Zou het dan toch kloppen, dat Metalfans gemaakt zijn van ijzer en staal? Na twee zware festivaldagen, over en heen geloop tussen twee podia, bleek ook op de derde dag het dak er geregeld af te gaan. Waar op veel festivals het publiek het dan wat laat afweten, gaan deze mannen en vrouwen gewoon door tot het bitter einde. Misschien is een deel daarvan ook de reden dat heel wart metalfans zich in West-Vlaanderen gevestigd hebben. Respect daarvoor! De derde dag van Alcatraz Metal Fest was tegen de avond compleet uitverkocht. Ook dit was te wijden aan het gevarieerde aanbod op deze laatste festivaldag. Met op de affiche Korn, Amon Amarth, UFO, Life of Agony, Trivium, Doro tot Sacred Reich, Paradise Lost en Moonspell wordt inderdaad een ruim publiek van fans van deze voornoemde bands aangesproken. Foto's en verslag van deze derde festivaldag, vinden jullie hieronder:
Ondanks bovenstaande stellingen, blijft het een heel moeilijke opgave om na die lange festivaldagen een publiek echt wakker te schudden. Echter deed Raven er met een gezapige tot aanstekelijke set alles aan om het publiek reeds op dit vroege uur, uit de bol te laten gaan. Daarin slagen was een ander paar mouwen. Raven timmert echter al sinds eind jaren '70 aan de weg, en die ervaring spelen ze ook op Alcatraz Metal Fest uitvoerig uit. Net zoals vele bands op dit festival, resulteert dit ook deze keer niet in een routineklus, integendeel. Raven razen over de festivalweide als een tornado. Hun energieke setting zorgde uiteindelijk toch voor een beetje beweging binnen het reeds goed opgekomen publiek. Daarvoor verdient deze band meer dan één pluim op de hoed.
Sommige Belgische bands volgen we al een tijdje op de voet. Telkens liggen de verwachtingen steeds hoger. Als zo een band deze hoge verwachtingen telkens opnieuw moeiteloos inlost, dan hebben we te maken met een absolute topper. Toch? Nu, toen we Carnation enkele jaren geleden zagen aantreden op Antwerp Metal Fest waren we wel degelijk onder de indruk van de toch vrij demonische uitstraling van de band, zowel instrumentaal als vocaal, op dat podium. In grote mate was dat de verdienste van de tot de verbeelding sprekende frontman Simon Duson, zijn geverfde gezicht, starende blik naar het oneindige, en oorverdovende stem bezorgden ons telkens opnieuw koude rillingen. Alsof de Duivels werden ontbonden. Ondertussen zijn we twee jaar verder, heeft de band enkele personeelswissels ondergaan en zien we plots een goed geoliede machine staan die met enorm veel goesting op dat podium hun ding staat te doen. Dat zorgt er dan ook voor dat de eerste moshpits, crowdsurfers en dergelijke al vrij vroeg op deze dag een feit zijn.
Niet alleen waren we onder de indruk van de vlijmscherpe riffs die gitaristen en bassist uit hun instrument toverden of de vlammende drum salvo's die ons rond de oren vlogen. Simon ontpopte zich zowaar tot een klasse entertainer, die zijn publiek zelfs aansprak. Nu, veel praten hoeft er niet te worden gedaan. Want een trip van Carnation moet je vooral ondergaan. Het is een sprong in de ultieme duisternis, die we telkens opnieuw met veel plezier maken. Echter op Alctraz Metal Fest voelden de koude rillingen die over onze rug liepen nog intensiever aan dan ooit tevoren. Kliefden die riffs en salvo's nog dieper in onze ziel, en deed de stem van Simon ons hart nog meer bloeden dan ooit.
Om maar te zeggen. Deze band is eindelijk een solide band geworden, waar elk van de leden elkaar blindelings lijken te vinden. Wat ons doet uitzien naar een rooskleurige, donkere toekomst. In een interview liet Carnation weten dat ze in het najaar volop werk gaan maken van een gloednieuwe plaat die zou uitkomen in 2018. Op basis van dit duistere, hartverscheurende concert op de SWAMP stage, is ook dat iets om nu al naar uit te zien.
