Sonic City festival is een festival dat de vinger op de pols houdt van nieuwe strekkingen in de muziekwereld. Het doet ons een beetje denken aan KRAAK festival, wat de achterliggende bedoeling van het festival betreft. Telkens wordt er een band of artiest als curator aangeduid van het gebeuren. Deze keer was dit Beak> het project rond o.a. Geoff Barrow (Portishead). Het evenement ging door in De Kreun (Kortrijk) op zaterdag 30 november en zondag 1 december. Voor uw verslaggever ter plaatse de eerste keer dat ik daar aanwezig was in die zaal, en toch wel onder de indruk. Niet alleen de kleinschalige en gezellige aankleding maar ook de mogelijkheid om iets te eten, een koffie te drinken of platen/t-shirts aan te kopen op het verwarmde buitenterras waren een schot in de roos. Het festival was geheel uitverkocht. Wij van snoozecontrol waren enkel op zaterdag aanwezig. Onze bevindingen leest u hieronder.
Wij waren net te laat om Tourette aan het werk te zien, die net hun laatste song hadden afgesloten. De kreun was al goed vol gelopen, de sfeer zat er duidelijk in om hier een topdag van te maken. Toen MxLx ofwel Matt Williams, medelid van Beak> , die gewapend was met een oosters snaarinstrument, het podium kwam opgewandeld was onze eerste gedachte, waar blijft de band? Maar het bleek dat dit helemaal niet nodig was zo een groep achter hem hebben , de geluiden die hij voorbracht uit zijn gitaar in combinatie met een verzengde mooie stem waren luid genoeg om je wakker te schudden. Naast stevige naar noise ruikende songs, was er ook plaats voor ingetogen kippenvelmomenten. Er zaten dus genoeg tempowisselingen in de set, maar vooral heel opvallend hoe MxLx er zonder enige hulp van andere in slaagt een wall of sound te creëren die ons verweesd achter liet. Sterk staaltje!
Integrerende en vaak bevreemdende geluiden, het zou een beetje de rode draad doorheen deze festivaldag worden. Neem nu Father Murphy, moeilijk te zeggen in welke muziekcategorie we zouden kunnen onderverdelen. We horen een vleugje post-rock, maar ook een psychedelische sfeer en zelfs een spatje noise toestanden. In alle geval was er een schitterend gevecht tussen de vocalen van zanger en zangeres om het geheel op te fleuren. Gecombineerd met naar de strot grijpende instrumentale uitspattingen, waarin de opbouw naar een climax op zijn minst overdonderd kan genoemd worden, bleven we op de ingeslagen wegen verder wandelen. Enige minpuntje is het gemis van visuals, die het geheel nog sterker hadden kunnen maken. Maar ons hoor je niet klagen, het album ...and he told us to turn the sun (2009) en Annyway, You children will deny it (2012) zijn ook namens ons heel sterke aanraders.
Kunnen we Forest Swords onderverdelen in de categorie dub/psychedelische folk/ambient? In alle geval werd er in combinatie van elektronische elementen en visuele effecten een uiterst intense sfeer gecreëerd die in eerste instantie ons wel kon boeien. De soundscapes en samenwerking tussen gitaar en keyboard ( MPC) klanken kon ons wel bekoren, maar alles lag wat op diezelfde monotone lijn om die aandacht te blijven aanhouden. Hoewel de beelden van dansende lichamen en schaduwen als extra aankleding wel best interessant kan genoemd worden.
De grens tussen luid en pijnlijk luid proberen overschrijden daar was het bij de diepe drones van The Haxan Cloak om te doen blijkbaar. Op het podium zag je tussen de mistige wolken een schaduw staan met een t-shirt van Sunn omgeven door een verlichting die de sfeer alleen maar versterkte. Oordopjes waren bij deze act geen overbodige luxe. Maar op zijn eentje slaagde The Haxan Cloak erin ons onder te dompelen in een wall of sound waarin we verweesd achter bleven niet goed wetende wat er nu net is gebeurd. In navolging van die band op zijn t-shirt , een meesterlijke performance die we iedere fan van harde noise en aanverwante toestanden zeker kunnen aanraden. Diep onder de indruk, maar ook potdoof verlieten we de zaal. Vergeet, zoals we het aangaven, zeker niet uw oordopjes in te steken als je deze artiest gaan aanschouwen, anders kan het een pijnlijke avond worden. Indrukwekkend!
Eigenlijk waren ze een beetje vreemde eend in de bijt tussen al die toch meer elektronische muziek gerichte groepen. Bij OM draait het eerder tussen een combinatie van post-metal, stonerrock en zelfs een streepje Doom. De subtiele aanpak zorgde soms voor breekbare stukken, die uitbarsten tot een climax. Tijdens de rustigere nummers was het publiek helaas vaak wat te luidruchtig om de intensiteit tot het bot te kunnen voelen. De langgerekte instrumentale delen zouden wat langdradig kunnen overkomen, maar ons kon dat niet deren. De meesterlijke drumpartijen, en vooral schitterende gitaar riffs lieten een verschroeiende indruk achter. We kunnen ons best voorstellen dat niet iedereen hiervoor te vinden was, voor ons persoonlijk was dit zowaar het concert van de dag. De elementen van drie voornoemde muziekstijlen sloeg ook aan bij een groot deel van het publiek, mede daarom beetje jammer dat bij die kalme nummers er teveel gebabbel was te horen, daardoor ging die magie enigszins verloren.
Adult brengt ons terug naar de jaren '80 met hun naar post-punk/new wave refererende muziek en zangeres die, qua uiterlijk, ons in zekere mate wat deed denken aan Siouxsie. Hoewel alles leek diezelfde monotone toon op te gaan, zat het venijn in de staart. Hoe verder de set, hoe strakker en meer gepolijst Adult begon te klinken. Om te eindigen in een positieve climax die ons prompt deed terugdenken aan die rave feestjes uit onze jeugdjaren. Bijster origineel is het allemaal niet, maar Adult klinkt ook niet als een afkooksel van een ver verleden, integendeel. En op zich is dit al een heel grootste prestatie moeten we zeggen.
Over een trip naar het verleden gesproken? The Black Angels deden met hun psychedelische muziek en kledij wat denken aan de jaren '70 tot zelfs eind jaren '60. Dit beeld werd alleen nog maar versterkt door de inbreng van visuele effecten. Wel moeten we toegeven dat je er wat moet voor open staan, tenslotte was het een wel een heel langgerekte trip doorheen het verleden, met een knipoog naar de toekomst. De opbouw lag ook een beetje in diezelfde lijn. Maar ons kon het wel bekoren, al houden we eerder van vernieuwende bands en artiesten, zo twee passages terug in de tijd mag ook wel eens. Schitterende performance en een band waar we nog meer van gaan horen in de toekomst
Afsluiter van dienst James Holden brengt ons minimalistische elektronische soundscapes en laat zich hierbij begeleiden door een drummer. Deze samenwerking zorgt voor een moeilijk verteerbare maar schitterende afsluiter van een gedenkwaardige dag vol ontdekkingen. We bleven niet tot het einde, maar zijn er zeker van dat het publiek heeft genoten van deze headliner van de eerste dag Sonic City festival.
Zonder verpinken durven we stellen, dit was onze eerste keer Sonic City Festival, maar zeker niet de laatste. We kunnen iedereen die open staat voor vernieuwing in een kleinschalige en gezellige omgeving het festival dan ook ten zeerste aanraden, tot in 2014!
