Wie zaterdag laatstleden niet op de eerste editie van Pandafest aanwezig was mag het zich alvast beklagen. Het eendaagse rock en metal festival, dat zorgde voor een bewogen dag voor de liefhebber van ‘de zwaardere metalen’, met in totaal 17 artiesten uit diverse genres gaande van punk(rock), indie en hardcore tot hardrock, (stoner) metal en death metal en dit met klinkende (en vooral) Belgische namen als Diablo Blvd, In-Quest, Spoil Engine, Belgian Asociality, F.O.D. en nog veel meer, was meer dan geslaagd. Het festival, dat gesponsord werd door Large rock magazine kon rekenen op een 800-tal bezoekers en ging door te Hangar 27/JH Nootuitgang, te Edegem, nabij Antwerpen, georganiseerd door gelijknamig productiehuis Panda Productions. Met organisator Jens De Vos (en zijn team) als verantwoordelijke.
17 bands samenvatten is geen sinecure, maar voor diegenen die wegens de drukke kerstperiode de tijd niet kunnen missen (deze toch wel uitgebreide) review te lezen, hebben we volgens ons genoeg aan slechts enkele superlatieven: Pandafest was epic, heroïsch, verheven, een historisch gebeuren, awesome, waanzinnig, ontzagwekkend, gaaf, geweldig, fantastisch, fenomenaal, verbazingwekkend, buitengewoon, prachtig, heerlijk. Daar houden we het voorlopig bij. Wij kijken al uit naar editie 2014!
Pandafest, dat beschikte over twee podia, de Panda Club en de Large Rockhand Stage startte de middag met Blue Issue in de Panda Club, dit vooralsnog vrij onbekende Kontichse viertal mocht het publiek opwarmen met hun aan Blink 182 en vroege Sum41 schatplichtige punkrock. Daar slaagden ze uiteindelijk gedeeltelijk in, al kan het vroege uur hier als excuus gelden.
Orange Apple mocht dan weer de Large Rockhand Stage openen. Bands die het aandurven in hun songs enig politiek getint uitspraak of besef in hun muziek en lyrics naar voor te brengen zijn tegenwoordig dun gezaaid. Gelukkig is er nog Orange Apple. Op hun website beschrijft OA zijn ontstaan in 2007 in het kader van de wereldwijde financiële crisis en de nog steeds reële communautaire spanningen in ons Belgenland en de daaropvolgend revoluties in het Midden-Oosten en het stijgend verzet van de bevolking over heel de wereld. In Protest neemt zanger Kevin ‘Monsi’ Monsieur het op voor de gewone medemens en zingt ‘and these streets will be ours in time’. OA poogt naar eigen zeggen zijn medemens een geweten te scheppen en met een optimistisch oogpunt naar de toekomst te kijken. De mosterd halen ze overduidelijk bij hun voorbeelden, bands als Rise Against en Anti-Flag, die ook enige politiek getinte teksten niet schuwen.
Het echt opnemen voor de werkende medemens is iets wat we in deze door neoliberale media en politici gedomineerde tijden maar weinig populaire bands zien doen, tenzij dan misschien in de hardcore underground scene, die toch wel een sterke band met de ‘working class’ heeft. Een groot verschil met de jaren ’60, waarin de tijdsgeest en het politiek besef bij jongeren en muzikanten veel groter was en ook artiesten als John Lennon, Jimie Hendrix, Richie Havens, Creedence Clearwater Revival en vele minder bekende artiesten deel uitmaakten van deze golf van protest tegen de gevestigde orde en het US imperialisme in Vietnam. De slogan van Woodstock was niet voor niets ‘Three Days Of Peace and Music’.