Als muziekliefhebber probeer ik de laatste tijd vooral vooruit te kijken. Maar soms is het leuk eventjes te vertoeven in het verleden. UFO timmert al sinds 1969 aan de weg. Als jonge tiener stonden we al stevig te headbangen op klassiekers als Rock Bottom, Doctor Doctor en ander veel moois. UFO zijn, ondanks hun status, een beetje blijven hangen binnen die middenmoot. Maar konden telkens op heel wat respect rekenen. Echter, daar waar bands uit zo een ver verleden vaak nog maar een schaduw zijn geworden van wat ze ooit zijn geweest. Staat UFO nog heel scherp op de snee te spelen en zingen.
Zanger Phil Mogg blijkt nog steeds goed bij stem, en krijgt met grappige kwinkslagen de handen prompt op elkaar. Drummer Andy Parker blijkt na al die jaren zijn drumvellen nog steeds te bedienen als een jonge wolf in het vak. Ook gitarist Vinnie Moore en bassist Rob De Luca toveren magische klanken uit hun instrumenten. Ook Paul Raymond blijkt op keyboard klanken naar voor te brengen, die we eerder terugvinden bij jeugdige virtuozen. Om maar te zeggen. UFO is het levende bewijs dat op kwaliteit en gedrevenheid geen leeftijd hoeft te staan. De band speelt en zingt anno 2017 niet alleen op hoogstaand niveau die gedoodverfde klassiekers, de spontaniteit is nog steeds overeind gebleven. Is dan ook onze eindconclusie.
Setlist:
De Zweedse Crossove Thrash metal band Dr. Living Dead wordt vaak in één adem genoemd met bands als D.R.I., S.O.D. en Suicidal Tendencies. In onze contreien leek de band vooralsnog niet echt door te breken. Maar in sommige landen spelen ze voor volle zalen. Ook de SWAMP Stage stond goed vol gepakt voor een band die typische thrash metal riffs combineert met verschroeiende crossover uithalen. Bovendien spelen deze heren met doodskopmaskers, bandana's tot basketbalshirts. Het oog wil ook wat, weet je wel.
Net de kruisbestuiving tussen die loeiende harde aanpak, met een hoge dosis humor tot zelf relativeren zorgt ervoor dat we hier toch een vrij uniek concert meemaakten van een band die binnen het genre meer krediet verdienen dan ze nu krijgt. Als een razende wervelstorm, dreef Dr. Living dead het tempo telkens opnieuw naar een absoluut hoogtepunt stijgen, tot geen spaander geheel bleef van de tent. Dat is het soort crossover waarvoor we met veel plezier uit onze luie zetel komen. Het publiek reageerde uitzinnig door over te gaan tot het bouwen van wilde mosh en aanverwante feestjes. Dr. Living Dead zag, en overwon zonder enige moeite Alcatraz. Is onze eindconclusie.
Songs als ‘The American Way’, ‘Death Squad’, ‘Surf Nicaragua’, ‘Who’s To Blame’, het onvermijdelijke ‘War Pigs’, ‘Ignorance’ en ‘Love… Hate’ van Sacred Reich zijn uitgegroeid tot ware klassiekers binnen het thrash metal gebeuren. Ondanks hun status, is de band echter steeds een beetje in de schaduw blijven staan van de 'grote acts' binnen die scene. Maar diep respect en sympathie hebben ze altijd gekregen binnen diezelfde scene. In het rijtje van legendarische thrash metal bands uit de jaren '80 zoals Anthrax, Slayer, Sodom , of Exodus. Horen deze Sacred Reich zeker thuis. Deze sympathieke band zijn live steeds opnieuw en beleving die niemand onberoerd laat.
Onder leiding van de imposante, toffe peer Phil Rind. De eeuwig glimlachende frontman van Sacred Reich. Slaagt de band er ook op Alcatraz Metal Fest in het vuur aan te wakkeren en te zorgen voor een lekker aanstekelijke Thrash Metal feestje, van eenzaam hoog niveau. Phil omarmd het publiek haast letterlijk, gerugsteund door zijn muzikanten die na al die jaren nog steeds duivelse riffs uit hun instrumenten spuiten, waarop stilstaan onmogelijk blijkt te zijn. En toch, ondanks de hoge dosis humor houdt Sacred Reich ons dus ook een spiegel voor. Door teksten te zingen en bindteksten naar voor te brengen die enorm maatschappij kritisch zijn, doet de band je ook nadenken over de dingen die mis lopen in het leven. Kortom, door deze aanpak gaat het dak er ook op Alctraz Metal Fest compleet af en staat de Prison stage weer eens in vuur en vlam na de doortocht van deze Thrash metal grootheden.
