In Leffinge wordt traditioneel de festivalzomer afgesloten. Zaterdag was de hoogdag vol zweverige muziek die gesmaakt werd door het jonge publiek. Kirsten Lemaire kondigde Oscar And the Wolf aan als een muzikaal sprookje, maar ook Dotan en Gabriël Rios konden onder deze term worden gecatalogiseerd. Het Leffingse sprookje werd gelukkig even uit zijn leemzoetige zweverigheid getrokken door de prinses op bloedrode schoentjes en haar dappere blonde kornuit achter zijn drumstel. U raadt het al, de absolute topper van de affiche op zaterdag was niet Dotan en al helemaal niet The Wytches, maar wel Blood Red Shoes. Hieronder een verdere uiteenzetting van The Tale of Leffingeleuren.
Heel, heel lang geleden in een land hier ver vandaan, Israël, werd Dotan Harpenau geboren. Hij werd niet in een rivier gedropt om vervolgens in de armen van koningin Beatrix der Nederlanden verzeild te geraken, maar immigreerde, gelukkig voor onze noorderburen, wel naar Nederland. Waarom gelukkig? Omdat Nederland er door deze beslissing wederom een topband bij heeft. Dat ze, naast op plaat, ook live bijzonder sterk zijn, bewezen ze tijdens hun optreden op Leffingeleuren.
Ze trapten het concert af met Home II en verloren daarna op geen enkel moment het contact met hun publiek. Dotan staat met zes op het podium, maar toch wordt alle aandacht naar de stem van frontman Harpenau verschoven. De achtergrondmuziek komt, zoals bij Imagine Dragons, pas tot zijn recht als er extra drums worden gebruikt. Dit komt omdat er pas dan ritme in de muziek komt, waardoor het zoetgevooisde karakter van de zanger niet meer de hoofdmoot vormt van het hele gebeuren. Ook het gebruik van een xylofoon, waar tijdens de sound check nog de Harry Potter intro op werd gespeeld, geeft sommige nummers net dat extra dat het nodig heeft.
Het was een grandioos spektakel dat vooral gesmaakt werd door de toevoeging van extra instrumenten en een frontman met een strakke zoetgevooisde stem en een, volgens de aanwezige deernes, heerlijk lijf. Het was dus zeker de moeite voor het publiek en een bezoekje brengen aan de AB op 1 november valt zeker aan te raden. Dotan zelve leek echter een stuk minder tevreden hopelijk staat het geluid in Brussel wel op scherp.
Vlak na Dotan was het tijd voor het sprookje van de dansende muiltjes. Iedereen die al eens in de Efteling passeerde, weet waarover ik het heb. De frontzangeres van Blood Red Shoes kwam namelijk al even indansen tijdens Bombino, alvorens zelf op het podium te kruipen. Voor te dansen was Laura-Mary Carter alvast op de juiste plaats. Bombino brengt muziek die duidelijk maakt dat het een cultureel verschijnsel is dat taal, kleur en afkomst op zij kan zetten. De teksten van Bombino zijn voor het publiek volledig onverstaanbaar, maar de opzwepende beats zorgen ervoor dat de hele tent meedanst, Laura-Mary Carter incluis.
The Tale Of Leffinge bereikte zijn hoogtepunt echter pas toen Laura-Mary de dansende muiltjes aantrok in haar dressing room en zelf het podium opkwam. Op Dour waren ze al één van de betere bands, maar op Leffinge staken ze de tent letterlijk in vuur en vlam. Blood Red Shoes maakt nu eenmaal nummers die beter tot hun recht komen in een afgesloten ruimte, zoals een concertzaal of een in het geval van Leffingeleuren een tent. Het stoorde dus op geen enkel moment dat de set quasi identiek was aan die van op Dour Festival. Één van de absolute hoogtepunten was wederom de song I wish I was someone better, waarin zo'n geile scream zit van Laura-Mary, dat elke man in de tent compleet van zijn melk is. Uiteraard sloeg de drummer ook wederom één van zijn drumstellen naar de klote en gaf hij zoals steeds het beste van zichzelf. Twee bandleden die elkaar zo goed aanvullen vind je mijns inziens enkel nog terug bij Black Box Revelation, de Belgische groep waarvan de plaatselijke plaatjesdraaier vlak voor de aanvang van het optreden nog een nummer oplegde. Het waren dan ook de twee subliem blendende stemmen met geniale achtergrondtunes van Blood Red Shoes, die het sprookje compleet maakte, voor ons mocht de dag hier al afgesloten worden, aangezien het happy end als gepasseerd was, maar het zou geen sprookje zijn zonder plotwending.