Volgens ons is hier een belangrijke verantwoordelijkheid weggelegd voor de hedendaagse muziekwereld en jongeren. Het is onze toekomst, de wereld waarin wij over pakweg 20 tot 40 jaar nog steeds zullen leven, die de huidige machtshebbers naar de verdoemenis aan het helpen zijn, waar onze kinderen en kleinkinderen in zullen moeten leven. De enige belangen die zij momenteel verdedigen zijn die van zichzelf en de 1% rijksten, bedrijfsleiders, multinationals en de banken, alles is ondergeschikt (milieu, algemeen belang,..) aan de mantra van zoveel mogelijk winst te vergaren, door een steeds kleiner wordende groep van mensen die alle macht in handen heeft. Besparen op kap van de gewone bevolking omdat de banken werden gered met belastinggeld en GAS-boetes uitdelen voor futiliteiten, dat kunnen ze wel, maar daadwerkelijk iets doen aan de steeds hoogdringendere problemen die leven in onze samenleving? Gaan we dan rustig aan de zijlijn blijven staan en zeggen ‘doe maar’? Onze boodschap, jongeren, open jullie ogen en neem het heft in eigen handen en laat muziek het bindmiddel zijn dat ons verenigd!
Wölf, veteranen uit de Belgische punkrockgenre, wist het publiek al vanaf de eerste noot mij te krijgen en slaagde erin de Panda club tot de nok te vullen en zorgden voor een degelijk optreden.
The Waiting Game, met een bandlid van Get Off My Shoes aan de gitaar en een lid van de recente gestopte band Campus aan de mic zette ook een energieke show neer en deed ons bij vlagen denken aan Taking Back Sunday. Met hun snelle gitaarriffs en solo’s kregen ze evenzeer al snel de zaal gevuld.
In de Panda Club was het inmiddels de beurt aan de Brugse powerpop/punkrock band Vienna. Vienna, dat voor het eerst optrad met de nieuwe bezetting (de bassist en een gitarist werden vervangen) en al twee EP’s en een album op eigen naam heeft staan. Het vijftal, met frontvrouw Gayle Van Hollebeke, mocht al menig maal de vergelijking met Paramore doorstaan, maar is zeker meer dan enkel een kloon van voorgenoemde. Vienna stond er met overtuiging en leverde een energieke show af, waar we weinig op aan te merken hebben. Starten deden ze met Resurrection, gevolgd door In My Shoes en de meezingbare radiohit One Heart At A Time (bij de MNM luisteraars onder ons al bekend). Verder bestond de setlist uit drie nummers uit hun laatste gelijknamige EP Vienna: Credence, Vices en Arena en werd er afgesloten met de meer up-tempo nummers John Doe en Lonely Shore, waar ook gitarist Sven Herssens even in meezingt. Waarom het publiek zo rustig bleef, was voor ons een raadsel. Hadden we Vienna al vroeger gekend, zou je ons zeker hebben horen meezingen!
Het guitige jongens indiepop gezelschap van Get Off My Shoes, dat als voornaamste invloeden, Bloc Party, Weezer, Does It Offend You Yeah! en consorten aangeeft en reeds in het voorprogramma van The Subways en The Get Up Kids mocht spelen kon met z’n oppeppende synths, powerchords en catchy riffs al meteen onze aandacht trekken. Combineer dat met het aanstekelijke enthousiasme van zanger Jonas Meukens die het publiek meermaals tot dansen aanmaande en je hebt het perfecte recept voor een feestje. Moeiteloos kregen ze het publiek dan ook in beweging en zetten ze de pit (die tijdelijk dansvloer mag heten) in lichterlaaie. Met nog slechts één EP Let’s Not Rush Out And Tell The World (uit 2011) op hun conto beschikten ze toch al over genoeg materiaal om de pannen van het dak van de Hangaar te spelen. Daar hoorden we onder andere We’re Going Down But We Don’t Care, Dead of Night en Ghost & Villains van. De rest was overduidelijk nieuw materiaal, dat belooft voor hun volgende release in 2014
Niet dat het er in de pit niet hard aan toe kan gaan. Dat bewezen de jongens van F.O.D. nog maar eens. Met hun oldskool punkrock zorgden ze voor de eerste, voorzichtige moshes van Pandafest en werd er door het publiek luidkeels meegezongen (vooral tijdens 20 Second Song, Passing Teralfene, 36, Ontario, Like Them, Song for Baby, Frenzal Records, songs van hun laatste album Ontario), maar ook bij klassiekers als Carry On, Losing Grip en Tiny van hun eerste plaat. De toon voor de avond werd gezet.
