Voor ondergetekende is het de eerste kennismaking met Main Square Festival. Terwijl mijn collega aanwezig was op de eerste twee dagen - de verslagen kan je hier nog eens nalezen: DAG 1 en DAG 2 - zakte ik de derde festivaldag naar het Franse Arras af. De historische achtergrond van de site, Citadel General De Gaulle, spreekt al tot de verbeelding. Maar bij het betreden van het festivalterrein krijgen we vooral een magisch tot intimistisch gevoel over ons heen. Want ondanks de drukte - met momenten was het over de koppen lopen - lijkt het soms alsof je een huiskamerconcert meemaakt of in een gezellige club bent terecht gekomen. De gemoedelijke sfeer die er heerst zorgt voor een ware adrenaline stoot, waardoor je al op voorhand verkocht bent. Alleen al voor deze unieke sfeer is dit festival een enorme aanrader. Het was die 145 kilometer rijden dan ook meer dan waard. Tot daar onze algemene bevindingen over het festival en de omgeving: we gingen uiteraard ook artiesten zien.
De bedoeling was om eerst Rudimental te gaan zien op de mainstage, maar dit bleek te zijn verschoven naar later op de dag op het podium Greenroom. Nu voor ons tijd om de hongeren te spijzen en even van de prachtige omgeving wat meer te gaan genieten. Om half vier was het tijd voor IloveMakonnen. Deze artiest was normaal geprogrammeerd op de Greenroom stage, maar mocht nu aantreden op de Main Stage als openingsact van de dag. De man staat, gerugsteund door een DJ, alleen op het podium, op zich al een sterke prestatie. Daarnaast kunnen ook de knappe visuele effecten op de achtergrond ons wel bekoren. Maar eerlijk is eerlijk, dit is geen rap of hip hop waar we op zitten te wachten. We kregen vooral veel 'hey' en 'ho' te verwerken, vergezeld met saaie en ongeïnspireerde beats die nergens blijven hangen. De jongeman blijkt zelf veel plezier erin te beleven, en ook de voorste rijen doen even mee. Maar gaandeweg stellen we vast dat ILoveMakonnen best nog wat meer boterhammen met choco mag gaan eten en zichzelf wat hervormen. We zeggen het niet veel, maar dit was een ongeïnspireerde act, die we dan ook snel zullen vergeten. Dat is jammer, want begrijp ons niet verkeerd; deze jongeman heeft zeker potentieel en talent in overschot, maar zijn aantreden op Main Square Festival kon ons maar matig bekoren.
Tiken Jah Fakoly, gepland rond half vijf op de Main Stage, begon iets later aan zijn set. Nu, deze Reggae artiest is geen onbekende binnen de scene. De Ivooriaanse zanger brengt het soort Reggae met een boodschap, zoals wijlen Bob Marley dat ook pleegde te doen. De man sleept een pak ervaring met zich mee, en timmert al sinds medio 1987 aan de weg. De opkomst was dan ook zeer groot, en de aanwezigen hadden volledig gelijk. Tiken Jah Fakoly slaagt er niet alleen in de zon nog feller te doen schijnen, maar schopt ons ook een geweten. Hij laat zich bovendien begeleiden door heel begenadigde muzikanten, die de knepen van het vak voldoende onder de knie blijken te hebben. We zijn er zeker van dat Marley van hierboven met een brede glimlach zal hebben toegezien op dit gebeuren. Dit was een potje Reggae van een heel hoog niveau dat we voorgeschoteld kregen. Zo één waarop je bezwaarlijk kan blijven stil staan, maar ook waarbij je even moet nadenken over de miserie waarin sommige mensen moeten overleven. Knappe performance die niet alleen mij, maar klaarblijkelijk ook de andere aanwezigen kon bekoren. Tot ver naar achter zagen we mensen intensief hierop mee deinen en genieten.
