Rock Werchter ligt nog maar amper een week achter ons maar de weide zal niet veel tijd hebben om tot rust te komen. Volgende week speelt Roger Waters (Pink Floyd) er met The Wall. Sommigen konden deze heer al eerder aan het werk zien in het Sportpaleis en toen waren de commentaren al uitermate positief.Ook op deze zonnige zaterdag worden muren afgebroken. Het festival was uiteindelijk toch uitverkocht geraakt, op zich niet zo verwonderlijk met klinkende namen als Santana, Blondie en vooral Bruce Springsteen & E Street Band. Een uiteenlopend publiek van jong en ouder mochten we dit weekend verwelkomen. Of er gensters werden geslagen en muren zouden sneuvelen? Toch wel!
EΓ©n van onze Belgische bands mochten met trotshet festival openen, namelijk Balthazar. Een ondankbare taak, zeker bij een publiek dat toch in grote mate enkel voor de headliner komt. Ondanks een traag op gang komende start slaagden ze er echter in de aanwezigen uit hun hand te laten eten. Met een vocale aankleding die je niet onberoerd laat en vooral de prachtige vioolpartijen, de meest in het oog springende van de muzikale aankleding, werd duidelijk waarom iedereen met zoveel lof praat over Balthazar. Wijzelf waren hier al een tijdje van overtuigd, maar nu ook het publiek van deze TW Classic, daar zijn we zeker van. Balthazar is een pareltje aan het Belgische muziek firmament waar we terecht trots mogen op zijn, ze spelen nog op Cactusfestival op zondag 14 juli, een locatie die hen wel beter zal liggen. Niettemin een sterke prestatie als opener voor een toch iets moeilijker in te nemen publiek, en daar toch in slagen die te bekoren. Chapeau!
We waren op voorhand al een beetje sceptisch over de doortocht van Blondie op TW classic. Recente reviews spraken van een wisselvallig concert. De vraag die we ons ook stelden, heeft Debby Harry na al die jaren nog de zogenaamde vamp-uitstraling die ze vroeger had? Tenslotte is deze dame toch een pak de zestig voorbij. Nu wat dit laatste betreft, ze heeft het nog steeds, uiteraard rekening houdende met haar toch wat hogere leeftijd. Op plateau zolen en met een opvallend geel zwart pakje straalde ze een jeugdigheid uit die je niet vaak terugvind bij vrouwen van haar leeftijd. De stem en bewegelijkheid van vroeger bezit ze uiteraard niet meer volledig, maar toch leverde ze een sterke prestatie af. Blondie heeft hits genoeg om mee uit te pakken, The tight is high kwam al vrij vroeg in de setlist, maar had die eigenlijk niet nodig om ons te overtuigen. Echter was het niet enkel Debby die hier pluimen op haar hoed mag krijgen, ondanks dat ze de aandacht naar zich toe trok. De gitaar solo's en drumpartijen waren best indrukwekkende momenten die ons even veel konden bekoren. Een kleine terugval in het midden van de set werd snel rechtgezet met een schitterende finale in de vorm van o.a. Call Me en Heart of Glass.Blondie zag en overwon? Zover zouden we het niet drijven, maar overduidelijk lieten ze merken nog steeds een heel degelijke show te kunnen neerzetten, missie geslaagd zouden we zeggen.
Ben Harper & Charlie Musselwhite hebben met Get Up!een blues getint plaatje uitgebracht dat op deze weide van Werchter voor velen een moment was om even te verpozen in de zon. De muziek was dan ook rustgevend mooi gebracht, met de mondharmonica partijen van Charlie en de warme stem van Ben als hoogtepunten. Een gezapig en meeslepend concertje dat vooral ons hart kon beroeren en ons een warm gevoel gaf vanbinnen. Iets wat uiteraard beter overkomt in een intieme omgeving, maar ook de werchter weide kon deze samenwerking wel smaken hadden we de indruk. Niet direct iets om stevig op te dansen, maar swingend klonk het wel. Blues vanuit het hart gebracht kregen we hier voorgeschoteld. Muzikale schoonheid in al zijn vormen.