Terug naar de Large Rockhand Stage, hier zorgde de Turnhoutse death metal groep In-Quest voor een stevige dosis ‘gemosh, ge-headbang en gestagedive’. Ook bij dit optreden kon je het moeilijk laten stil te blijven staan. De zaal werd omgetoverd in een dichtbegroeide jungle waar wij ons, achterna gezeten door de beklijvende stem van frontman en ‘king of the jungle’ Mike ‘MiQe’ Löfberg ons een weg probeerden door te banen, alles op zijn weg verwoestend en enkel verschroeiende aarde, death and destruction achter zich latend. Zo liet In-Quest ons achter na het concert. Het feit dat er zich een fan in een panda kostuum onder de enthousiastelingen in de voorste rijen bevond kan er alleen maar op wijzen dat In-Quest de zaal daadwerkelijk in een uitstekende habitat voor deze dieren omtoverde.
Onderweg naar King Hiss, meenden we de eerste bloedspatten op de vloer te ontwaren. De moshpit is (voor degene die niet oppast) niet altijd even veilig. De risico’s van het vak. Al weet de voorzichtige toeschouwer dit te vermijden door rustig aan de zijlijn te blijven staan. Maar niet tijdens het volgende optreden dus.
Als er echter nog iemand is die de naam ‘King’ waardig is, dan is het wel King Hiss. Wisten we niet beter, dan was dit stoner metal/hardrock viertal net met een bulldozer de Hangaar binnengereden en hadden ze alles vakkundig tot schroot herleid. Qua performance en geluid scheerde ook deze band hoge toppen. Zanger Jan Coudron kon ons alleen maar overweldigt en diep onder de indruk achter laten. We leggen ons als trouwe onderdanen gedwee neer bij wat hij zingt in het nummer Snakeskin op de gelijknamige EP Snakeskin (die trouwens hun enige release tot nu toe is): King Hiss, claimed the throne once more!. En dat voor een band wiens naam verwijst naar het weliswaar kwaadaardig karakter uit de comic book serie ‘He-man and the Masters of the Universe’. Niet voor doetjes.
Up next, This Kid. Deze stoere metal dudes onder leiding van zanger Steven Van Crombruggen brengen eigenzinnige metal met naar eigen zeggen invloeden van Killswitch Engaged, Refused en Rage Against The Machine, maar wij hoorden vooral die twee laatsten terugkomen. Wederom werd de zaal tijdens hun show een aantal keer tot oorlogsgebied omgevormd. Steven was er zelfs niet vies van om aantal keer al zingend mee in de moshpit te springen. Qua originele songnamen kan ook hun nummer ‘What Would MacGyver Do?’, lustig mee moshen, denken wij het antwoord al te weten. Harde metal die je met gemak van je stoel blaast, zo kunnen we het noemen. Hun optreden op Pandafest stond vooral in het teken van hun nieuwe EP ‘Stitches’, met vijf nieuwe nummers, die achteraf ook voor het eerst te koop was. Wij gingen er alvast met een exemplaar van naar huis en hebben er nog geen spijt van!
Vervolgens was het in de Panda Club de beurt aan de Antwerpse mannen van Set Things Right. Sinds hun oprichting in 2009, brachten ze in 2011 één full album uit ‘The Never Ending Road’, mochten ze openen voor verschillende headliners in de UK als Eyes Set To Kill, Young Guns, Brutality Will Prevail, Feed the Rhino en meer en waren ze met zanger Tom Welslau een vaste waarde in het Belgische post-hardcore/metalcore landschap. Meer recent brachten ze een nieuwe single Don’t Close Your Eyes uit bij het Engelse Outhouse Studios label om voor te bereiden op een nieuw album. Ook brachten ze een nieuwe cover van de song Fairytale Gone Bad van Sunrise Avenue uit. Helaas was het een speciale show voor de band, het zou namelijk hun laatste optreden zijn met Tom Welslau die zich vooralsnog wegens medische redenen genoodzaakt ziet zijn carrière on hold te zetten en ook gitarist James Falck zou de band verlaten. Dit weerhield hen er echter niet van er een laatste keer een ferme lap op te geven. Er werd naar hartenlust gemosht, gestagedived en luidkeels meegezongen, ook door ons, die, hoewel we de tekst niet goed kenden, het toch niet konden laten mee te zingen. Het was een waardige afsluiter voor Tom en James. Desondanks dit minder goede nieuws kijkt de band vooruit en kondigden ze aan op zoek te zijn naar een nieuwe zanger en gitarist. Nummers die we hoorden waren het nummer Chapter 3’s Missing, de cover Fairytale Gone Bad, You Can Not Kill, The Distance, And When The Night Falls, HSAN, September Dawn en afsluiten deden ze met Fake A Smile. Maar we hebben het laatste van Set Things Right nog niet gehoord!