Ondertussen was Rudimental al aan hun set bezig op de Greenroom. Rudimental zijn een Britse elektronische band uit Hackney bestaande uit Piers Agget, Kesi Dryden, Amir Amor en DJ Locksmith. In Engeland hebben ze de laatste tijd flink aan populariteit gewonnen. Nu ook op Main Square Festival stond de weide geheel vol. Er was haast geen doorkomen aan. Met een aanstekelijke set, vol bonte variatie, zorgden Rudimental dan ook voor een wervelend dansfeestje. Nee, ook wij konden hier bezwaarlijk op blijven stil staan. De hypnotiserende klanken lieten je als het ware in een trance belanden. Bovendien blijken elk van de leden klasse entertainers te zijn die hun publiek ruimschoots aanspreken. Deze artiesten weten verdomd goed hoe ze een feestje moeten bouwen.
Over naar de volgende Rap/Hip Hop act dan maar? IAM bewezen hoe het wel moet. Met in eerste instantie twee rappers op het podium, die elk hun eigen manier van zingen tentoon wisten te spreiden, en later met meerdere wisten ze de weide in volledige vervoering te brengen. Nu, de stem is ondanks alles nog het meest bekoorlijke instrument. Deze heren gebruiken alle aspecten daarvan, en brengen teksten die je hart diep raken. Zoals de Rap en Hip Hop artiesten uit de Amerikaanse Getto's dat bleken te doen. De perfecte kruisverstuiving tussen de heel verschillende vocalen zorgde ervoor dat we vanaf het begin tot het einde volledig over de streep werden getrokken. Rap zoals het moet zijn, kregen we uiteindelijk voorgeschoteld. Knappe prestatie van deze IAM.
Osar & The Wolf werden vorig jaar uitgeroepen tot beste live act op de festivals: al menig Belgisch festival werd door hen afgesloten. Zoals Pukkelpop 2014, om maar een voorbeeld te geven. Bij mij was het al geleden van 2012 dat ik deze talentvolle band aan het werk zag, toen ergens in een tentje. De intensieve muziek kon me toen zeker bekoren, en de vocalen bezorgen je gegarandeerd kippenvel. Of we nu datzelfde gevoel zouden krijgen als toen? Het dient gezegd, het Franse publiek inpakken ging wat moeilijker. De eerste rijen, tot iets voor de PA, deden zeker mee. Oscar & The Wolf weten uiteraard steeds een gevoelige snaar te raken, en zorgen er ook voor dat zelfs op een groot podium een heel intieme sfeer wordt geschapen. Het ene deel van het publiek ging gewillig mee in deze trip, het andere deel stond gewoon een babbeltje te slaan en vond het tijd worden om even te relaxen en te vertellen over de laatste anekdotes en weetjes. Wijzelf waren wel degelijk onder de indruk, maar om nu te zeggen dat deze band beter is dan enig andere artiest die dit soort muziek aanbied? Nee, dat niet. Niettemin slagen Oscar & The Wolf er door beklijvende songs, diepgevoelige performance en een stem die je in vervoering brengt, je rillingen te bezorgen en een traantje te doen wegpinken. We zagen op het scherm dames meezingen en dat ook doen. Kortom, de band die ik heb ontdekt in een tent op Pukkelpop enkele jaren geleden is wel geëvolueerd, en beklijven nog steeds. Bovendien is Max een klasse entertainer die met zijn gevoelige stem en performance inderdaad net die snaar raakt, waardoor je als aanhoorder ademloos blijft toezien.
Lilly Wood & The Prick brengen ons beklijvende folk pop deuntjes. Na een wat trage start wakkerde het vuur uiteindelijk wel aan. Nu de bewegelijke, heel charismatische zangers weten heel goed hoe hun publiek te entertainen. Ook muzikaal is het muziek waarop je niet stil kan blijven staan. Het spelplezier dat Lilly Wood & The Prick op het podium tentoon wist te spreiden, zorgde voor een ware kruisverstuiving waardoor uiteindelijk ook het publiek overstag ging. Naarmate de set vorderde ging ook het tempo de hoogte in, en werden gensters geslagen. Bovendien zit er heel wat variatie in de muziek waardoor je als aanhoorder je ook geen moment hoeft te vervelen, integendeel zelfs.
