Dag 2 van Dunk!festival zag er , voor ons althans, op papier de meest alternatieve dag van de drie uit. Een affiche met typische postrockbands als Motek, The Seven Miles Journey en Sleepmakeswaves deden ons vermoeden dat het de gehele dag wat op dezelfde lijn zou gaan liggen. Eventuele hardere uitspattingen als Tides From Nebula en de Italiaanse Ufomammut zouden daar enige variatie kunnen inbrengen. Maar zoals dat dikwijls gaat is een festivaldag die op het eerste gezicht de mindere van het weekend lijkt, bij wijze van spreken, net deze waar je achteraf volmondig over blijven praten. We waren het er dan ook over eens op het einde van deze festivaldag, dit was een grote topdag geworden die we niet snel zullen vergeten.
We dwalen echter af, laten we teruggaan naar het begin van de dag, zo rond een uur of één hadden we er moeten zijn, door omstandigheden is dit niet gelukt. Hierdoor hebben we Mannheim gemist, die volgens velen die het me kwamen meedelen, wellicht één van de topconcerten van het gehele festival hadden gebracht. Een gemiste kans, maar een tip die we niet naast ons zullen neerleggen naar de toekomst toe.
Syberia, die blijkbaar hun eerste show ooit brachten in België en dan nog op Dunk!festival, kunnen we alvast beschrijven als eenvoudige postrock. Zonder daar echter meer, of minder, aan toe te voegen. Het publiek genoot er met volle teugen van. Ook wij waren wel onder de indruk, maar overdonderen kon het niet volledig. Echter is Syberia het bewijs dat eenvoudige postrock ook mooi kan zijn, zonder teveel show elementen en overdreven uithalen slagen ze erin een goed gevulde tent in vervoering te brengen. Hun eerste passage in ons landje krijgt bij dezen de stempel veelbelovend naar de toekomst opgekleefd.
Ook Upcdownc zette een degelijke postrock show neer. Zij klonken zelfs nog strakker dan hun voorgangers, en dat was in grote mate de verdienste van de drums die een prominente rol speelden in het geheel. Naast de typische gitaar/drum was er ook een vocale aankleding, daardoor ging het soms meer naar hardcore dan postrock op. Op zich zijn we daar uiteraard niet treurig om, het zorgde ervoor dat het tempo stevig de hoogte inging. De gehele set was, zoals we aangaven, in grote mate opgebouwd rond percussie. Telkens was er dan ook een opbouw naar een grote climax die ons niet onberoerd liet. Echter kwam het absolute hoogtepunt, van een overigens al heel sterk concert, op het einde van de set. De laatste song Dad Rock begon weer met een bas/gitaar gevolgd door de drums. Maar naar het einde gingen alle vier de bandleden achter een drumstel staan waardoor we een chaotisch en apocalyptisch einde kenden rond die percussie. De overdonderende finale, die als een sneltrein over ons heen ging, was de ultieme kers op de taart. Upcdownc zorgde hiermee zowaar voor een eerste hoogtepunt, maar zou zeker niet de laatste zijn bleek later.
De Belgische postrock band Motek bracht vorig jaar hun vierde album Sonder op de markt via Dunk!records. Wij gaven dit album ook de nodige aandacht. Onze verwachtingen waren dan ook redelijk hoog gespannen, geven we eerlijk toe. Vanaf de eerste noten bewezen ze ons waarom Motek mag gezien worden als één van de grote, en meest belangrijke, postrock bands die ons landje rijk is. Hun laatste album laat misschien, als enige verschil met hun vroegere werk, een wat donkere kant zien. Dat blijkt ook in hun live performance. De riffs snijden nog dieper door je heen, en dit wordt mooi gecombineerd met heel integrerende beelden op het scherm. Die versterken de intensiteit mogelijk nog meer naar een climax.
Helaas hadden ze op het einde van de set even af te rekenen met een technisch probleem, maar dat werd met een kwinkslag opgelost, waarna Motek ons nog even in het diepste van onze ziel liet kijken. Een tot de nok gevulde tent genoot, net als wij, met volle teugen van dit topconcert om in te kaderen. De band staat trouwens binnenkort ook in Gent op het podium, samen met Celestial Wolves. Dat is niet één, maar twee top postrock bands , waard om uit te checken zouden we zeggen In Charlatan, Gent op 8mei.
We waren nog niet goed bekomen van de ene mokerslag na de andere, bij wijze van spreken, of daar kwam al een volgende aan. The Seven Mile Journey stonden reeds in 2010 op het podium van Dunk!festival. Toen werd hun concert omschreven als een emotionele rollercoaster, dat doorheen je hart ging als en vlijmscherp mes. Ook nu bleken de Denen er nog steeds in te slagen je daar te raken, waar het een blijvende indruk nalaat. Als geen ander weten ze perfect de combinatie rustig opbouwen naar een climax, zo typisch aan het postrock genre, te gebruiken om je hersenen, hart en elk deeltje van je lichaam te bespelen. Want je voelt je inderdaad in bedwelmende sfeer komen, alsof je even naar een andere dimensie, een ander leven wordt verheven. Daarnaast is de manier waarop ze hun gitaar bespelen, vrij interessant te noemen. Na een normaal gebruik, wordt ook een strijkstok boven gehaald, die de intensiteit van dit instrument zo mogelijk nog sterker maakt. Voor je het weet zweef je op een ongekende hoogte, badende in waterval van emoties, van het ene kippenvelmoment naar het andere.