Setlist:
Over naar de SWAMP stage voor een Nederlandse Death Metal band die reeds dertig jaar aan de weg timmert. Asphyx doet nog maar eens dat podium op zijn grondvesten daveren, door het brengen van snoeiharde death metal riffs die je hart bijna letterlijk doorboren. Zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Niets nieuws onder de zon, maar gewoon pure Death Metal van de meest pure soort, dat levert deze band al dertig jaar af, dat doen ze nog steeds. De fans mogen op hun beide oren slapen. Anno 2017 staat Asphyx live nog steeds als een huis. De band legt de lat heel hoog, en laat na een wervelende show geen spaander geheel van de tent. Zo hoort dat gewoon. Toch?
Setlist:
Begin jaren '90 sloeg het debuut album River Runs Red in als een bom. De plaat werd een mijlpaal, de band Life Of Agony een inspiratiebron voor een gehele generatie. Met vallen en opstaan bleef de band zijn stempel drukken op het 'metal gebeuren'. De fans, en iedereen in dat wereldje, waren dan ook enorm verwonderd toen frontman Keith Caputo plots zichzelf transformeerde tot een vrouw, en Mina Caputo werd. Dat zorgde voor gefronste wenkbrauwen, maar Life Of Agony bewees ondertussen nog steeds stevig te kunnen uithalen. Meer nog, op menig podia deden Life of Agony wervelende feestjes ontstaan waar veel generatiegenoten een punt kunnen aan zuigen. Uit hun laatste album A Place where there's no pain spuit de band opgekropte frustraties uit binnen songs boordevol emoties
Mina grijpt vanaf de eerste noot haar publiek letterlijk bij de strot, en laat geen seconde meer los. De band drijft het tempo op naar een helse hoogte, en ook live spatten die emoties en frustraties van het scherm. Gerugsteund door haar heel strak spelende mede muzikanten, zoekt Mina het publiek bovendien ook letterlijk op. Door hen vooraan het podium te bezoeken.
Kortom: Life of Agony leverde hier vooral een ijzersterk concert af, raakte menig gevoelige snaren en deden naast golven van kippenvelmomenten ontstaan, ook de Prison steeds uitmonden in een dansende tot moshende meute metal liefhebbers. Wat ons betreft? Missie geslaagd.
Setlist:
De Noorse band Enslaved timmert reeds circa vijfentwintig jaar aan de weg. Ooit begonnen als viking/black metal band. Bleef Enslaved doorheen de jaren evolueren in hun sound. Tegenwoordig zitten er zelfs psychedelische elementen in hun songs. Echter de complete duisternis blijft nog steeds neerdalen boven de SWAMP stage als Enslaved hun beukende en dynamische set inzet. Met Death in the eyes of dawn werd reeds de toon van dit concert aangegeven. De band wond er geen doekjes om en beukte telkens opnieuw harder op de menigte in. Dankzij de experimentele uitspattingen, kregen we bovendien een heel gevarieerde set voorgeschoteld. Boordevol duistere soundscapes, die de putten van de Hel doen open gaan.
Na Enslaved hadden we nog enkele fijne interviews. Met o.a. Carnation. Waardoor we de tent vroegtijdig moesten verlaten. Echter, binnen donkere atmosferen blijkt Enslaved na al die jaren nog steeds enorm diepe gensters te kunnen slaan in ons duistere hart. Meer hadden we dan ook niet nodig om over de streep te worden getrokken.
