Een speels, funky album, ontstaan uit het verlangen om net dat ook weer eens live te zijn; een speelse en funky band die vanaf april gaat touren in België en Nederland. Eerste single Walk On Red, Stop On Green die meedraait in de playlist van Radio 1 en de Voxlijst is een song zoals 'My Favorite Things' uit de film 'The Sound Of Music': 'If anything bothers me, and I'm feeling unhappy, I just try and think of nice things! What kind of things? ... Song starts!
Vroeger kon ik Moondog Jr. best pruimen, bij dEUS viel hij op zijn plooi met een arty farty houding, nadien rijfde hij subsidies binnen met nog meer arty farty projecten en tegenwoordig brengt hij dus weer een plaat uit. Ik heb al een eerste luisterbeurt achter de rug en moest vooral een geeuw onderdrukken: alles klonk net iets te vlak, zonder echte uitschieters.
Toch geef ik het album een kans, lees het eindoordeel hieronder:
The Future (Prince cover): met zijn 6-koppige band interpreteert hij The Future, de openingssong van de soundtrack die Prince in 1989 maakte bij Tim Burton's eigenzinnige versie van Batman. Een dystopisch relaas over een wereld die ten onder gaat aan drugs, geweld en uitbuiting, waarin spirituele hygiëne en ethisch handelen als oplossing naar voor geschoven worden. Funky is het zeker en dat leunt dicht aan bij Prince. Het is geen slechte cover. Het nummer duurt wel iets te lang naar mijn goesting, maar funk is dan ook niet mijn lievelingsgenre.
Suspicion (Dez Mona cover) is een cover van een voor mij niet gekend nummer van een Belgische underground groep (wat Dez Mona alleen maar kan eeren). Funky shit die fans van het genre zeker zal weten te bekoren, maar voor mij voorbijgaat als een kabbelend beekje. De zeemzoetige backings zijn wel gepast en geven wel dat ietsje extra.
Love Me Like A Prayer gaat over een intense liefde, die ondanks het verstrijken van de tijd, en de turbulentie ervan, toch standhoudt. Een pleidooi om wat echt belangrijk is te scheiden van wat niet. Dit is voor mij het mooiste nummer tot nog toe: lekker mooi en romantisch en gezongen vanuit het hart.
Take A Little Time is een lied over vriendschap. Over tijd nemen om bij iemand te zijn, om verhalen te delen. Met een prachtige quote van de 11de eeuwse Persische dichter en filosoof Rumi: 'Ver buiten ideeën over kwaad doen en goed doen ligt een veld. Daar zal ik je ontmoeten. Als de ziel zich neer legt in dat gras, is de wereld te vol om het er over te hebben.' Het is een rustig en zeemzoet nummer, niks bijzonders aan. Het duurt net lang genoeg om er genoegen mee te nemen.
Walk On Red, Stop On Green klinkt funky en soulvol (sexy backings). Misschien horde u het al op de radio? Het is één van de betere nummers op dit album, maar ik hoor niet meteen een grote hit. De naam en de verpakking zullen wel zorgen voor wat verkoop en wat airplay, maar ik vrees dat we het even snel zullen vergeten.
C’est Comment On Freine (music by Alain Bashung, lyrics by Alain Bashung & Serge Gainsbourg) is interessant omdat het eens in een andere taal is. Maar wederom is het op muzikaal vlak een beetje tappen uit dezelfde kraan. Zingen in het Frans is al een tijdje in en dus mocht het hier ook niet ontbreken. Het piano gedeelte doet me even aan Bowie denken (ten tijde van Aladdin Sane). De bastonen van de sax klinken ook wel goed.
Alone & Attracted gaat over een onbereikbare liefde. Over een verlangen zo groot, dat degene die het in zich draagt bereid is zichzelf te verloochenen en zich als iemand anders voor te doen. Een relaas over mislukken, over een verscheurend begeren, over een passie die stilaan uithongert. Het nummer klinkt saai en langdradig. Ik doe mijn best om niet in herhaling te vervallen.
So Much Love: is geïnspireerd door de film 'Zeitgeist - Moving Forward', het 2de luik uit de trilogie van Peter Joseph. SKC schreef reeds op z'n vorige album 'Making Sense Of Infinity' een aantal songs ontsproten uit het eerste luik. Een poging om de frustratie en de woede die vandaag leeft in een song te vatten. Dit nummer komt vrij dicht bij dEUS (u weet wel waarom), zeker de meer recentere versie van dEUS. Het elektronische gedeelte is best leuk, maar ook hier iets te langdradig.
The band:
Alban Sarens: tenor & baritone saxophone, keys
Nel Ponsaers: vocals, keys
Maarten Moesen: drums, percussion, el. guitar
Jonas Meersmans: el. guitar
Mirko Banovic: bass
Rahmat Emonds: vocals, violin
Stef Kamil Carlens: el. & ac. guitar, bass, keys, programming
The guests:
Jeroen Baert: alto & violin
Nicolas Rombouts: upright bass
Thomas De Prins: Hammond organ, Solina
Geert Hellings: ac. guitar, baritone guitar
Andres Fernandez: trombone