En nee er werd ons werkelijk geen rust gegund. Net doen we dachten, het zal nu wel minder goed gaan worden zeker , was daar Tides From Nebula. Zij hadden ons op ditzelfde festival, in 2011, al overtuigd van hun kunnen. Ook nu weer werden we meegesleurd door de verwoestende, vlijmscherpe, gitaar uithalen. In tegenstelling tot zijn voorgangers, die gepolijste postrock brachten, ging het er bij Tides From Nebula duidelijk veel harder aan toe. Ze bewezen ook op plaat al geen katjes te zijn om zonder handschoenen aan te pakken. Ook live zijn ze één van de hardste bands op deze festivaldag, verpulverend en overdonderend denderen ze over de hoofden van de aanwezigen heen. Net als die keer in 2011, lieten ze geen spaander heel van onze hersens, het dak moest er weer eens volledig af. Het publiek genoot van deze triomfantelijke doortocht toch weer van Tides From Nebula, met volle teugen. Wij uiteraard ook!
De Stargazer stage, het kleine podium aan de achterkant van Jeugdhuis De Populier, bleek zowat het intermezzo te gaan worden van een rustmoment tussen al dat gitaar/drum geweld. Dat was gisteren al zo bij Arms and Sleepers. Deze keer was het de beurt aan het duo Industroika. Deze bestond uit man en vrouw met gitaar , beelden op de achtergrond, en gebruik maken van mengpanelen. Zonder een woord te zeggen tegen het publiek zorgden ze door bevreemdende soundscapes, voor een bedwelmend tot rustgevend gevoel dat we eigenlijk wel konden gebruiken. Een dj-set combineren met live arrangementen? Zo zou je het kunnen omschrijven wat we hier te zien en te horen kregen. Nergens echter werden geluidsmuren afgebroken, of ging het de oorverdovende weg op.
Eerder een voortkabbelende beek, waar je even kan verpozen en genieten. Ook nu hadden we het gevoel, dat deze intimiteit, met een lichtjes naar noiserock opgaande inkleding, toch het best tot zijn recht komt in een kleine club in het donker. Maar Industroika was vooral een heel interessante afwisseling tussen de rest van het programma in de tent.
Hoe snel zo een dag kan voorbij gaan, de zon begon al onder te gaan toen we afdwaalden naar de mainstage voor Sleepmakewaves. Net als The Seven Mile Journey stonden ook zij in het verleden reeds garant voor een heel emotionele trip doorheen onze ziel. Toen ze in 2012 op ditzelfde festival aantraden als voorprogramma van 65daysofstatic, vonden we ze zelfs bijna even goed als die voorgaande. En dit wil wel veel zeggen, dachten we zo. Daar waar The Seven Mile Journey je heel diep wist te raken, ging Sleepmakeswaves zo mogelijk nog dieper op je inhakken. Van begin tot einde van de set voelden we ons weer op een rollercoaster terecht komen, met een set zo typisch aan het genre. Maar , en daar ligt het verschil een beetje, werd ons hart telkens opnieuw verpulverd door Sleepmakeswaves , om ons weer eens verweesd achter te laten. Zowaar, in een dag vol top optredens, kregen we een nog groter hoogtepunt te verwerken. We dachten dat het niet mogelijk was, maar zie, het gebeurde toch. Sleepmakeswaves was weer eens een emotionele, onvergetelijke trip, en bewezen dat lang uitgesponnen songs niet perse saai moeten overkomen, wel integendeel. Straffe toebak op dit uur van de dag deze Australiërs.
Minder lichtvoetig ging het er aan toe bij afsluiter Ufomammut die ons van de hemel, naar de diepste kelders van de hel meesleurden. Nu op zich, zijn we daar niet treurig om. Het was een welgekomen afwisseling. Ufomammut wordt omschreven als sludge/doom metal met een eerder psychedelische achtergrond. Dat dit voor velen wat zwaar op de maag ligt, we zagen heel wat mensen de tent verlaten, kunnen we begrijpen. Voor ons was dit echter de absolute kers op de taart, als fan van dit genre van muziek. De snoeiharde gitaar/drum uithalen, gecombineerd met veelzeggende en best aardige visuele effecten op het scherm, zorgden voor een oorverdovende en hard einde van een geslaagde dag. De songs zijn heel langdradig van opbouw, gaan soms de trage Doom weg op, om dan als een slag in je gezicht uiteen te spatten. De vrij duistere kant van het geheel zorgen ervoor dat je met koude rillingen de tent verlaat, angstig de nacht in duikende. Perfecte afsluiter dus van deze top festivaldag op Dunk!festival.