Doro is wat de vrouwelijke metal artiesten betreft, ondertussen uitgegroeid tot een waar fenomeen, en groot voorbeeld voor alle vrouwelijke artiesten binnen de scene. Bij een optreden van Doro weet je bij voorbaat al wat je te zien en horen krijgt.Hoewel alles diezelfde lijn opgaat, weet Doro als geen ander haar publiek te bespelen en in te palmen. De Heavy Metal clichés nemen we er dan ook graag bij. Doro speelt bovendien in op de emoties van haar aanhoorders. Zo droeg ze Without You op aan Lemmy Kilmister en Ronnie James Dio, en vermeldde daarbij ook de recent overleden Nederlandse boekingsagent Bidi Van Dongelen. Wat op algemeen applaus werd onthaald.
Uiteraard zijn er de vele metal anthems en klassiekers, waarmee Doro is doorgebroken naar een ruim publiek. Songs als All We Are, Fitght for Rock, Raise Your Fist in the Air. Werden van vooraan tot ver naar achter mee gebruld uit volle borst. Bij voorkeur met die vuist in de lucht, en wild headbangend. Als klap op de vuurpijl krijgen we nog een lekker aanstekelijke versie van Breaking the law (Judas Priest) voorgeschoteld. Een kers op de taart die kan tellen. We geven het toe, het is allemaal heel clichématig, maar het blijft bekoren en de fans reageren dan ook uitzinnig. Doro palmt op deze wijze Alcatraz Metal Fest zonder enige moeite in. En daar draait het toch om tenslotte.
Setlist:
De Portugese band Moonspell en België hebben altijd een speciale relatie gehad. Want ons land was het eerste land buiten Portugal dat de band stevig omarmde. Met knappe platen als Irreligious - de plaat waar ze in 1996 mee doorbraken - een Wolfheart heeft Moonspell steeds zijn stempel weten te drukken op het gothic metal gebeuren. In november komt een nieuwe plaat uit, ondertussen gaat Moonspell nog even op tour. Uiteraard staan indrukwekkende songs als Vamperia, Mephisto, Awake! als een huis. Het bewijst o.a. nog maar eens wat voor een klassieke plaat Irreligious was en nog steeds is. Deze songs worden nog steeds met even veel vuurkracht gebracht als voorheen.
Bij het binnentreden van de tent voelde het aan alsof donkere klauwen onze strot dicht knepen. We werden gehypnotiseerd door de combinatie van die al even adembenemende belichting met de griezelige, hartverscheurende klanken. Waardoor we in een diepe trance terecht kwamen, waaruit ontsnappen onmogelijk bleek. Dankzij de bezwerende stem van Fernando, voelen we ons steeds dieper en dieper wegdrijven naar onaardse oorden.
Moonspell deed de SWAMP Stage baden in walmen van intensieve duisternis, waardoor we telkens koude rillingen over onze rug voelden lopen terwijl de vuurtongen van de Hel onze voeten likten. Na al die jaren blijft zo een optreden van Moonspell nog steeds een even grote indruk nalaten. Echter, het dient gezegd, in die toch wat donkerdere omgeving van de SWAMP stage komt hun muziek duidelijk beter tot zijn recht dan op klaarlichte dag in open lucht.
Setlist:
De Zweedse band Amon Amarth timmert ondertussen ook al circa 25 jaar aan de weg. We zagen hen eigenlijk zelfs groeien van een, laat ons maar stellen, club band tot een grote act met een status als headliner. De schare fans groeit nog steeds. En ook al brengt Amon Amarth zeer sterke albums uit, ze hebben vooral een uitmuntende live reputatie weten op te bouwen door de jaren heen. Meer nog aan de hoge opkomst te zien, waren zij eigenlijk de gedoodverfde headliner op deze zondag.
Wat podium opstelling betreft werd alvast niets aan het toeval overgelaten. Een super grote Viking helm stond op dat podium opgesteld, vlammenwerpers werden haast voortdurend boven gehaald. Ook was er een opblaasbaar zeemonster. Eveneens de hamer van Thor en twee verklede Vikings die een gevecht simuleren passeerden de revue. Kortom, visuele effecten genoeg om de fans een totaalspektakel te kunnen aanbieden.