Diablo Blvd. met Alex Agnew als frontzanger deed wat van hen verwacht werd: het kot afbreken. En hoe! Toegeven, je set openen met een klassiek melodietje van (zo klonk het ons toch in de oren) Prokofiev’s Peter en de Wolf doet niet elke metal band hen na. In dit sprookje zou Diablo Blvd. echter ontegensprekelijk de boze wolf zijn. En spreken we dan toch in termen van sprookjes, had de Hangaar een houten hutje geweest, Diablo Blvd had het moeiteloos omvergeblazen. Naar ons insziens had zelfs een bakstenen huis Diablo Blvd. niet kunnen weerhouden van de zeven biggetjes te bereiken. Een top optreden, waarna ze als afsluiter ook nog eens een nummer van hun in 2014 eraan komende album Follow The Deathlights speelden. Dat het daarbovenop nog eens de dag voor de verjaardag van Alex Agnew was en er eventjes ‘Happy Birthday’ werd gespeeld en gezongen, voegde alleen maar iets extra’s toe aan de ontspannen en spontane sfeer van het optreden, die sowieso al goed zat. Er mag al eens gelachen worden tijdens een concert, dat zal Alex Agnew wel benamen. Diablo Blvd, het was eens lekker –losgehen-, circle pit incluis.
Arizona, deze Belgische post-punk/hardcore band, is niet bij iedereen bekend, maar diegene die ze kennen, weten waar ze aan toe zijn. Mostly uptime post-hardcore/punk nummers met catchy hooks & riffs die sowieso in je geheugen zullen blijven hangen en met originele songtitels, maar laat dat maar een detail wezen. Denk aan Funeral For A Friend, waar ze het afgelopen jaar ook in het voorprogramma van mochten spelen. Bij het binnenkomen van de zaal werd ik bijna omvergelopen door een kerel die schreeuwde ‘Tis emo muziek, kmoet hier weg’ of iets in die aard. Mijn insziens een goede zaak dat zulke narrow-minded people vrijwillig de zaal verlaten. Wat is dit ‘emo’ label toch in godsnaam, is niet alle muziek ‘emotional’..? Cut the crap and enjoy the music!
Enig minpuntje vond ik wel dat hun set redelijk snel klaar was, na 25 minuten spelen hielden ze er al mee op, terwijl er toch 45 minuten tussen hen en de volgende band waren. Maar goed, of dit nu was door een gebrek aan volgens hen goede nummers (wat volgens mij helemaal niet het geval is, goede nummers genoeg op hun eerste album Popcorn & Cinematic uit 2011), uit gewoonte, of door organisatorische of andere redenen (van gemakzucht willen we deze jongens zelf niet verdenken), laten we in het midden. Lichtpuntje was dan weer de tussenkomst van Vienna’s zangeres Gayle Van Hollebeke, die meezong op het nummer Rule 32: Enjoy The Little Things.
Hier zullen we het helaas moeten bij laten, want de laatste vier bands hebben we wegens beperkte treinverbindingen naar Gent moeten missen. Het was weliswaar een dag om niet snel te vergeten. Met Spoil Engine, De Fanfaar, Belgian Asociality en Wahwahsha stuk voor stuk bands met een stevige live-reputatie kunnen we er zeker van zijn dat we het hoogtepunt van Pandafest waarschijnlijk niet meer meegemaakt hebben. Spoil Engine speelde naar verluidt de zaal plat, vroeg en kreeg een Wall of Death en Belgian Asociality en Wahwashada waren waardige afsluiters! Het was een feestje daar in Edegem!