Waarin Oscar & The Wolf niet volledig slaagde, had Sam Smith blijkbaar de minste moeite. Deze Britse singer-songwriter werd wereldwijd in 2012 bekend door het nummer Latch. Ook hij weet als geen ander die gevoelige snaar te raken, en beschikt over een wonderbaarlijke stem die je rillingen bezorgt. Nu, het Franse publiek kon dit wel smaken, van begin tot einde, van vooraan tot ver naar achter zag je mensen staan mee zingen tot in diepe trance verkeren. Sam Smith wist ook een zekere variatie in de set te steken. De ene keer werden heel intieme songs gebracht, waarbij je een speld kon horen vallen. De andere keer kregen we zelfs redelijk dansbare songs waarop stil blijven staan onmogelijk bleek. Maar vooral zagen we een artiest, en begeleidende band, die er zin in hadden. Zo sprak Sam het publiek uitvoerig aan en slaagde hij erin het Franse publiek zelfs te laten mee zingen. Vooral de bescheidenheid en respect waarmee hij zijn publiek aanspreekt, kon ons enorm bekoren. Sam Smith slaagde er vooral in een geheel Greenroom haast muisstil te krijgen en naar adem te doen happen. Of we volgend jaar nog van hem gaan horen? Geen idee, maar wat ons betreft heeft hij zeker bewezen uit het goede hout gesneden te zijn en binnen de singer-songwriter scene zien we hem zeker en vast nog hoge ogen gooien. Onze sceptische houding op voorhand, we geven dit eerlijk toe, moesten we dan ook naderhand snel opbergen.
Omdat het nog zover rijden was besloten we af te sluiten met Mumford and Sons. Wij zagen de band in 2010 aan het werk toe ze hun debuut plaat Sigh No More kwamen voorstellen. Ze hadden toen reeds een heel diepe indruk op ons nagelaten. Ondertussen zijn we 5 jaar verder en werd het tijd eens te zien hoe Mumford and Sons ondertussen zijn geëvolueerd. Hun laatste album Wilder Mind werd op gemengde gevoelens onthaald. De banjoklanken werden achterwege gelaten, en dat is wel jammer. Het maakte de sound van deze band toch redelijk uniek. Gelukkig kreeg die banjo wel zijn plaats op het podium van Main Square Festival. We zagen een band die er duidelijk enorm veel zin in had, bij vanavond zorgde het zelfs voor een magisch moment. Hoogtepunten genoeg. Het wondermooie The Cave tot altijd beklijvend Babel, bijvoorbeeld. De ene keer werden de dansschoenen aangetrokken, de andere kregen we een kippenvelmoment te verwerken. Mumford and Sons brachten vooral een hoogstaande en gevarieerde set, met oog voor nieuwe en oudere songs. Zowaar klonken die nieuwe op het podium zelfs wel overtuigend, maar het waren dus vooral de oudere die ons het meest konden bekoren. Van een heel gedreven Dust Bowl Dance werd prompt overgegaan tot vertoeven in eerder intimistische sferen. Zonder meer veegden Mumford and Sons deze avond alle kritische gedachten die we op voorhand hadden, met één veeg gewoon onder de mat. Er hangt hier duidelijk magie in de lucht, waardoor we kunnen stellen dat Mumford and Sons de, voor ons althans, perfecte afsluiter kan genoemd worden van deze derde festivaldag.
De unieke locatie, intieme aanpak, en gemoedelijke sfeer waren aanleiding tot geweldig goede concerten. Het zijn redenen genoeg voor de globale muziekliefhebber om dit festival zeker en vast te bezoeken. Het loont de moeite.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
