Na ruim negen jaar als gitarist in The Hellacopters te hebben gespeeld, twee albums met Thunder Express te hebben gemaakt en de kar van hobbyproject Dundertåget te hebben getrokken, werd het tijd voor een nieuwe stap in de carrière van Robert Dahlqvist. Deze herfst is het eerste soloalbum, toepasselijk Solo genaamd, van de 37-jarige Zweed op de markt gekomen. Een album waar Dahlqvist zelf over zegt: "In alle oprechtheid kan ik stellen dat Solo het werk is waar ik het meest trots op ben. Dit voelt als een levenswerk."
Robert Dahlqvist is twee jaar bezig geweest met het maken van Solo. Het album, volledig in het Zweeds gezongen, begint opvallend ingetogen. Met openingsnummer Jag Va Kött Och Blod, de Zweedse variant van een Hawaiiaanse surfplankballade, werpt Dahlqvist zichzelf op als een ware singer-songwriter. Het tweede nummer, Det Tog En Lång Tid, laat een meer vertrouwde kant van de man horen, de classic rockgitarist. Het nummer knalt uit de speakers en staat haaks op de ingetogenheid van het openingsnummer.
De verschillen tussen de eerste twee nummers zijn illustratief voor het vervolg van het vijfendertig minuten durende album. Solo is een ontdekkingsreis waarin Dahlqvist zichzelf opnieuw tracht uit te vinden. De nieuwe Robert Dahlqvist stelt zichzelf met een scala aan koerswijzigingen veelvuldig op de proef. Met Vi Tar Båten en Sneseglaren, nummers die naadloos binnen de Zweedse classic rocktraditie passen, begeeft Robert Dahlqvist zich nog op vertrouwd terrein. Anders wordt dat op Inte En Dag, een nummer waarvan zowel de sfeer als het gitaarriedeltje een beetje aan John Lee Hooker en Eric Clapton doen denken. Even later (Ta Det Kallt en Det E Hon) heeft Dahlqvist weer halt gehouden in een psychedelische wereld, waarin Pink Floyd de voornaamste inspiratie lijkt te zijn. Uiteindelijk eindigt Solo zoals het begon, met een zoete ballade (Åker Tåg).
Aan variëteit dus geen gebrek op Solo, maar het probleem van deze benadering is dat de nummers geen hechte eenheid vormen. Solo schuurt op bijna ieder nummer weer tegen een andere marge aan, waardoor het album niet de kans krijgt tot een coherent geheel uit te groeien. Het gevolg is een te rommelige CD. Robert Dahlqvist lijkt keuzes uit de weg te gaan en te veel te willen op Solo, maar het gewicht van al zijn streven is meer dan vijfendertig minuten kunnen dragen, waardoor het album tussen wal en schip dreigt te vallen.
Op zijn twee jaar durende solistische ontdekkingstocht lijkt Robert Dahlqvist het halve muzieklandschap doorkruist te hebben. Hij typeert dit als een emotionele reis met veel ups en downs. Het gevolg is naar eigen zeggen dat de nummers "persoonlijk en breekbaar" zijn geworden.
Het valt inderdaad goed te horen dat Robert Dahlqvist met toewijding heeft gewerkt aan Solo. Het is bij vlagen een intens album, maar door een warrige samenhang is het geheel niet sterk genoeg om vijfendertig minuten te intrigeren. Dit neemt niet weg dat de aparte nummers kwalitatief wel overhouden en heerlijk zullen klinken als achtergrondmuziek op een regenachtige herfstdag. Lijkt het moment van uitgave wel een schot in de roos.