Of beter gezegd zonder boze heks. The Wytches werd ons aanbevolen door de Blood Red Shoes en naïef zoals we waren volgde we onze rood geschoeide prinses zonder enige twijfel of rancune. Helaas hadden we dit beter niet gedaan. The Wytches is waarschijnlijk zo een band die je labelgewijs verplicht bij boekt als je als middelgroot festival BRS op je affiche plaatst, want het was naar alle waarschijnlijkheid het meest schabouwelijke concert dat ik deze zomer heb gezien. De zanger had de techniek van het screamen niet onder de knie waardoor zijn toonvastheid volledig verdween en zijn stem zo schor klonk als die van de heks uit Sneeuwitje. Ook tijdens de melodische nummers kreeg hij zijn stem niet onder controle. De gitaren klonken steevast als geruis of geluiden geproduceerd door losgeslagen bezems. Kortom een optreden om snel te vergeten.
Tijd om even op Peter Paniaanse wijze te gaan zweven naar "Nooitgedachtland" en waar kon dat beter dan bij Gabriël Rios. Met songs als Gold waarin Gabriël's engelachtige stem volledig tot zijn recht komt en de bas en cello de muzikale zwerverigheid in het nummer steken, lukt dit alvast aardig. Het was tijd om even weg te dromen in een donkere tent die enkel werd gevuld met een blauwe gloed van de podiumverlichting. Voor iemand die volledig ingebed zit in de metalscene was het concert op sommige momenten net iets te zweverig, maar ieder zijn ding niet waar? Mijn vriendin heeft als kenner ter zake alvast het gehele optreden genoten, dus dan kan ik niet anders doen dan bevestigen dat Gabriël Rios een toegevoegde waarde was voor deze affiche.
Tricky the wizard en Madensuyu the asian warrior zouden twee geniale titels kunnen zijn voor een aflevering van Once Upon A Time of Grimm. Tricky en Madensuyu zijn echter geen sprookjesfiguren, maar de twee bands die het ene zweverige concert aan het andere verbonden. Madensuyu was bij uitstek de betere van de twee en zou tijdens een ridderlijke muziekduel zonder twijfel gewonnen hebben van Tricky. Madensuyu bracht muziek naar De Zwerver die aanleunt bij het ruigere werk van Mogwai, een band die we op Dour nog volledig de hemel in prezen, waardoor we niet anders kunnen dan deze Belgen ook te bejubelen. Tricky was daarentegen vooral raar, bizar of stoned. Het concert op zich was niet slecht, maar werd bijzonder snel eentonig waardoor het publiek stelselmatig afdroop of zijn interesse verloor.
De grote boze wolf verliest elke keer weer van de drie biggetjes en is tevens de grote verliezer in het sprookje over die ene deerne met dat rode kapje. Vandaag moest Oscar and the wolf de duimen leggen tegen de prinses met de bloedrode schoentjes. De band, met een frontman die ooit nog meedeed aan Junior Eurosong en niet won, gaf een puik concert met zweverige songs die sporadisch open gebroken werden door een stevige beat. Ze echter bestempelen als één van de revelaties van deze festivalzomer ga je mij, in tegenstelling tot vele andere magazines/weekbladen, niet horen doen. Ik hoop vooral dat de band niet te snel aan het groeien is, waardoor ze uiteindelijk zullen wegdeemsteren in een donker hol, want te snel groeien zorgt maar al te vaak voor groeipijnen en als die de kop opsteken dan is een happy ending bijzonder veraf.
Sprookjesachtig was Leffingeleuren zeker en vast. De prinses met de bloedrode schoentjes danste over alle zweverige muziek heen en liet ons, na Dour, nogmaals genieten van heerlijk rockgeweld. Gabriël Rios en Oscar and the wolf brachten samen met Dotan zweverige en sprookjesachtige sets naar Leffinge, maar moesten allen de duimen leggen tegen Blood Red Shoes het koppel dat hopelijk nog lang en gelukkig zal samen spelen.