Amon Amarth krijgt soms de kritiek te slikken dat hun songs - puur muzikaal bekeken - vaak diezelfde gang opgaan. Maar tijdens een optreden van Amon Amarth beleef je nooit een saai moment. Dat is in grote mate de verdienste van de imposante verschijning van frontman Johan Hegg. Die dan ook geen moment onbesuisd laat om zijn fans aan te zetten tot actie. Hij deelt haast voortdurend kwinkslagen uit, waardoor het dak er bij elke songs opnieuw compleet afgaat. Kortom kunnen we stellen: Amon Amarth is vooral een live sensatie. Die, zowel visueel als muzikaal , zorgt voor een wervelend Vikings feestje. Daarom zijn ze ook eerder een 'live' band. Een optreden van Amon Amarth is nu eenmaal een totaal spektakel van vuur, woord en beeld. Is onze eindconclusie.
Setlist:
Samen met My Dying Bride en Anathema stond Paradise Lost begin jaren '90 aan de wieg van de zogenaamde death/doom beweging. Lost Paradise (1990) groeide uit tot een klassieker binnen het genre. De band is altijd stevig aan de weg blijven timmeren, en met vallen en opstaan heeft Paradise Lost binnen de scene altijd op veel bijval kunnen rekenen. De laatste jaren zit de band weer op het goede spoor, met hun jongste langspeler ‘The Plague Within’ (2015) als voorlopige hoogtepunt. Binnenkort komt een nieuwe plaat op de markt Medusa. De band grasduinde dus vooral door nieuw en ouder werk, tot grote vreugde van de aanwezige fans. Naast op schijf, is Paradise Lost ook live een hele belevenis. Dat bleek op Alcatraz Metal meeting. Zanger David Holmes blijkt niet alleen goed van stem, hij blaakt bovendien van zelfvertrouwen. Er kan zelfs binnen deze toch donkere muzikale omkadering soms een grap vanaf.
We kunnen dan ook besluiten:
Paradise Lost kreeg de handen gemakkelijk op elkaar, net doordat ze naast het brengen van klassiekers en nieuwere songs op een levendige manier. Duidelijk weer een hoge dosis spelplezier uitstralen, en dat heeft uiteraard ook zijn uitwerking op het publiek. Die heel gewillig op de uitnodiging inging. Om af te sluiten met een gedreven death/doom Feestje. Zo was er bijvoorbeeld weer een perfecte kruisbestuiving tussen de gitaristen in de band, ze vonden elkaar blindelings. Zanger Holmes begint zelfs weer te grunten, wat we enorm kunnen appreciëren. Kortom. Paradis Lost blaakt gelukkig weer van zelfvertrouwen, en sloot de SWAMP Stage dan ook af met een lach en een traan. Is onze eindconclusie.
Setlist:
We hadden er na dat vuurwerk van Amon Amarth en die strakke set van Paradise Lost een beetje schrik van dat het optreden van Korn wat zwakjes zou uitvallen daar tegenover. Ook heeft Korn er de laatste tijd weer zin in, wat resulteert in concerten met opvallend goede recensies. Op Alctraz Metal Fest zagen we een solide band, die wederom is uitgegroeid tot die sterk geoliede machine waardoor we ooit voor deze band zijn gevallen. Veel woorden maakte de band er niet aan vuil. Frontman Jonathan Davis beperkte zijn bindteksten tot het hoogst nodige, waardoor min of meer een routine klus werd afgeleverd. Maar wonder boven wonder stoorde dit in geen enkel geval. Korn bracht elk van hun songs op een zodanig gedreven, spontane en hoogstaande wijze dat wij - als liefhebber van het genre- compleet overslag gingen.
Bovendien bleef de festivalweide tot bijna het einde van de set vrij goed gevuld, tot voorbij de PA. We vermoeden dat we dus niet de enige waren die genoten van dit knallende nu-metal feestje op Alcatraz Metal Fest. De sceptische houding, en schrik om te worden ontgoocheld, ging prompt verloren in een potje lekker 'shaken' op die aanstekelijke songs als Got the life, Insane, Freak on a Leash. Ook al werd de ultieme Korn klepper A.D.I.D.A.S. wat gemist. De Korn die we op Alcatraz zagen aantreden, is weer diezelfde Korn waardoor we eind jaren '90 tot begin 2000 fan geworden zijn. En dat stemt ons heel gelukkig, en doet ons bovendien uitzien naar meer in de toekomst.
Setlist:
Encore:
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
