Op vrijdag 6 en zaterdag 7 oktober ging in Avelgem, Vlakbij de kerk, een metal festival door. Onder de noemer 'Hardrock Fest Avelgem' kwamen op dag 1 vooral de black metal liefhebbers aan hun trekken. Dag twee stond in het teken van aanstekelijke heavy metal tot tribute bands van uiteenlopende grootheden binnen het metal gebeuren. Wij zakten de eerste avond naar Avelgem af om ons te wentelen in walmen van pure duisternis. Het festival was compleet uitverkocht, en dat verwonderde ons gezien deze affiche met op het programma o.a. Carach Angren, Enthroned en The True Mayhem, totaal niet. Ons verslag:
Foto's: Tomy Devogelaere
De Tsjechische blackmetalband Inferno brengt een potje Orthodoxe black metal,met de nodige rituelen daarbovenop. De band timmert sinds medio 1996 aan de weg. Die jarenlange ervaring zou er voor moeten zorgen dat de putten van de Hel alvast open gaan, zodat de aanwezigen in een trance geraken. Nu, Inferno blijkt inderdaad zich te ontpoppen tot de ideale act om het vuur aan de lont te steken, om de zaal voor het eerst te doen ontploffen. Al is en blijft dat toch steeds een moeilijke opgave. En toch voelden we voor het eerst die avond de vuurtongen van de Hel onze voetzolen likken. Het zou niet de laatste keer zijn. Want wat we voorgeschoteld kregen was een avond boordevol Black Metal van eenzaam hoog niveau.
Foto: Tomy Devogelaere
Met Gnosis Kardias (Of Transcension And Involution) heeft de band dit jaar nog maar eens een meesterwerk uitgebracht, dat ieder beetje Black Metal liefhebber in zijn platenkast zou moeten hebben staan. Ook live zorgt de band ervoor dat koude rillingen over onze rug lopen. Met dank aan de snoeiharde riffs, vocalen die je de krop in de keel bezorgen een het creëren van een angstaanjagende sfeer; bewijzen dat Inferno in hun opzet zijn geslaagd. De putten van de Hel open zetten, zodat de demonische wezens de vrijheid krijgen om hun honger te stillen, met eenzame zielen.
De Belgische Symfonische Black Metal act Lemuria timmert al sinds 1999 aan de weg. Hun eigenlijke debuut ‘Tales, Ale & Fire’, uitgebracht medio 2004, sloeg in als een bom. Lemuria hield er in 2006 mee op, maar de band werd twee jaar later nieuw leven ingeblazen. Medio 2018 zou een gloednieuwe plaat op de markt moeten komen. Ondertussen dompelt Lemuria ons 'on stage' onder in een eerder Folks aanvoelende atmosfeer. Echter van de duistere en mysterieuze soort. Denk maar aan mystieke wezens uit die donkere bossen, en je benadert heel sterk de muziek die Lemuria naar voor brengt. Op het podium ontpopt de band zich daarbij als een bom energie, met bovendien de nodige spontaniteit daarbovenop.
Foto: Tomy Devogelaere
Want inderdaad zanger Wesley Beernaert blijkt zich, gerugsteund door muzikanten die hun ding doen op hemels (of Helse) hoog niveau, te ontpoppen tot een charismatische persoonlijkheid die alles in het werk zet om het publiek aan te zetten tot bewegen. Net door het combineren van typische black metal geluiden, met aanstekelijke Folk toestanden slaagt hij in zijn missie en is het hek vrij snel van de dam. Van de uitkomende schijf werd alvast één song gespeeld, dat niet moet onderdoen voor het oudere werk. Uit hun eerste plaat kregen we als afsluiter de klepper Gerstenat voorgeschoteld, dat van vooraan tot ver naar achter werd meegebruld door een uitzinnig geworden publiek. Dit allemaal dansende doorheen het donkere bos, omgeven door satanische rituelen die Lemuria ons aanbiedt. Zo ontstaat uiteindelijk een wervelend 'Folk Feestje from Hell'. Dat aan de ribben blijft kleven, en waarop stilstaan onmogelijk blijkt te zijn. Wederom, Missie geslaagd!
Eén van de grotere namen binnen dat Black Metal gebeuren? Dat zijn de Nederlanders Carach Angren zeker en vast. Niet alleen in eigen land, ook daar ver buiten heeft deze band ondertussen zijn sporen ruimschoots verdiend. Door het brengen van een meeslepende en theatrale mix van symfonische black metal en pure horror. Heeft Carach Angren ondertussen menig podium onveilig gemaakt. De band kwam onlangs nog in de vuurlinie te staan toen de goedgemeente hun aantreden wilde boycotten. Nochtans is Carach Angren geen band die Satanisme predikt. Muzikaal klinkt Carach Angren wel degelijk donker en angstaanjagend. Tekstueel houdt de band zich echter ver af van het gedoodverfde Religieuze of aspecten als wanhoop, pijn tot nihilisme. Bij de Nederlanders draait het voornamelijk om spook tot horror sprookjes. En dat was ook te merken tijdens hun angstaanjagend perfect optreden op Hard Rock Fest Avelgem.