Ook bij Santana is het de muzikale aankleding die het meest in het oog springt. De rode draad doorheen het geheel zijn uiteraard de magische gitaar riffs van Carlos Santana zelf, hij kan het nog steeds Dames en Heren! Uiteraard zijn de medemuzikanten niet de minste, hun inbreng is minstens even belangrijk. Er werd dan ook een zuiders getint feestje gebouwd waar elke vocale en instrumentale aankleding je aanzette tot een danspasje dat perfect paste bij dit zonnige weer en deed terugdenken aan de hoogdagen van Woodstock 1969. Een kleurrijk samenspel van percussie, zang en de gitaar werden ons deel. Het publiek genoot tot ver voorbij de PA met volle teugen van dit schouwspel, geen wonder dat Santana nog eens werd terug geroepen voor een bisronde. In dit geval, Santana kwam, zag, bespeelde ons en nam onze harten in.
We geven het toe, we hebben het puur muzikaal wel voor Keane, maar vonden ze niet op hun plaats staan als co-headliner van dit festival. Zoals we al vreesden vielen ze ondanks alles een beetje door de mand. Uiteraard was er de charismatische zanger die het publiek probeerde te bekoren, wat hem ook gedeeltelijk lukte. Helaas lag alles wat in diezelfde lijn, een euvel dat we in het verleden nog hebben ondervonden met Keane waardoor een groot deel van de aanwezigen afhaakte. Een publiek dat uit is op een avond rock/blues en aanverwante proberen bekoren is op zich al geen gemakkelijk opgave en we zijn er van overtuigd dat de aanwezige fans hebben genoten, echter hadden ze de omstandigheden niet mee en hebben ze er ook niet echt kunnen op inspelen ondanks alle pogingen.
Bruce Springsteen & E Street Band was blijkbaar de publiekslieveling want plots stond de weide geheel rechtop, dit was in de loop van deze zonnige dag wel anders. Vanaf de eerste noten voelde je al dat Bruce en de band er zin in hadden. Bruce ging zelfs vrij vroeg het publiek opzoeken en zou dat nog meerdere keren doen. Alleen al doordat hij dit deed mag hij van ons reeds lofbetuigingen ontvangen.
Met een setlist van 2,5 uur de aandacht blijven aanhouden zonder een moment van zwakte of terugval? Weinigen kunnen het, maar Bruce Springsteen slaagde daar zonder moeite in. Hij ging in het publiek de borden halen met songs op geschreven, waaruit hij twee haalde die hij prompt bracht als verzoeknummers Jailhouse Rock (Elvis Presley) en Man's Job. Vlak daarna mocht Ben Harper mee zingen bij Atlantic City, een combinatie van twee stemmen/gitaren die perfect in elkaar vloeiden.
En dit was allemaal nog vrij vroeg in de set. Hoogtepunten genoeg zouden we zo zeggen, zo was er een verzengende mooie versie van The River dat door het publiek volmondig werd meegezongen. Ook trachtte Bruce de vrouwelijke fans te bekoren. Zo mocht een jonge vrouwelijke fan een liedje mee zingen en werden dames mee gevraagd te dansen op het podium met hem bij Dancing in the Dark tijdens de bisrondes, een jarige vrouw mocht zelfs een redelijk intiem dansje met Bruce placeren.
Het zijn maar een paar hoogtepunten van een set die eigenlijk twee uur en dertig minuten stomend verliep met het ene hartverwarmende moment na het andere. Geen minuut rust werd ons gegund, het was zelfs voorbij voor we het wisten. Of we verweesd achterbleven, uiteraard, maar als kers op de taart kregen we nog een akoestische versie, met Bruce alleen op het podium met gitaar en mondharmonica, circa 70 000 mensen stil krijgen en zelfs tot tranen dwingenende bij Thunder Road, we zien het niet iedereen doen. Een kippenvelmoment dat ons rillingen bezorgde tot op het bot. Ik geef het persoonlijk toe, altijd wel gehouden te hebben van Bruce Springsteen maar een superfan ben ik nooit geweest, daar is bij dezen dus verandering in gekomen. Concert van het jaar? Is nog beetje te vroeg, maar één van de grote kanshebbers, zeker en vast!
Setlist :
1. Spirit In The Night
2. Badlands
3. Death To My Hometown
4. We Take Care Of Our Own
5. Jailhouse Rock
6. Man's Job
7. Atlantic City (met Ben Harper)
8. Wrecking Ball
9. Hungry Heart
10. The River
11. Youngstown
12. Murder Incorporated
13. Darlington County
14. Bobby Jean
15. Shackled And Drawn
16. Waitin' On A Sunny Day
17. The Rising
18. Land Of Hope And Dreams
ENCORE :
19. Follow That Dream
20. Born In The U.S.A.
21. Born To Run
22. Dancing In The Dark
23. Tenth Avenue Freeze-Out
24. Twist And Shout
25. Shout
ENCORE 2
26. Thunder Road (solo)
