Lift a Sail is alweer het negende studioalbum van de Amerikaanse groep Yellowcard, uitgegeven op 7 oktober 2014 door Razor & Tie. Het is de opvolger van het in 2012 verschenen Southern Air, waarna de fans het moesten doen met enkel de akoestische anniversary-editie van Ocean Avenue uit 2013. Het is hun eerste album zonder drummer Longineu Parsons III, die de band in maart 2014 verliet. Dit heeft zeker impact gehad op de band, maar daarnaast had vocalist Ryan Key ook andere persoonlijke ervaringen te verwerken. Dit alles heeft geresulteerd in een album met veel diepgang, en een grootse sound. De upbeat poppunk die overheerste door de jaren heen, heeft nu plaats gemaakt voor een sound die dichter bij rock ligt. De songs hebben persoonlijke teksten, over Key’s vrouw (“One Bedroom” en “Madrid”), en het overlijden van zijn grootvader (“My Mountain”).
Het album opent met “Convocation”, een nummer waarin dromerige vioolmuziek de boventoon voert. Violist Sean Mackin krijgt op deze track de kans zijn talent te laten zien, net als op “MSK”. Verder gaan zijn vioolklanken over het algemeen echter verloren onder de overheersende gitaar en drum. “Convocation” gaat vloeiend over in “Transmission Home”, een nummer met zware gitaren en grootse drumpartijen. Al snel wordt duidelijk waarin de nieuwe Yellowcard verschilt van de oude; het tempo. Alles is langzamer dan we van deze band gewend zijn.
Pas bij “Make Me So” en “One Bedroom” wordt het tempo enigszins opgeschroefd, en deze songs doen het meeste denken aan het oudere werk van de groep. Beide tracks zijn erg radiovriendelijk met een poppy gevoel, mede door het gebruik van een drumcomputer. Deze trend zet door in “Fragile and Dear”, waarin synthesizers de boventoon voeren en zelfs autotune toegepast wordt. Het lage tempo van dit nummer zorgt er echter voor dat het nummer zich langzaam voortsleept en saai wordt.
Op “The Deepest Well” is hulp ingeroepen van Memphis May Fire-vocalist Matty Mullins, wat een leuke vocale blend veroorzaakt. Echt memorabel is deze samenwerking echter niet. Vervolgens is het tijd voor titeltrack “Lift a Sail”, een nummer wat met gemak een rock anthem genoemd mag worden. “MSK”, zoals al eerder gezegd is opgebouwd rondom Mackin’s vioolkunsten en Key’s zang, wat resulteert in een memorabel, gevoelig nummer.
Afsluiter “California” is klein en kwetsbaar, een uitgesproken hoogtepunt op het album. Key’s gevoelige, persoonlijke tekst wordt met veel overtuiging door hem gebracht met meeslepende pianobegeleiding. Een sterke afsluiter van dit album.
Naast lof, kan er ook een dosis kritiek geuit worden op het album: het is langzaam, sleept zich voort en weet daardoor de spanning niet vast te houden. Dankzij sterke uitzonderingen als “Transmission Home”, “One Bedroom”, “MSK” en “California” is Lift a Sail desondanks zeker de moeite van het luisteren waard, zowel voor de toegewijde Yellowcard-fan en als voor diegenen die sceptisch zijn over het oudere werk. Met Lift a Sail is de band een andere richting ingeslagen; hardere begeleiding, langzamer tempo, gebruik van elektronica, maar ook verlies van het karakteriserende vioolgeluid. Yellowcard heeft met dit album laten zien dat een band zelfs met 7 albums op zak zich nog steeds verder kan ontwikkelen.