Foto: Tomy Devogelaere
Zowel de bandleden, als de heel tot de verbeelding sprekende frontman, verstaan de kunst om een publiek letterlijk bij het nekvel te grijpen. En ervoor te zorgen dat iedereen zijn of haar demonen strak in de ogen kijkt, van begin tot einde. Tot het angstzweet op de lippen staat. De Nederlanders brengen een ware horror show, waarbij het lijkt alsof bloeddorstige vampieren of demonische wezens elk moment je bloed zullen drinken, je hart vermorzelen en de hersenpan verbrijzelen. De band laat er dan ook geen gras over groeien, en dompelt de zaal Spikkerelle zowaar nog meer onder in donkere walmen van intensieve duisternis. Diezelfde walmen zouden ook bij de twee headliners blijven hangen. Als er echter één band in geslaagd is om alvast de ultieme doodsteek toe te dienen, waardoor we compleet murw geslagen over de streep worden getrokken? Dan is het Carach Angren wel.
Nog een andere grote Belgische naam binnen dat Black Metal gebeuren, is zonder meer Enthroned. De band timmert als sinds 1993 aan de weg, en hoeft eigenlijk geen introductie meer. Enthroned schuwt in teksten het occulte en satanische niet. Hun shows zijn daarom uitzonderlijk donkere trips, door nog maar eens die diepe kerkers van de hel. Meer nog het lijkt wel alsof Satan himself prompt uit die putten van de Hel verrijst bij een aantreden van Enthroned. Nu ja, dat hebben we op deze avond eigenlijk nog al meegemaakt. Enthroned zet daarbij de puntjes op de 'i'. En doet nog maar eens koude rillingen over onze rug lopen.
Foto: Tomy Devogelaere
In grote mate is dat de verdienste van de imposante verschijning van frontman Nornagest. Die niet alleen zijn volle gewicht in de weegschaal gooit, maar ook zijn uitzonderlijk rauwe en bulderende stem. Een stem die er trouwens voor zorgt dat je nog maar eens jouw demonen strak in de ogen kijkt. Zonder afbreuk te willen doen aan de schitterende instrumentale omlijsting, is het dus vooral die vocale capaciteiten van Nornagest die ons uiteindelijk lijkt te verdoven en tot waanzin drijft. Vanaf begin tot einde deelt Enthroned mokerslagen uit, en effent het pad voor de ultieme duisternis waarmee deze festivaldag met brio wordt afgesloten.
Het pad effenen voor levende legendes? Dat deden de vorige bands dus met brio. Echter, de duistere intensiviteit - omgeven door een mist van donkere walmen - die The True Mayhem ons aanbood. Bezorgde ons de ultieme doodsteek waarop we al heel de avond aan het wachten waren. The True Mayhem moeten het niet hebben van veel woorden, of een hoog show gehalte. De heren dreven het tempo gedurende de gehele energieke set op naar een ongekende hoogte. Met het angstzweet op de lippen, lieten we ons dan ook gewillige onderdompelen in dat duister bad dat de band ons aanbood. Mayhem bracht integraal hun debuut De Mysteriis Dom Sathanas (1994) naar voor. Het blijkt dat die songs nog steeds staan als een huis. Ook anno 2017.
Foto: Tomy Devogelaere
Wat voor ons een Black Metal aantreden geslaagd maakt is dat de muziek letterlijk je de strot dicht knijpt, tot je compleet ademloos en verweest achterblijft. Zonder meer bood The True Mayhem die ultieme duistere trip aan, waardoor we nog een laatste keer de vuurtongen van de Hel onze voetzolen voelden likken. Dit is het soort Black metal dat zowel vocaal als instrumentaal letterlijk door je ziel snijdt als een vlijmscherp scheermes. Er is gewoon geen ontsnapping mogelijk, als deze Noorse, donkere wervelwind over de hoofden heen waait. We zijn eindelijk beland in het kernpunt van de Hel, waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt. Gedreven tot pure waanzin, voelt zelfs de duisternis buiten aan als een ruspunt.
Nog een keer kijken we achterom, het voelt aan alsof angstaanjagende donkere ogen ons gadeslaan onderweg naar onze auto. Een best Indrukwekkend gewaarwording, die ons nog lang zal bijblijven! Kortom kunnen we stellen. De organisatie is er in geslaagd vijf bands aan te bieden van letterlijk Hels hoog niveau, die één voor één het soort Black Metal brengen waardoor je geen één maar vijf keer na elkaar jouw demonen diep in de ogen kijkt. En met het angstzweet op de lippen de zaal verlaat. Missie compleet geslaagd, met andere woorden.
Setlist:
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
