP Infinite Empire (2012) gooiden Paragon binnen de scene reeds hoge ogen, en heeft menig podia onveilig gemaakt. Hoog tijd om deze parel van een Deathcore plaat onder de loep te nemen.
Desolate geeft al aan welke richting de plaat zal uitgaan. Duistere, vlijmscherpe riffs die doorheen het vlees snijden tot bloedens toe. Harde drum salvo's waarbij geen spaander van de hersens geheel blijft. Tot een rauwe tot angstaanjagende vocale aankleding, die de haren op de armen doet recht staan van pure angst. Pathogen bewijst deze stelling. Een song die gedompeld in pijn en smart, je hart doorboort. De titelsong, met als gast vocals: Jamie Hanks (I Declare War) doet nog meer duivels ontbinden, en demonen uit het graf herrijzen. Nee, dit is niet zo een trip waarbij enige feestvreugde te bespeuren is, maar pure ernst en donkere tot vervaarlijke wegen waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt te zijn. Doemen ons voor de ogen op. Debris, Confrontation - de titel zegt het zelf - Lunar ze zitten allen boordevol hartverscheurende, nietsontziende riffs. Maar het is vooral de brute vocalen die je die uiteindelijke doodsteek geven, tot een spiegel voorhouden die er niet zo mooi uitziet.
In een nieuwsbericht omtrent Dead Planet verklaart Eric Gemme de plaat als volgt:
"After 4 years of writing, reflecting, and refining, I'm happy to say that 'Dead Planet' will finally be released to the public. This CD was written through the absolute worst and best times of my life, and I think the epic, heavy hitting, and groovy riffs translate well throughout. For the lyrics, We wanted to take a more focused approach - from explaining Earth's position in space and providing different scenes and scenarios on the planet, to our exploration of other places within the universe."
Inderdaad voel je telkens aan dat de band hun slechtste en beste tijden uitspuwen met gedreven riffs, knetterende salvo's en telkens die vocalen die recht door je ziel gaan, als een scherp mes je hart uit je lijf rukken, en je uiteindelijk totaal verweesd achterlaten. De songs liggen telkens wel in diezelfde verlengde, maar door de brute kracht stoort dit allerminst. Bovendien zijn elk van de songs, met een duurtijd van circa vier minuten, vrij kort. Waardoor je haast voortdurend in hoogste versnelling richting 'Hel' neerdaalt, in een duizelingwekkend tempo.
Endless Void, Novacaine, Cthulu tot de knappe Rooks cover Truth. Telkens geven de songs je een beklemmend gevoel, alsof elk beetje leven uit je vege lijft wordt geperst. Tot er niets meer overblijft. Dit is Deathcore zoals Deathcore MOET zijn. Snel, donker en zonder enig medelijden je de strot afsnijden. Tot besluit kunnen we dan ook stellen. Die vier jaar noest werken zorgt voor een technisch enorm hoogstaande plaat, waaraan niets op te merken valt. Voer voor de doorsnee death metal fans. Bij voorkeur niet te beluisteren voor het slapen gaan. Het bezorgt je gegarandeerd nachtmerries over dood en verderf.
Tracklist:
1. Desolate
2. Pathogen
3. Dead Planet (ft. Jamie Hanks)
4. Debris
5. Confrontation
6. Lunar
7. Unshakable Faith (ft. Tony Tataje)
8. Gold Digger
9. Augmented
10. Novacaine
11. Endless Void
12. Cthulu
13. Truth (Rooks Cover)
