Aeris is een progressieve Franse Metalband waar eigenlijk moeilijk een genre op te plakken valt. Het enige dat vaststaat is dat hun plaat Temple een luisterrijk spektakel is dat bij zowel Metalfans, progressief denkende Tomorrowlandbezoekers en Jazzliefhebbers in de smaak zou kunnen vallen. Dit komt vooral omdat het album probeert om op instrumentale wijze vele genres in één plaat te verwerken, wat verder zal worden uiteengezet in een bloemlezing van de nummers op dit zeer geslaagd album.
Het album kan eigenlijk onderverdeeld worden in drie delen die elk hun eigen muziekstijl in zich dragen. In het eerste deel leunt Temple het meest aan bij de pure Metal met zeer technische Bass en door het gebruiken van heerlijke breakdowns. Het is ook duidelijk dat de band het album in delen opdeelt doordat de eerste drie songs worden onderverdeeld in het Thema Flame. Het eerste nummer van dit deel is Fire Theme. Bij het beluisteren van Fire Theme is het onmogelijk om te ontkennen dat het om Metal gaat. Het is een nummer dat je spontaan transponeert naar festivals zoals Groezrock, waar Metalcore en Punk centraal staan. Het middenstuk van Flame, of zo lijkt het toch, is dan het nummer Hidden Sun. Hidden Sun is eigenlijk gewoon een beetje ruis dat nog doorloopt tot in het midden van de Outro Rising Light. In Rising Light eindigen ze dan gelukkig met een stuk hemelse muziek waardoor je net de aandacht er nog kan bijhouden om verder te luisteren.
Een tussennummer is Richard. Hierin probeert de band op slinkse wijze de overgang te maken naar een stuk dat door menig Jazzliefhebber zal worden gesmaakt. Het is een pak melodischer dan het voorgaande deel, maar draagt nog steeds wat Metal in zich. Het doet mij eerlijk gezegd denken aan de Psychedelische Muziek uit de jaren 60, maar dan met een iets ruigere toets.
Terugkeren naar de jaren 60 doe je vervolgens volledig in het daaropvolgende stukje sublimiteit. Aeris brengt je in de track Horizon even terug naar de periode waarin psychedelische Jazz een vast waarde was. Dit door het gebruiken van piano en enkele stukken technische harp. Grootouders die ooit nog op Jazz Bilzen hebben vertoefd zullen dit een geniaal stuk in de plaat vinden. Het is dus duidelijk een plaat die iedereen kan bekoren.
In Robot gaan ze op stelselmatige wijze over naar de iets ruigere kant om vervolgens terug over te schakelen naar progressieve metal. Robot is een ideale naam voor het lied aangezien ik denk dat ook veel dubstepliefhebbers dit nummer zouden kunnen appreciëren. Het is een song dat iets elektronisch in zich draagt waardoor het voor dit doelpubliek wel eens een ideaal nummer zou kunnen zijn om even af te dwalen van de Beats van Borgore of Sub Focus.
Afsluiten doen ze met een knal in Capitain Blood, een track dat alle bovenstaande genres combineert in één nummer. Het begint met een stuk hevige gitaren en gaat verder met een akoestische gitaar verweven met enkele elektronisch geproduceerde beats. Ergens in het midden komen dan ook de drums op het toneel en wordt de elektrische gitaarriff een pak technischer. Het is echt het pareltje van het album omdat het zoveel combineert waardoor je brein gewoon helemaal gaat trippen door de vele prikkels. Capitain Blood is gewoonweg een stukje pure genialiteit waar je door omver geblazen wordt.
Tot slot kan ik enkel maar nogmaals beamen hoe geniaal deze plaat is. Het combineert vele muziekstijlen in één plaat, waardoor het een album is dat ideaal is voor iedereen met een breed muziekspectrum zoals dat van mezelf. Ik ga het album alvast aanschaffen, ik stel voor dat u hetzelfde doet.
Tracklist
1) Flame – Fire Theme
2) Flame – Hidden Sun
3) Flame – Rising Light
4) Richard
5) Horizon
6) Robot
7) Capitain Blood
